Ενιαία Έκφραση

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Θαυμάζω την αγωνιζόμενη Ελληνίδα γυναίκα σ’ όλους της τους ρόλους και σε διεθνή διαγωνισμό που έλαβα μέρος, έγραψα για την "Ελληνίδα γυναίκα στα χρόνια της Αντίστασης", στον οποίο και βραβεύτηκα από το Υπουργείο Παιδείας της Ρωσίας.

Αν όμως επρόκειτο να διαλέξω θέμα και να γράψω σήμερα, θα έγραφα για τις τέσσερις Ελληνίδες, που με το ήθος και την τόλμη τους τίμησαν τη ζωή και τον άνθρωπο: Μιλώ για τη μάνα του Φύσσα, την πρόεδρο του δικαστηρίου, τη Μαρία Λεπενιώτη, την αστυνομικό της ομάδας ΔΙΑΣ, την Αγγελική, και τη μάρτυρα Δήμητρα Ζώρζου, που δεν λύγισε στιγμή στις απειλές που δεχόταν. 

Τέτοιες γυναίκες κρατάνε την ανθρωπιά ψηλά σε κάθε κοινωνία και στηρίζουν έμπρακτα τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Υποκλίνομαι με σεβασμό και συγκίνηση σ’ όλες τους.

Μετά την ιστορική καταδίκη της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, γίνανε όλοι αντιφασίστες. Τάχθηκαν τώρα όλοι όσοι ζέσταιναν προηγούμενα με το λόγο τους το αυγό του φιδιού, πολιτικοί και δημοσιογράφοι απέναντι στη Χρυσή Αυγή και χάρηκαν που έχει καταδικαστεί ως εγκληματική οργάνωση και τέθηκε εκτός νόμου. Αν είναι αληθινό είναι και καλό!

Το λέω γιατί υπάρχει πληθώρα από βίντεο στο You tube που μπορεί όποιος αμφιβάλλει να τα δει. Να δει και να ακούσει δηλώσεις θαυμασμού από γνωστούς κήρυκες της προπαγάνδας που έριχναν λάδι στη φωτιά κι ακόνιζαν το μαχαίρι του Ρουπακιά. Όλες αυτές οι δηλώσεις θεωρώ πως θα έπρεπε να κοιταχτούν από τη δικαιοσύνη, αν και κατά πόσο ενθάρρυναν, αν και κατά πόσο όξυναν τα πάθη της συγκεκριμένης Εγκληματικής Οργάνωσης. Γιατί τόσο καιρό άλλα έλεγαν στα ΜΜΕ. Είχαν άλλωστε και σε επίπεδο κομματικό διαύλους επικοινωνίας μαζί της.

Τόσα χρόνια κάποιοι στα ΜΜΕ αθώωναν κι ωραιοποιούσαν την εικόνα του μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Μιλούσαν «για μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» κι έλεγαν πως είναι ένα «αυθεντικό κίνημα». Την χρέωναν μάλιστα κι «ευγένεια» στη συμπεριφορά της. Για τον τρόμο και τον φόβο που έσπερνε στις πλατείες και τις λαϊκές δεν έβγαζαν τσιμουδιά. Τσιμουδιά και για τους πολιτικούς που στις πορείες και στις διαδηλώσεις, βάδιζαν δίπλα δίπλα μαζί της.

Είμαστε η χώρα που ρίχνει φόλα στα σκυλιά και ταΐζει με χαβιάρι τα «κομματόσκυλα». Αυτά που για χάρη της εξουσίας αλλάζουν εκτός από στάνη και γάβγισμα. Τα λεγόμενα "πολιτικά μαντριά" έχουν κι αυτά την τιμή τους. Όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται σήμερα και φθηνότερα απ’ όλα είναι τα πολιτικά ήθη. Γι’ αυτό κι έχουν πέσει κατακόρυφα σε τιμή.

Ήξερε η Αθήνα του Χρυσού Αιώνα ότι το πιο φοβερό απ’ όλα στη Γη είναι ο άνθρωπος γι’ αυτό και βράβευσε τη φράση: «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει», από την Αντιγόνη του Σοφοκλέους.

Η ελληνική είναι γλώσσα διδάσκουσα. Από το αρχαίο ρήμα πλέκω, έχουμε τις λέξεις: πλέγμα, πλέξη, πλεκτάνη και με ετεροίωση, με τη μετατροπή δηλαδή του βραχέως «ε» στο αντίστοιχό του «ο», έχουμε τις λέξεις πλοκή, πλοκάμι και διαπλοκή. Η τελευταία λέξη, η διαπλοκή, είναι η λέξη «υφάντρα» στην πολιτική. Όλη της η δράση βασίζεται σ’ αυτή σήμερα. Είναι το στημόνι στον εθνικό καμβά, που πάνω του πλέκεται και διαπλέκεται η πολιτική ζωή του τόπου. Είναι η σύγχρονη ηθική πανδημία που πλήττει την κοινωνία

"Οι αντίπαλοί μας είναι δίπλα μας", έλεγε ο Σπινόζα. Είναι οι φίλοι μας, οι συγγενείς και οι σύντροφοί μας. Στη δουλειά μας είναι εκείνος που επιθυμεί τη θέση του διευθυντή, στο κόμμα μας εκείνος που καραδοκεί τη θέση του βουλευτή και στο σπίτι μας είναι ο αδερφός μας που θέλει το καλύτερο χωράφι. Είναι η καθεστηκυία νοοτροπία με ελάχιστες, θα έλεγα, εξαιρέσεις.

Το να πριονίζουν σήμερα κάποιοι "σύντροφοι" την καρέκλα του προέδρου, εκείνου που πήρε το κόμμα κι από το 3% το πήγε στο 36%, εκείνου που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια κι έβαλε στην άκρη 37 δις ευρώ, πράγμα, που δεν το έπραξε κανείς άλλος πολιτικός, στην ιστορία της χώρας, δεν το θεωρώ τυχαίο γεγονός! Ειδικά σε στιγμές που δεν είναι καθόλου αθώες. Σε στιγμές που παραπαίει η κυβέρνηση και κάποιοι «αντίπαλοί» της κατά τ’ άλλα της προσφέρουν σωσίβιο σωτηρίας.

Ο Σύριζα έχει έναν χαρισματικό ηγέτη, που τον επαινεί η Ευρώπη και του αφιερώνουν τιμητικά πρωτοσέλιδα τα εγκυρότερα δημοσιογραφικά της συγκροτήματα. Εδώ, όμως, στη «γη της φαιδράς πορτοκαλέας» και μέσα στο ίδιο του το κόμμα κάποιοι, που έχουν βλέψεις προσωπικές, τον επιβουλεύονται, με πρόσχημα τη συλλογική ηγεσία.

Σκεφθείτε, αν σε μια ομάδα ποδοσφαίρου δυο ή τρεις ποδοσφαιριστές κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Σκεφθείτε, αν σ’ ένα στράτευμα ο κάθε βαθμοφόρος έχει τη δική του στρατηγική. Κανένα παιχνίδι και καμιά μάχη δεν θα μπορούσε να κερδηθεί. Το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα. Ο κάθε πολιτικός χώρος για να εμπνέει την εμπιστοσύνη θέλει να έχει σταθερή και ενιαία έκφραση.