Ο Joyce καταβάς στον Άδη ή gli amici dell' anarchico Galli

Ο Joyce καταβάς στον Άδη ή gli amici dell' anarchico Galli (πρόζα ιδεών για ένα οδόφραγμα)

Του Φώτη Μισόπουλου

...σταμάτησε επιτέλους - και ο απόηχός του και τα σκοτάδια ξαναβρήκαν την ακινησία τους.

ΟΥΊΛΙΑΜ ΦΌΚΝΕΡ [*]

.....στην αυγή μια έντονη ώχρα, - κυνηγάνε τη συγκομιδή οι μισθοφόροι της ανελέητης ποίησης και τα μεσάνυχτα οι γεωμετρίες των άστρων περικυκλώνουν αγαπημένους αναρχικούς -ai funerali dell' anarchico Galli [1], - όσοι παρόντες- , τι δουλειά έχουμε στη Νέα Υόρκη ανάμεσα σε ψάρια κλοπιμαία και νεκρά, - εξαιτίας της θύελλας, - της συμφοράς που πρόβλεψε ο Χένρυ Φλέτσερ [2], - ο Carra' θα νεκρολογούσε τη δεύτερη νύχτα ανάμεσα από τελεσίγραφα Στέρησης - that love they lived as a religion,[3]- η παγκόσμια απεργία, - το δεξί μου γόνατο εκτεθειμένο, είμαι κάποιος άλλος που περόνιασε ο άνεμος-- les anges sont blancs[4] - τα κουτσά σκυλιά θα δούνε Παράδεισο, όχι ''αυτοί οι Αρχηγοί Κρατών, οι αναρμόδιοι αλήτες''[5] - Ulixes με το κουπί φορτωμένο στην άλλη εκδημία σου-, το πιο βαθύ σε κάθε άνθρωπο είναι η θάλασσά του, - αφού τιμωρήσει τους μνηστήρες, -καμιά χρονολογία είτε όνομα, - οι τάφοι είναι καθώς ξαπλώνεις και κάποιος δίπλα σου λαγοκοιμάται, - δεν υπάρχει ηλεκτρικό, - μόνο η βροχή ή ένα κρεβάτι εκστρατείας γι' αυτόν που γύρισε και ξαναφεύγει στο σύνορο, ''αίματι και λύθρω πεπαλαγμένον ως τε λέοντα'' [6]- ''Yes, all of those things''[7] . Τα φωταγωγημένα τραμ έχουν την ανάγκη μας, ή πάλι ένας αρχαίος εξάντας που βρίσκει τα δάκρυα απόμερων δρόμων, τη γυναίκα που έζησε αόριστα πίσω από φυλλώματα και ξεχασμένες λιπόθυμες κατένες καραβιών, - καλύτερα έτσι, στο τέλος του πολέμου αφικνούνται οι παλιοί συγγενείς να εκμυστηρευτούν τις νοσηρές θελήσεις τους - μα πού είναι η στεριά;; - κι ένα πρωινό αν με ξαναδείτε θάναι γιατί τα άγνωστα πράγματα επιμένουν στην ανωνυμία που κατέκτησαν, έρχεται, λοιπόν, μια στιγμή, σαν τις ωραίες οικειότητες που πρέπει να δεχτείς - offered to gods that come themselves to men [8] .-//

......αλλά έπειτα ήταν κι εκείνος απ' τον κάβο καθώς έστριβε,- ''το παρελθόν '', μου είπε, ''έχει δικαίωμα και στο μέλλον, - ένα αναιμικό γαλάζιο, - η άκρη ενός Μεσσία σπασμένου σε κομμάτια, - τόσο στενά δεμένοι μεταξύ μας που η ενοχή ανήκει σε όλους κι ο δολοφόνος αποκάλυψε χωρίς αιδώ : the lights twinkle from the rocks : The long day wanes : the slow moon climbs [9], - η συνάφεια με το έγκλημα στάθηκε από πολύ καιρό το κέρδος της κακουχίας, κι ένα βράδυ ο τρελός σταμάτησε να βηματίζει, ήταν, λέει, γιατί συχωρεθήκανε οι αμαρτίες μας και οι προπάτορες αναγνωρίσανε την αθωότητα απέναντι στο κάθε τι, άλλωστε, είχαμε να συναντηθούμε απ' τον Κατακλυσμό - και συναγμένοι ακούγαμε ''κυριεύσατε πάντα τα έθνη'' [παύση]
JOYCE : .....πώς περάσατε στην Κόλαση ; [μικρή παύση]
ΟΔΥΣΣΕΑΣ : .....τα φώτα των δρόμων και οι κινητές νησίδες σιωπής. Τους αγάπησα.

JOYCE : ......τους αγάπησες;!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ : .....τους αγάπησα - όταν με άγγιξαν αναχώρησα για πάντα, - άλλη μια ρωγμή στον καθρέφτη, διαιρεμένες σάρκες άχρηστο βάρος, - ο δρόμος συνεχιζόταν στο σούρουπο, - κάτω απ΄τις μάσκες- , κάτω απ' το σούρουπο σαν ηλικιωμένος ρυθμός, - οι βαθιές σιωπές έμοιαζαν τα αδιέξοδα της φωνής που δεν έφτανε [μικρή παύση]

JOYCE : ........συχνά η μνήμη σχηματίζεται αμυδρά, ήσυχα, - πόρτα - πόρτα - σα να ποτίζεις νοτισμένους ύπνους, - ξυπνάς σ' ένα ακαθόριστο καθήκον,- φοβάμαι το δισταχτικό άγγιγμα της απουσίας, όπως καμιά φορά οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν δίνουν τα ονόματά τους στους δρόμους, μόνο και μόνο μη χαθεί απ' την παλίρροια και το τελευταίο προάστιο

ΟΔΥΣΣΕΑΣ : ......αυτό το κοινό όραμα -, τα χέρια πώς στριμώχνουν την κραυγή απ' το μεγάλο ρολόι του τοίχου ή τα χαμένα βήματα που ψιθυρίζουν την αγωνία της ανθρώπινης λησμοσύνης....
JOYCE : ....κι έτσι κανείς μπορεί να πεί πως δεν υπάρχουμε, γι' αυτό περιμένω το πιο συνηθισμένο τέλος, - καθώς γυρίζεις τον διακόπτη και τα μικρά κίτρινα φύλλα είναι η αληθινή μας ζωή, - μου φαίνεται έχουμε γνωριστεί και παλιότερα, - αλλά μάλλον όχι [γελάει] ήταν μια ιδέα περαστική [παύση]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ : ....η θλίψη κι ο έρωτας οι πιο αγοραίες υποχρεώσεις δεν ωριμάζουν ποτέ, - έζησα τελικά αλλού, σε φθινόπωρα που σέρνονται χωρίς ήχο χωρίς οσμή- απ' ό,τι πέθανε με μια αμόλυντη προσδοκία - η στιγμή που γεννιέσαι - κυρίως αυτή.-// 

.....Le Beau est toujours bizarre [10]

What boots it to be lord of men an might ? [11] - υπάρχει μια ύπουλη φωνή ανάμεσα στα πράγματα

JOYCE : ......ποιοι θάναι οι σύντροφοι;;
ΟΔΥΣΣΕΑΣ : ......ποιοι θάναι οι σύντροφοι ''μετά τα φυσικά'', αναρωτιέμαι

