Η διαχρονική κακοδαιμονία των Ελλήνων έχει τις ρίζες της στην κυριαρχία του ΕΓΩ απέναντι στο ΕΜΕΙΣ. Σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας (κοινοβούλιο, αυτοδιοίκηση, συνδικαλισμός, κ.ά) και ιδιωτικής (οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι επαγγελματικά, κ.ά ) τους δράσης και παρουσίας προβάλλουν εμφαντικά το ΕΓΩ. Και το πράττουν μειώνοντας- σχεδόν πάντα- τους προηγούμενους που αντικαθιστούν ή τους τωρινούς που τους αντικατέστησαν.
Η εκάστοτε κυβέρνηση παραλαμβάνει «καμένη γη» και η εκάστοτε αντιπολίτευση επιτελεί «παραγωγικά» το ρόλο της κατακρίνοντας τα πάντα, ακόμη και εκείνα που εφάρμοσε ή νομοθέτησε ή ίδια. Οι φράσεις καλόπιστη ή δημιουργική κριτική δεν υπάρχουν στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αλλά και όταν εκφέρονται αυτό γίνεται για να απαξιώνονται. Βέβαια υπάρχουν και οι σπάνιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και «χαλούν την πιάτσα».
Αλήθεια πως μπορεί να πάει ένας λαός μπροστά με παρόμοιες λογικές και συμπεριφορές. Μόνο ένας Θεός γνωρίζει πως συνεχίζουμε, ως Έθνος, να υφιστάμεθα στο διάβα της ιστορίας.
Αντίθετα πόσο προοδευτικό, δημιουργικό και παραγωγικό θα ήταν αν στη δράση όλων κυριαρχούσε το ΕΜΕΙΣ και στη σκέψη τους η ανάγκη των συνθέσεων.
Τα ίδια και χειρότερα στην αυτοδιοίκηση. ΕΓΩ λειτούργησα εξαιρετικά ως υπεύθυνος-παραδείγματος χάριν- του τομέα πολιτισμού ενώ οι τωρινοί τα έχουν κάνει «θάλασσα». Επιλέξαμε σκοπίμως τον τομέα πολιτισμού διότι εδώ η εκδήλωση του ΕΓΩ έχει τα χαρακτηριστικά της «μαύρης κωμωδίας». Τι θα περίμενε κανείς από έναν «θεματοφύλακα» και «υπηρέτη» του πολιτισμού.
Η εκάστοτε κυβέρνηση παραλαμβάνει «καμένη γη» και η εκάστοτε αντιπολίτευση επιτελεί «παραγωγικά» το ρόλο της κατακρίνοντας τα πάντα, ακόμη και εκείνα που εφάρμοσε ή νομοθέτησε ή ίδια. Οι φράσεις καλόπιστη ή δημιουργική κριτική δεν υπάρχουν στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αλλά και όταν εκφέρονται αυτό γίνεται για να απαξιώνονται. Βέβαια υπάρχουν και οι σπάνιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και «χαλούν την πιάτσα».
Αλήθεια πως μπορεί να πάει ένας λαός μπροστά με παρόμοιες λογικές και συμπεριφορές. Μόνο ένας Θεός γνωρίζει πως συνεχίζουμε, ως Έθνος, να υφιστάμεθα στο διάβα της ιστορίας.
Αντίθετα πόσο προοδευτικό, δημιουργικό και παραγωγικό θα ήταν αν στη δράση όλων κυριαρχούσε το ΕΜΕΙΣ και στη σκέψη τους η ανάγκη των συνθέσεων.
Τα ίδια και χειρότερα στην αυτοδιοίκηση. ΕΓΩ λειτούργησα εξαιρετικά ως υπεύθυνος-παραδείγματος χάριν- του τομέα πολιτισμού ενώ οι τωρινοί τα έχουν κάνει «θάλασσα». Επιλέξαμε σκοπίμως τον τομέα πολιτισμού διότι εδώ η εκδήλωση του ΕΓΩ έχει τα χαρακτηριστικά της «μαύρης κωμωδίας». Τι θα περίμενε κανείς από έναν «θεματοφύλακα» και «υπηρέτη» του πολιτισμού.
Δίχως τα φώτα της δημοσιότητας, αθόρυβα, ήρεμα και απλά να καταθέσει τις σκέψεις, παρατηρήσεις και προτάσεις του στο νέο ή τους νέους υπεύθυνους. Ακόμη και αν δεν τους ζητήθηκε η γνώμη. Πολύ απλό, δημιουργικό και παραγωγικό για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Πολύ δύσκολο (έως αδύνατο) και πολυσύνθετο για τα γονίδια (μήπως είναι άλλοθι;) του Έλληνα.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στο συνδικαλισμό. Εκεί που υποτίθεται ότι η συλλογικότητα αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης και λειτουργίας του, εκεί το ΕΓΩ και οι ΑΛΛΟΙ συσκοτίζουν και απεμπολούν τα κοινά συναδελφικά συμφέροντα. Μια άλλη ακόμη πιο ποταπή και ανήθικη συμπεριφορά στο χώρο του συνδικαλισμού αποτελεί το λεγόμενο «συντροφικό μαχαίρωμα». Βέβαια αυτό συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, στο χώρο όμως του συνδικαλισμού εκδηλώνεται εντονότερα και έξω από κάθε λογική. Η συκοφαντία, οι διαδόσεις και οι ψίθυροι αποτελούν τα κυριότερα «εργαλεία» που μετέρχονται οι διεκδικητές της δόξας του ΕΓΩ.
Ας πάρουμε και ένα παράδειγμα από τον οικείο χώρο σε εμάς, το χώρο της εκπαίδευσης. Το χώρο που έπρεπε να τον χαρακτηρίζει η συλλογικότητα, η σεμνότητα και η αλληλοβοήθεια. Αντίθετα ο κάθε εκπαιδευτικός δρα ατομικά και –δυστυχώς- πολλές φορές επιχειρεί να αναδείξει το έργο του μειώνοντας το έργο, του αντικαταστάτη ή αντίστοιχα του προκατόχου του.
Το εν λόγω θέμα είναι τεράστιο και πολύ σημαντικό για την ομαλή και απρόσκοπτη παρουσία και συνέχεια της φυλής μας, για το λόγο αυτό θα το θίγουμε με κάθε ευκαιρία. Έτσι, ίσως βάλουμε κάποιο λιθαράκι στην επικράτηση της συλλογικής δράσης, λειτουργίας και συνείδησης.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στο συνδικαλισμό. Εκεί που υποτίθεται ότι η συλλογικότητα αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης και λειτουργίας του, εκεί το ΕΓΩ και οι ