Tρία σκηνικά για την Νάστενκα

Του Φώτη Μισόπουλου
......στον Bernardo Soares για την αφορμή - στην Maria Ökrös για την αναίρεση 

.....ήταν που μου άφησε αυτό το μικρό ποσό αρκετό να ξελασπώσω 

Σάμουελ Μπέκετ [1]

1.

ΣΚΗΝΙΚΟ : [......εφήμερες παρηγοριές στο μαρτύριο των κουνουπιών με τα μελαγχολικά δειλινά ''εγώ στη θέση σας θα διόριζα έναν τίμιο άνθρωπο'' ακούστηκε να λέγεται - τα έπη γερνούν όπως ο Παράδεισος ή το Μεγάλο Βιβλίο που λέει ότι δεν υπήρξαμε - μιας και ήταν αρκετό να φύγει κάποιος για να λάμψει ο ήλιος - διάφορα κολακευτικά επεισόδια σε κάποιο από τα οποία φαινόμουν πρωταγωνιστής - ετοιμάζω τις φράσεις προτού να προφέρω οτιδήποτε στον περίπλου της Αποκάλυψης ή ο Γάγγης όταν περνάει ασχημάτιστες διαδρομές και η δική μας φήμη συρρικνώνεται από θεολογία σε θεολογία - συλλογισμοί επαγωγής και γραφικά ανέκδοτα του παρελθόντος. Λίγο φως.] 

[Πάντα με δέρνει ο φόβος μα αυτό είναι αποτέλεσμα της συνήθειας - εξ αρχής η επίσκεψή μου ήταν εθιμοτυπική είδος οικουμενικής προσωρινότητας - κάποτε θα διηγηθώ τις ατέλειες του Μολλόυ [2] καθώς δραπετεύει στην αδυναμία του Μπέκετ : ένας ακόμα Ένοικος για την Νάστενκα [3] στη λεωφόρο Νιέβσκι : η νοσταλγία των πραγμάτων πιο οδυνηρή - αυτών που ποτέ δεν υπήρξαν - διαβεβαίωνε ο βοηθός λογιστή η φωνή που μόλις αρχίζω να τη γνωρίζω ξεχώριζε απ' τον παράλογο θόρυβο - Ένοιωθε πως ήμουν μακριά μιλούσε με απίστευτη ευχαρίστηση για τη χειροπιαστή αθανασία που υπερβαίνει τη στέρεη ζωή - διαφορετικά το πείραμα δεν θα πετύχει : αυτό το αντιγραμμένο τοπίο ισούται με τη γενναιότητα - εδώ περιέχονται τα αινίγματα που δεν αντικρίζουν τη λύση Ας ελπίσω από τη μοίρα εκείνη τη συμμαχία με τους θεούς - ιερή σαν εξέγερση είτε παράλογη σαν αποβάθρα ευγενικών χαιρετισμών από την άλλη μεριά του σύμπαντος -/ Τι θα είχα κάνει στη διάρκεια της μέρας δίχως τα παρατράγουδα της ζωής μου ; Ίσως το χρέος μου - ίσως το εισιτήριο για τη Ρούα ντος Ντοραδόρες [4] επειδή οι πόθοι αγγίζουν την ουσία του κόσμου. Λησμονημένοι. Θα πήγαινα με αρκετή περηφάνια μέχρι την άκρη του ρόλου μου. Φως.]

2.
ΣΚΗΝΙΚΟ : [.....αφήνω να πέσει στην τύχη αυτή η υπόθεση - όλα τα επί μέρους φαντάζουν άχρηστα ζητήματα για έναν άνθρωπο στην κατάστασή μου - πώς θα επιβιώσει κανείς μόνο με τ' όνομά του ; - κυρίως μόνο με ένα όνομα - και μόνο μ' αυτό - σαν στοιχειωμένο κατάλυμα στην απέραντη αδιαφορία των άστρων,- ο Μολλόυ (;) μπορούσε να μείνει εκεί που ήταν να συλλάβει τον διανοητικό ρυθμό της φράσης κάποιου βάρδου (!) την αιφνίδια περιπλοκή του νοήματος το εξόριστο πλήθος που αποτελεί την αξία της γης - τον λίγο χρόνο που ονειρεύονται οι πάντες - οι ήχοι,- πέρα απ' αυτούς της πολιτείας σε ανάκλιντρο μ' εκείνον τον επίλογο - έσχατο όριο της δυνατότητας του λόγου. Ο γιος μου κοιμάται. Θα έρθει η νύχτα όπου κι αυτός μη μπορώντας να κοιμηθεί θα κάθεται στο τραπέζι. Εγώ θα είμαι ξεχασμένος.] [Παύση]
[Πίστευα πως ήμουν προφυλαγμένος από τα μάτια κάθε επισκέπτη,- τους φαινομενικά ακίνδυνους αφορισμούς του Κάφκα ή του Ουάιλντ - αφού το τίποτα δεν συνεπάγεται καμία σύγκριση κανένα ρήγμα μεταξύ του χώρου και του χρόνου παρά κείται στη γωνία απόμερα ως ηθελημένη ενότητα του τυχαίου η λάμπα με τον κόκκινο γλόμπο άναβε μέρα νύχτα στα πόδια μου δεν μού έλειπε παρά το δίχτυ για τις πεταλούδες ενώ όταν έφευγα το βράδυ για μακρινούς προορισμούς εναρμόνιζα την ώρα με την ανήσυχη α-ορατότητα των πάντων - άλλωστε - οι πιο ιδιαίτερες στιγμές είναι ακοίμητες. Αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα της κάμαρας : tender and true].
[Καθώς οι λέξεις είναι άγνωστες η απογοήτευση δεν επισκιάζει τα όνειρά μου - αυτό το κενό γεμίζει την ψυχή μου αγωνία. Αφήνοντας λοιπόν ανοιχτή την πόρτα της κάμαράς της για ν' ακούει καλά κάθε κρότο - αποκοιμήθηκε]