.....όσοι αναστοχάστηκαν τον κόπο στην απερίτμητη σκιά με μεταμέλεια, ένα ηχηρό τίναγμα του κεφαλιού - ούτε τη μέρα ούτε τη νύχτα - στον κύκλο του ηλιοτρόπιου πώς μένει ο στοχασμός μπροστά στην πέτρα - εδώ, λοιπόν, θα περάσουμε τη νύχτα: θα είναι πολύ ήσυχη όπως η ψύχα του μεσημεριού - κι απ' το κομμάτι αυτό της άγριας θάλασσας, τους λίγους κόκκους απ' το φόρεμα της Περσεφόνης θα γευτούμε το ψωμί της τελευταίας πράξης, σα να μπαίνει πνοή απ' την αρχή στα σώματα το παράξενο σχήμα των χειλιών που ήξερα. Βρέθηκα φυλακισμένος ή πάλι ένα ανήρεμο χωρίς εμπιστοσύνη απόγεμα, όταν όλα πάνε να γίνουν δικαιοσύνη κι επιστρέφουν. Θα βρεθούμε ξανά μακριά, με κάποιο έλεος με άλλη αιωνιότητα, - ανάμεσα στο ανοιχτό παράθυρο και το γέλιο του τυφλού. Κανένας άντρας καμιά γυναίκα, τίποτε ανθρώπινο δε θα μάς δει, -ίσως η αλληγορία της σάρκας. Κατηφορίζουν πλέον οι ενδοιασμοί της άνοιξης, κάθε φορά ο ίδιος άνθρωπος χάνεται στον διάδρομο σέρνοντας τα βήματά του με στέρηση, όταν κάτι αγγίζεται άθελα ή ακουμπάει σ' ένα τοίχο βαλμένο επιτήδεια για να νοιώσουμε τη συντομία της ζωής,- αρκούμαι στα δωμάτια αυτά δίχως φως, σα να 'ρχεται ξαφνικά ένας
μονόλογος ή το ανέφικτο, κάτι όπως οι καθημερινές θυσίες που
γεμίζουν προσμονή στους κατακόρυφους καπνούς-//

JOYCE :....είδα συχνά να μιλάνε τα είδωλα, κανείς δεν ξέρει τι έχουν να πουν και για σένα.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ : ....now war upon our wishing with sad smile [12]

JOYCE : .....now the Nile gave him up, the eternal Nile [13]

ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ :''......ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους νεκρούς είναι πιο τρομακτικός από αυτόν ανάμεσα στους ζωντανούς.

Οι νεκροί είναι περισσότεροι''. [14]
ΟΔΥΣΣΕΑΣ : .....δεν έχω σκοπό να κάνω τίποτα. Ούτε να πεθάνω. Μέχρι αύριο πάντως.
JOYCE : ......προσπάθησα να φέρνομαι καθώς πρέπει στους ανθρώπους., - έστω και χυδαία.

''Λίγο πιο φόρτε το τύμπανο, Κουέντιν'', το έγραψε περιπαικτικά ο Γουίλιαμ.

''Δεν με νοιάζουν οι ρίμες'', απάντησε εκείνη- μια άγνωστη, ''ούτε οι χτύποι του ρολογιού ή

τα φώτα του δρόμου''
ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ [14]: .......''επιδιώκω έναν επιτάφιο του προσωρινού''και του εφήμερου,
- πολύ σίγουρος πλέον, απ' την επίμονη επανάληψη,
από το ένα σήμερα στο άλλο,- βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που γεννιέσαι-
JOYCE : .......δε θυμάμαι αν τόπε κι αυτό ο Γουίλιαμ- άλλη μια φορά ματαιολογώντας, κανείς δεν
γλυτώνει έτσι απλοϊκά ή και σύνθετα, - είχαν επιστρέψει όλοι. Ακόμα κι ο Φόκνερ επεδίωκε
έναν θάνατο από ορθολογισμό

ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ : .....θαύμαζε ωστόσο τα ποιήματα ή την εξουσία του έρωτα
ΟΔΥΣΣΕΑΣ : .....και τελικά λείπουμε μονάχα όσο χρειάζεται απ' αυτή την ζωή, όσο ένας άδειος ήχος στην άκρη του φιλιατρού-,
JOYCE : .............ανάμεσα σε ανήμπορους Μεσσίες ο καθένας ξέρει την κενότητά του.
ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ : ........ο Μπέντζυ θα πέθαινε στο άσυλο - το είχα γράψει αλλού, - πίσω από κάθε συνθηκολόγηση

ΜΑΚΜΠΕΘ : .........''κι ύστερα μνήμη πια καμιά δεν θα τον φιλοξενήσει''
JOYCE : .....εις τους αιώνας των αιώνων, - αυλαία - αμήν

