Ο σύντροφος Γκολιάντκιν στην Place Voltaire

Του Φώτη Μισόπουλου

Διήγημα

ban ben Ökrös Mária, amiért elfelejtette

.....είμαι της παλιάς σχολής, [σύντροφοι], και είναι πολύ αργά να διδάξετε τους νεωτερισμούς σας

Φ.Μ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ [1]

......η αγρύπνια της πόλης κυκλοφορεί στο αίμα μου σαν μέλισσα ικανοποιημένος από την εφαρμογή των παπουτσιών στα πόδια του ο σύντροφος Γκολιάντκιν [2] ζήτησε το τσάι του ξυρίστηκε προσεκτικά γιατί να μην ευνοήσουμε το σκόρπισμα ή τα αεροπλάνα που χαράσσουν ιερογλυφικά σε μορφή επιμήκους L έπλυνε το πρόσωπό του με την ίδια φροντίδα ρούφηξε βιαστικά το αφέψημα και συνέχισε το τελευταίο και πιο σημαντικό στάδιο της τουαλέτας του αυτό το δέντρο φορτωμένο βρισιές το ταρακουνάνε μεσάνυχτα στην πλατεία αντί να ζούμε σ' ένα τόπο μοναδικό αναζητώντας μάταια να συγκεντρωθούμε - γιατί να μη ζούμε διασκορπισμένα μέσα στο Παρίσι - το ντύσιμο : φόρεσε ένα σχεδόν καινούριο παντελόνι έπειτα ένα πουκάμισο με χρυσά κουμπιά ανάμεσα από τις σειρές των σπιτιών σε εναλλαγές φωτός και σκιάς ή μάλλον φωτός και λιγότερου φωτός το πρωί ξεχύνεται μοιάζει να μην προέρχεται απ' τον ήλιο θόρυβοι ανεβαίνουν με τις εκρήξεις τους κι αυτοί όσοι γλιστρούν ψιθυρίζοντας τα ένοχα μυστικά των άλλων - λουλουδάτο γιλέκο με ζωηρά και όμορφα χρώματα μεταξωτή γραβάτα και τέλος την καινούρια και καλοβουρτσισμένη ρεντιγκότα - πέντε ή έξη δωμάτια - που - πήγαινα να κοιμηθώ στο Denfert [3] έγραφα στην Place Voltaire [4] μοιάζει να μην προέρχεται απ' την πόλη αλλά από τους τοίχους και τις στέγες το κάθετο φως - ανοίγει το έρεβος την άβυσσο και τις σήραγγες λιγομίλητων φωνηέντων στοές που άλλοτε διέσχισα με δεμένα μάτια ή νυσταλέα αλφάβητα πού και πού όσο ντυνόταν έριχνε ενθουσιαστικές ματιές στα παπούτσια του σηκώνοντας πότε το ένα πόδι και πότε το άλλο αυτές οι τυχάρπαστες λέξεις μού υπαγορεύτηκαν απ' την απέραντη έκταση της νύχτας μπροστά στο πέτρινο κορμί που διαθέτει - θαυμάζοντας την κομψότητά του σιγομιλώντας κάτι διαρκώς ανάμεσα στα δόντια - άκουγα μουσική στην Place Clichy [5] θα έκανα έρωτα στην poterne des peuplieres[6] - o σύντροφος Γκολιάντκιν απορροφημένος σε σκέψεις αναδύεται από το μέρος εκείνο όπου παριστάνει πως κοιμάται.-/

Στάθηκε και βιάστηκε να πάρει ύφος άνετο και φιλικό ενώ ετοιμαζόταν να χτυπήσει το κουδούνι θα έτρωγα στην rue de la Tombe-Issoire [7] η πόλη τσακίζεται σε κομμάτια στην επαφή του κροτάφου μου άγαλμα-άγαλμα πέτρα-πέτρα - όλη νύχτα - τότε ήμουν παιδί και σήμερα δεν είμαι παρά ο ήχος στην ίδια ανάμνηση στο ίδιο αργό παίξιμο στην ίδια ρυθμική μονοτονία - στο μέτωπό μου η πόλη θρυμματισμένη μιλάει με το στόμα μου ακατανόητα και ασθματικά - αποφάσισε ξαφνικά ότι θα ήταν καλύτερο να περιμένει την άλλη μέρα και ότι στο μεταξύ δεν υπήρχε μεγάλη βιασύνη - διαβάζω κοντά στο parc Monceau είναι τάχα πιο ανόητο σε τελευταία ανάλυση να βάζει κανείς όλους τους εμπόρους επίπλων στο Fauboug St Antoine ; δεν έχω τίποτα εναντίον της μετακίνησης - το αντίθετο - τις Κυριακές συναντά κανείς τύπους περίεργους φυσιογνωμίες χωρίς ενδιαφέρον ανθρώπους αποκομμένους απ' τη ζωή και πάντα σ' ένα μέρος του εγκεφάλου μου ηχούν κλίμακες πάνω κάτω από το πρώτο σπίτι που ένοιωσα όταν έμεινα κάποτε [8] To τραύλισμα του νερού και της πέτρας παλεύουν τη σιωπή - την ιστορία αυτών που απέμειναν - ξαφνικά ακούγοντας βήματα στις σκάλες άλλαξε και πάλι γνώμη ''σύντροφε Γκολιάντκιν'' του λέω, με το ύφος ακλόνητης απόφασης, ''χτυπήστε επιτέλους το κουδούνι'' - είναι πια προφανές : όλους τους εμπόρους υαλικών στη rue du Paradis [9] όλους τους ράφτες στη rue de Sentier [10] όλους τους Εβραίους στη rue des Rosiers [11]όλους τους φοιτητές στο Quartier Latin [12] όλους τους εκδότες στο St Sulpice [13]όλους τους γιατρούς στη Harley street [14] όλους τους νέγρους στο Harlem [15] Μα και τώρα αυτή είναι η αλήθεια - με τέτοιες σκέψεις ο σύντροφος Γκολιάντκιν είχε φτάσει στον α' όροφο Στοπ Στοχάζομαι σε μια νάρκη ηδονική όπως ο ψίθυρος του ανέμου σωρεύει φωνές στην ακορεστία των ακαθόριστων πόθων μου στην αστάθεια των ανέφικτων εχθρών μου - συμμετέχουν όσα δεν ξέχασα στη σύνθεση της επόμενης αγωνίας του επόμενου τρόμου του επόμενου αιώνα

