Κορωνοϊός στο Κιλκίς: Κερδίσαμε με το σπαθί μας την πρωτιά

Του Νίκου Νίτσα
Είναι και ήταν στιγμές, που ήθελα να γράψω. Ήθελα να σχολιάσω, να κρίνω τέλος πάντων όσα τα κουρασμένα μου μάτια βλέπουν όλες αυτές τις ημέρες.

Προσπαθούσα να ξεκινήσω, κι όλο σάστιζα. Όσο κι αν το πάλευα, τόσο συνέχιζα να παραμένω σαστισμένος, αποσβολωμένος θα έλεγα από όλα όσα πέρναγαν από μπροστά μου.

Με τούτα και με εκείνα τα Χριστούγεννα έφτασαν κι εγώ μένω άφωνος ακόμη.
Σε μια περίοδο που λογικά θα έπρεπε να έχω καλή διάθεση (γιατί δόξα το θεό, και την υγεία μου έχω, αλλά και την σπιτική θαλπωρή έχω) αδυνατώ να βάλω τις σκέψεις μου στην σειρά.

Αλήθεια ακόμη και τώρα που γράφω δεν ξέρω καν από πού να αρχίσω (εξηγείται από τον μεγάλο πρόλογο άλλωστε).

Να είναι η καραντίνα το θέμα μου άραγε; 

Μπα δεν το νομίζω. Είναι πιά ξεπερασμένη και δεν τηρείται άλλωστε.

Να είναι το σύστημα υγείας; 

Ούτε κι αυτό. Αφήστε που έχει καταρρεύσει κιόλας. Όσο κι αν καταβάλλονται απέλπιδες προσπάθειες να πεισθώ περί του αντιθέτου.

Να είναι το εμβόλιο, ο εμβολιασμός των πολιτικών αρχηγών, το φανελάκι του κ. Τσιόδρα;

Ούτε κι αυτό. Θα μπορούσε όμως τόσο το τελευταίο, όσο και τα προηγούμενα να αποτελέσουν τροφή για σκέψη; 

Θα μπορούσε.

Ειδικότερα για το τελευταίο, η περισσή κατινιά που επεδείχθει από όλες τις πλευρές, είναι κάτι που με ξεπερνά (by far όπως έλεγε ο εθνικός μας Γιάπης Κος Κωστόπουλος).

Τα όσα γράφτηκαν για τα βίντεο του Πρωθυπουργού, από συνωμοσιολόγους και μη, για την μη ζωντανή πραγματοποίηση του εμβολιασμού του Alexis, για το φανελάκι του δύσμοιρου κ. Τσιόδρα κάνουν την γνωστή σε όλους Madam Σουσού να ωχριά μπροστά μας.

Φαιδρότητες και φαιδρά επιχειρήματα από όλους, και με τον δικό τους σκοπό ο καθένας ξεχωριστά.

Πληρωμένες αδρά υπερπαραγωγές προβάλλονται καθημερινά από τα ΜΜΕ.
Τραγουδιστές, ηθοποιοί, παρατρεχάμενοι μαϊντανοί, μετανοήσαντες κληρικοί, και φυσικά πολιτικοί, στριμώχνονται ο καθένας για τα δικά του δέκα λεπτά δημοσιότητος.

Αφιέρωσα και αφιερώνω χρόνο για να βρω την ουσία στα όσα λένε και λέγονται. Φευ όμως. Το φτωχό μου το μυαλό αδυνατεί να βρει έστω και ένα μικρό ψήγμα ουσίας και λογικής.

Στην πόλη μας, όπως και σε άλλες πόλεις φυσικά, κοντεύουμε δύο μήνες υπό καθεστώς καραντίνας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι γίνεται σε άλλες πόλεις, στην δική μας όμως, χτες προχτές την προηγούμενη εβδομάδα, όλον αυτόν τον καιρό εν τέλει, η καραντίνα ξεθώριασε. Είναι μέρες που δεν τηρείται καν.
Τα νέα κρούσματα κινούνται όπως το ασανσέρ. Μία στο ισόγειο μια στο ρετιρέ.
Αποκορύφωμα όλων αυτών, το χτεσινό μας ρεκόρ. 34 κρούσματα με πανελλήνια πρωτιά.

Τεράστιο επίτευγμα. Τα καταφέραμε λοιπόν. Κερδίσαμε με το σπαθί μας τα πρωτοσέλιδα. Είμαστε πια πρωταθλητές που λέει και το τραγούδι.

Έγινε γνωστό πανελληνίως το πόσο ελεύθεροι πολίτες είμαστε και κατά συνέπεια νομιμοποιούμαστε να κάνουμε ότι γουστάρουμε.

Τι κι αν πεθαίνουν άνθρωποι. Τι κι αν αυτοί οι άνθρωποι είναι γνωστοί και ενίοτε φίλοι μας. Εμείς σε πείσμα των πεσιμιστών (λέμε και καμιά..) κοιτάμε αλλού. Σε άλλο δέντρο παρακείμενου απέραντου δάσους.

Για εμάς φταίει το υπό κατάρρευση σύστημα υγείας (μας αρέσει να το λέμε αυτό είναι προφανές), ο Κούλης, οι ξένοι που θέλουν να μας κάνουν άθεους (να πατάγαμε κιόλας σε καμία λειτουργία τα προηγούμενα χρόνια καλά θα ήταν), οι επιστήμονες που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, ο Alexis που δεν έκανε live το εμβόλιο, το φανελάκι του κ. Τσιόδρα.

Σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν; (μην το κουράζουμε). Νομίζω ότι όντως είναι πολλά. Τόσα πολλά που μας δίνουν το δικαίωμα (Τι λες ρε; μόνος μου το παίρνω) να κάνουμε ότι θέλουμε ότι μας βολεύει τέλος πάντων.

Έτσι λοιπόν έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου να μην κοιτάμε παραπέρα από την μύτη μας. 

Να κουνάμε το δάχτυλο στους άλλους, και στο τέλος να απαιτούμε σεβασμό των δικαιωμάτων μας (τάχα μου)

Βέβαια ξεχνάμε η δεν θέλουμε να θυμόμαστε ότι ο σεβασμός εμπνέεται. 

Δεν ζητείται, δεν επιβάλλεται, δεν αγοράζεται, και ούτε φυσικά πωλείται.

Είναι ένα πολύτιμο αγαθό που πρωτίστως απορρέει από εμάς τους ίδιους.

Το πόσο θα μας σεβαστεί κάποιος, έχει να κάνει πρώτα και πάνω από όλα με εμάς τους ίδιους.

Ο βαθμός του εκφραζόμενου σεβασμό προς εμάς αντικατοπτρίζει άμεσα εμάς. Είναι ο καθρέφτης μας με λίγα λόγια. 

Για να το πω ποιο λιανά, ότι δίνει παίρνεις με ταμειακούς όρους.

Απλά πράγματα και κατανοητά.

Παραμονές Χριστουγέννων σε μια πόλη που βρίσκεται σε καθεστώς καραντίνας, και στους δρόμους της το αδιαχώρητο.

Αν δεν γνώριζα θα νόμισα ότι βρίσκομαι πίσω στο 2009. Αν δε ήταν και τα καταστήματα εστίασης ήταν ανοιχτά, τίποτε δεν θα με έκανε να θυμηθώ ότι έχουμε καραντίνα.

Στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, από πηγαδάκια των κι εγώ δεν ξέρω πόσων ατόμων, μέχρι δοκιμάζουσες κυρίες που ελέω click away στηνόταν στην ουρά για δοκιμή γόβας.

Έλεγχος για όλα αυτά; Η μοναδική παρουσία ελέγχου είναι η αναγραφόμενη στα λεξικά διαφόρων εκδόσεων. Μόνο αυτό και τίποτε άλλο.

Δε βαριέσαι… Θα πει κάποιος.

Στο σπίτι, στην τηλεόραση, η παρέλαση των κάθε λογής άσχετων καλά κρατεί. Κι εγώ; Εγώ όπως λένε και στα χωριά μας, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Άκρη δεν μπορώ να βγάλω .

Στο δια ταύτα;

Δύσκολα πράγματα αυτά τα δια ταύτα.

Θέλουμε να μας σέβονται, αλλά δεν δίνουμε δεκάρα για όλα όσα πρέπει να κάνουμε και δεν μας βολεύουν.

Αδιαφορούμε σχεδόν για όλα. Ακόμη και για αυτούς τους γονείς μας. Τους στέλνουμε καθημερινά στις τράπεζες, σε ουρές δεκάδων μέτρων, όταν κάλλιστα μπορούμε να τους λύσουμε εμείς πολλά από τα καθημερινά τους προβλήματα.

Ένας λογαριασμός ΔΕΚΟ, μια ενημέρωση βιβλιαρίου, είναι υπόθεση μερικών λεπτών για εμάς τους σμαρτοφέροντες. 

Αλλά όχι δεν προλαβαίνουμε έχουμε άλλα στο μυαλό μας.

Έχουμε τις ζωές μας, που χρόνος για αυτούς που μας έφεραν στην ζωή. Για αυτούς που μας μεγάλωσαν στερούμενοι πολλών.

Τι δε προλαβαίνουμε ακριβώς δεν έχουμε καταλάβει. 

Είναι προφανές.

Σάμπως προλάβαμε να νοιαστούμε για κάτι πέραν του εαυτού μας;

Σάμπως προλάβαμε να αισθανθούμε τις ανάγκες τους;

Σάμπως προλάβαμε να φερθούμε υπεύθυνα ;

Τίποτε από όλα δυστυχώς.

Περιχαρακωθήκαμε στον μικρόκοσμο μας, αγνοώντας τους πάντες. Προσδοκώντας σε ότι βολεύει εμάς και όχι σε ότι βολεύει και βοηθά όλους. 

Το μόνο που κάνουμε εύκολα και γρήγορα είναι να ζητάμε.

Όμως δεν ζητάμε τίποτε από εμάς . Καμία θυσία καμία υπέρβαση. 

Μόνο ζητάμε.

Χτες τα κρούσματα ήταν 34. Θλιβερή πρωτιά σε πανελλήνιο επίπεδο. 

Εμείς αμφιβάλλουμε, αμφισβητούμε, δεν πιστεύουμε, ερίζουμε, σαρκάζουμε, κοροϊδεύουμε.

Να τα εκατοστίσουμε λοιπόν.

Να το χαρούμε κιόλας ρε αδερφέ 

Δυστυχώς οι μόνοι που δεν θα το χαρούν, είναι αυτοί που έφυγαν συνεπεία της δικής μας ελαφρότητας, της δικής μας ανευθυνότητας.

Μέσα σε αυτούς κι ο φίλος και συμμαθητής Θανάσης για την μνήμη του οποίου έγραψα το συγκεκριμένο κείμενο.

Με σεβασμό προς τους οικείους του σας χαιρετώ.