3.
ΣKHNIKO: [.......μπόρεσα να δω το νερό είχε χρώμα σαν αγιόκλημα βολεύει ξέρεις το γεφυράκι στο ποτάμι εκεί πίσω όπου τελικά ο κύκλος τετραγωνίζεται κοιτάζοντας πάνω απ' τα κουρασμένα μας πόδια - άσκοπες ιστορικές γνώμες για τα επιγενόμενα -ή το σούρουπο έπεφτε στην ησυχία των δέντρων ανέξοδα - καθόλου αποπνικτικό - στεκόμουν στα σκαλοπάτια δεν άκουγα τα βήματα η φευγαλέα μέρα περνούσε από τα βρωμισμένα παράθυρα σε νέα εκτοπλασματική εναλλαγή μυριάδες ρυτίδες αυταπάρνησης και χρόνου σαν αφηρημένη βροχή - η ομίχλη θύμιζε σκοτωμένο ροζ.]


[Η όχθη.]


[Βλέπω τον Γολγοθά και τα δέντρα βλέπω τον κλέφτη και τον δολοφόνο βλέπω τον κομπασμό και τον Έσχατο τα πουλιά έμοιαζαν πράγματα πιο ελαφριά κι απ' τον αέρα αφημένα ψηλά από κάποιον - αλλά μπορούμε να αισθανθούμε κι άλλα - ο,τι θέλουμε - κάτι που θα διαβάζεται απολαυστικά.
Κάτι που εξουδετερώνει τη θλίψη ενώ επιτηρεί τα απολεσθέντα στοιχεία της προχωρημένης ηλικίας μας ή τη ναυτία της χλιαρής θάλασσας. Φως]


[Ο άντρας και η γυναίκα αποκρίθηκαν εγκάρδια το καπέλο και το σακάκι - αυτά τα κυρίαρχα ευεργετήματα - ο Παβλόφ και ο Πρίγκηπας γυρίζουν σε ήρεμο καλπασμό το τσακισμένο άνθος στη γροθιά του Μπέντζυ - χωρίς θαυμασμό θα ταξιδεύουν στην πιο μεγαλόσχημη ήττα ο θάνατος απλά προσθέτει υγρασία στους τοίχους κι ένα δρόμο απρόσιτο στις σκέψεις μου]

[η ίδια ποικιλόμορφη ασυνειδησία στα σώματα και στις πληγές μαριονέτες που κινούν τα δάχτυλα κάποιου ενώ παραμένει αόρατος πιστέψτε με πρέπει να βρεθώ εκεί σαν ένα παιδιάστικο αστείο για μάς που η θέαση του Αθέατου παραμορφώθηκε στο εφικτό Νάστενκα Νάστενκα ίδια στην αγρυπνία και στον ύπνο γαλανά και γαλήνια ο στύλος το δέντρο το παράθυρο η είσοδος κάθε τι στη θέση που ορίστηκε εις τον αιώνα]

ΤΕΛΟΣ // Βουδαπέστη 2019- Θεσσαλονίκη 2020

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Σάμουελ Μπέκετ, Μολλόυ, μτφρ. Β&Λιλίκα Γεωργίου, Δωρικός 1970 Αθήνα
[2] βλ. ο.π.. Σάμουελ Μπέκετ
[3] βλ. Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι, Λευκές Νύχτες
[4] Μπερνάρντο Σοάρες [Benardo Soares : ετερώνυμο του Φερνάντο Πεσσόα]- βλ. Fernando Pessoa, - Ω Λισαβόνα, σπίτι μου / Ανθολόγηση- Εισαγωγή- Μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, Gutenberg 2016 Aθήνα

foto 1 / https://static01.nyt.com/images/2014/11/18/arts/international/18iht-poltheater/18iht-poltheater-superJumbo.jpg
foto 2 / https://cdn.musebycl.io/2019-02/Skittles-Musical-Sarah-Benson-1.jpg
foto 3 / https://i1.wp.com/newyorktheater.me/wp-content/uploads/2020/01/Medea-1-Byrne-and-Cannavale.jpg?fit=1200%2C1192&ssl=1