ΤΕΛΟΣ 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΦΩΤΟ


[*] ΟΥΙΛΙΑΜ ΦΟΚΝΕΡ, Η Βουή και η Μανία, Καστανιώτης, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, 2010
[1] I funerali dell'anarchico Galli è un dipinto di Carlo Carrà, completato nel 1911, durante la sua fase futurista. Oggi è custodito al Museum of Modern Art di New York
[''η κηδεία του αναρχικού Γκάλλι'', έργο του Κάρλο Καρρά, [άρχισε να το ζωγραφίζει το 1904 μετα τη δολοφονία του Γκάλλι], τελειωμένο το 1911, κατά τη διάρκεια της φουτουριστικής φάσης του καλλιτέχνη. Σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης][Διαδίκτυο]
[2]
Χένρυ Φλέτσερ, πρόσωπο σε ποίημα του Νίκου Καββαδία - τρελαίνεται ψάχνοντας τον χαμένο εξάντα του από ηλίαση [Διαδίκτυο]
[3]
....έζησαν τον έρωτα σαν θρησκεία [Φερνάντο Πεσσόα-Αντίνοος// μτφρ. Κ. Λανταβός / Αρμός, β' έκδοση 2006\

[4] Γ. Σεφέρης
[5] Φερνάντο Πεσσόα - ULTIMATUM, μτφρ. Γ. Σουλιώτης, Αρμός 2009
[6] από λύθρο βουτηγμένο και στο αίμα σαν το λιοντάρι, στ. 402, Ραψωδία Χ, Μνηστηροφονία, μτφρ. Δ.Ν.Μαρωνίτη, ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ [λύθρο ποώδες φυτό, βλ. Ομήρου Οδύσσεια]
[7] Ναι, όλ' αυτά τα πράγματα // Ελίας Κανέτι, Πάρτι και αερομαχίες, Καστανιώτης, μτφρ. Α. Παύλου, 2010
[8] Μια προσφορά ήτανε στους θεούς που οι ίδιοι επιστρέφουν στους ανθρώπους// Αντίνοος, ο.π.
[9] Στους βράχους φέγγουν λύχνοι από τα σπίτια, η μέρα σβήνει και το φεγγάρι βγαίνει [Alfred Tennison, Ulisses // μτφρ. αγνώστου // LIFO 25.3 2018
[10] το Ωραίο είναι πάντοτε παράξενο / Μποντλαίρ

[11] Tι ωφελεί να 'σαι ο κύριος ανθρώπων κι εξουσίας;; [Φερνάντο Πεσσόα - Αντίνοος, ο.π.]

[12] ο.π. Αντίνοος - /Δεν έδωσαν στοιχεία και μείναμε με το πικρό χαμόγελο

[13] o. π. Αντίνοος-/ Ο Νείλος τώρα τον εξέβρασε, ο αιώνιος Νείλος

[14] μότο του Πεσσόα στον Ηρόστρατο [μτφρ-σχόλια Χάρης Βλαβιανός-Εξάντας 2001]- Το 356 π.Χ., ο Ηρόστρατος πυρπόλησε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, ώστε να εξασφαλίσει την αθανασία του ονόματός του.

1./ https://d26oc3sg82pgk3.cloudfront.net/files/media/edit/image/11378/article_full%403x.jpg

2./ https://www.everymanplayhouse.com/sites/default/files/styles/media_1400_x_700/public/GECKO-INSTITUTE-PLAYHOUSE-Richard-Haughton-1.jpg?itok=rDMvOqW6
3./ https://images.squarespace-cdn.com/content/v1/5d011a758e5fd900016ea06a/1563359295387-JBHBLO8XNB7G148R6P1C/ke17ZwdGBToddI8pDm48kLkXF2pIyv_F2eUT9F60jBl7gQa3H78H3Y0txjaiv_0fDoOvxcdMmMKkDsyUqMSsMWxHk725yiiHCCLfrh8O1z4YTzHvnKhyp6Da-NYroOW3ZGjoBKy3azqku80C789l0iyqMbMesKd95J-X4EagrgU9L3Sa3U8cogeb0tjXbfawd0urKshkc5MgdBeJmALQKw/Institute+Lamp+Tipping+Full+Cast+-+Cr+Richard+Haughton.jpg


σημ. : Ulixes = Ulisses = Οδυσσέας, λατ.

gli amici dell' anarchico Galli = οι φίλοι του αναρχικού Γκάλλι

[βλ. επίσης neinnewsgr.blogspot.com τον Μάρτιο του 2018]