Ένας χρόνος πανδημία και κυβερνητική ασυδοσία

Γράφει ο Γρηγόρης Κυριακού

Μέλος Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας. Στην αρχή όλα φάνταζαν διαχειρίσιμα και η κοινωνία -εκτός μιας ισχνής μειοψηφίας- ότι συμμορφώνεται στα μέτρα. Ακόμα και αν το κόστος ήταν οικογένειες να θυσιάσουν το μηνιαίο εισόδημα για να αποφευχθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Εργαζόμενοι λαμβάνουν επίδομα 534 ευρώ, οικογένειες δεν γνωρίζουν πώς θα επιβιώσουν και άνεργοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η δημιουργία νέων Μονάδων Εντατικής Θεραπείας θεωρήθηκε «πεταμένα λεφτά». Λεφτόδεντρα υπάρχουν. Για την ελίτ. Όχι για την κοινωνία.

Η κυβέρνηση επέλεξε να εκμεταλλευτεί την κοινωνική συναίνεση προς όφελος των ολίγων. Εξαγόρασε τα ΜΜΕ με τη λίστα Πέτσα και μηδένισε τη χρηματική δόση για την άδεια λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών. Ακολούθησε προσβλητικές διαδικασίες κατάρτισης για επιστήμονες. Προμηθεύτηκε υπερκοστολογημένο υγειονομικό υλικό εμπλέκοντας και προμηθευτές που δεν είχαν σχέση με το αντικείμενο. 

Αύξησε αντί να μειώσει τον αριθμό μαθητών ανά τμήμα όπως επιτάσσουν τα υγειονομικά μέτρα. Δανειοδότησε επιχειρήσεις χωρίς έλεγχο καθώς φέρεται να λαμβάνουν χρήματα επιχειρήσεις δίχως πρόβλημα βιωσιμότητας ή περιορισμένοι δικαιούχοι ώστε να γίνεται λόγος για υποστήριξη ημετέρων. 

Υποβάθμισε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Υποχρέωσε φορείς και εργοδότες να υποβάλλουν σε τεστ το προσωπικό μετακυλώντας το κόστος στους εργοδότες και από εκεί στους εργαζόμενους ενώ σε άλλες επιχειρήσεις δεν τηρείται σχεδόν κανένα υγειονομικό μέτρο. Νομοθετεί για την παιδεία, το περιβάλλον και γενικά για θέματα που προκαλούν αντιδράσεις με τρόπο αμφιλεγόμενο.

Και επειδή αυτά θα προκαλούσαν αντιδράσεις, ενίσχυσε την αστυνομία με πελατειακή μέθοδο και επέλεξε την βίαιη καταστολή. Αστυνομική βία ή….δροσερή πνοή δημοκρατίας στην πρυτανεία του ΑΠΘ, στο κάτω Χαλάνδρι, στη Νέα Σμύρνη και αλλού και ξυλοδαρμός φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφων και δικηγόρων σε πορείες. Τελευταίο κατόρθωμα, η αστυνομία αναλαμβάνει να ερευνήσει και να αναζητήσει ανήλικα τέκνα συλληφθέντων και να εισηγηθεί στον εισαγγελέα διορισμό επιτρόπου.

Όλα αυτά είναι επιλογές. Όχι αποτυχημένη διαχείριση ανίκανων στελεχών.

Τί θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Πρόσληψη περισσότερων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τη δημιουργία νέων τμημάτων. Αξιοποίηση των φοιτητών ιατρικής και γενικά των επαγγελμάτων υγείας για δράσεις ενημέρωσης και πρόληψης. Διατίμηση του υγειονομικού υλικού προς όφελος όλων. 

Ορισμός κριτηρίων για την επιστρεπτέα προκαταβολή και έλεγχος ώστε να λάβουν οι πραγματικά έχοντες ανάγκη. Ανεξαρτησία της Επιθεώρησης Εργασίας και έλεγχος εργοδοτών που ενώ θέτουν το προσωπικό σε αναστολή, το υποχρεώνουν να εργάζεται. Ενίσχυση της Ελληνικής Αστυνομίας στη βάση πραγματικών αναγκών και μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων διασφαλίζοντας προσωπικό υψηλού επιπέδου. 

Νομοθέτηση για ζητήματα που χρονίζουν μετά από διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους φορείς μετά την λήξη της πανδημίας. Και τέλος τέκνα συλληφθέντων είναι αρμοδιότητα των υποστελεχωμένων κοινωνικών υπηρεσιών και των εισαγγελέων ανηλίκων.

Ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη για τη διασπάθιση δημοσίων πόρων, αναγκαίων για την επόμενη ημέρα. Ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη για την αστυνομική βία. Ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη για τη σαρδελοποίηση στα Μέσα Μεταφοράς. Ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιλογές και τοποθετήσεις προσώπων σε δημόσιες θέσεις. Ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη για την αποτυχημένη διαχείριση.

Η κυβέρνηση κουνά το δάχτυλο στον πολίτη και μιλά για ατομική ευθύνη. Μια ατομική ευθύνη στην οποία η ελληνική πολιτεία ουδέποτε φρόντισε να μυήσει τους πολίτες. Όση ευθύνη έχει ο πολίτης άλλη τόση και μεγαλύτερη έχει η πολιτεία διαχρονικά.

Το δάχτυλο οφείλει να κινηθεί προς την κυβέρνηση. Εκ του πρακτέου αποδεικνύεται ότι οι έννοιες της πολιτικής ευθύνης και ευθιξίας αποτραβήχτηκαν σε κάποια γωνιά της χώρας για να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Ξέχασαν ποιός είναι ο ανώτατος άρχων, ποιόν υπηρετούν και ποιόν οφείλουν να προστατεύουν. Η κοινωνία και το εκλογικό σώμα.

Τέλος ένας αιένυπνος και μακαρισμένος στη δόξα της πρώτης περιόδου της πανδημίας πρωθυπουργός προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με διχαστικά διαγγέλματα, τοποθετήσεις συγγενικών προσώπων σε δημόσιες θέσεις, αναφορές σε…δροσερές πνοές δημοκρατίας για την πανεπιστημιακή αστυνομία, ανέμελες εκδρομές στην Πάρνηθα και στην Ικαρία. 

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη εκδίδει ανακοίνωση με την οποία…αθωώνει τον πρωθυπουργό για την Ικαρία. Θαρρείς και το ζήτημα είναι νομικό. Ένα ζήτημα βαθύτατα ηθικό και πρωτίστως πολιτικό. Ζήτημα δημοκρατίας και ευνομούμενης πολιτείας.