Και το μόνο που ζητώ : να με συγχωρήσετε, - είμαι της παλιάς σχολής σύντροφοι και είναι πολύ αργά να διδάξετε τους νεωτερισμούς σας - φαντάζει μπρος στα μάτια μου η πόλη των θαλασσινών μου χρόνων ή το βουνό που μόλις συγκρατεί το κατακόρυφό σου βύθισμα μες στο γαλάζιο - το παράθυρο του δωματίου που θα κοιμηθώ βλέπει στην απέραντη εξοχή - ακαθόριστη - ευχάριστες στιγμές λίγο πριν το σκοτάδι : ανήσυχος φυλακισμένος νοσταλγικός - πόσες φορές δεν ένοιωσα να επιθυμώ δυνητικά αυτή τη γαλήνη από όπου θα έφευγα τρέχοντας τώρα - ''Δηλαδή και πάλι εσείς;- φοβάμαι ότι θα με παρερμηνεύσετε, σύντροφε Γκολιάντκιν - απλώς αναπτύσσω ένα θέμα δηλαδή είμαι της άποψης, ότι οι άνθρωποι που φορούν προσωπεία είναι πολλοί - ακόμα κι εκείνοι οι οποίοι διαθέτουν κάποιον σωσία εν ζωή ακίνητο χιλιάδες χρόνια σαν ευτυχισμένο χέρι να σε κρατά - και είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις τον άνθρωπό σου κάτω απ' το προσωπείο του, σύντροφε, - ''γι' αυτό όταν μπορέσω να δώσω χαρά χωρίς να παραβιάσω τις αρχές μου το κάνω αβίαστα''[ακούγονται γέλια, καγχασμοί] - Έχωσα το κεφάλι μου ανάμεσα στις κουρτίνες βγήκα στους στενούς δρόμους με τα ψηλά κτίρια το οριστικό θα το εύρισκα πρώτα εδώ μεταξύ των φυσικών πραγμάτων η νύχτα τώρα ήταν ήσυχη ο εραστής πιο ήσυχος και το φεγγάρι περνά κάθε στιγμή ''Μάλιστα, σύντροφε Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ξέρετε, δεν είναι και τόσο δύσκολο - μερικές φορές είναι πολύ εύκολο δεν χρειάζεται να ψάξετε πολύ'',- η πόλη γέρνοντας προς τη θάλασσα δέσποζε στον αφρό της - είχα κάνει λάθος να μπω στη θέση του Εκείνο που βεβαιώνουν οι σωσίες το αρνούμαι - αμφισβητώ τον ενεστώτα, μπορώ να το κάνω αμέσως τώρα - θα μεταχειριστώ προπάντων τις μορφές του αορίστου γιατί συχνά δεν είμαι σίγουρος δεν ξέρω δεν θα ξέρω ακόμα ίσως για πολύ καιρό / ΓΚΟΛΙΑΝΤΚΙΝ : .....μην ελπίζετε σε κάτι με το παιχνίδι που παίζετε - ένα άσχημο παιχνίδι Όχι ο,τι καλύτερο : όλοι έχουμε την ίδια καταγωγή, σύντροφοι : Αυτό - το παρόμοιο προσωπείο''.-

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] βλ. σημ. [2]

[2] κεντρικό πρόσωπο, βλ. Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι - Ο σωσίας, μτφρ, Α. Ταμπουράς-Ε. Μίγδου, ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 2007

[3] Georges Perec, Η συνοικία, απόδοση Ελένη Τσακοπούλου // ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ.33, 1983

[4] ο.π.

[5] ο.π.

[6] ο.π.

[7] o.π.

[8] Fernando Pessoa, - Ω Λισαβόνα, σπίτι μου / ανθολόγηση-εισαγωγή-μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, Gutenberg 2016

[9] Georges Perec ο.π.

[10] ο.π.

[11] ο.π

[12] ο.π

[13] ο.π.

[14] ο.π

[15] ο.π.

https://anotherimg-dazedgroup.netdna-ssl.com/900/azure/another-prod/350/8/358545.jpg

https://impossiblebebong.files.wordpress.com/2015/04/avant-garde-photography-in-fashion-art-works-well.jpg?w=700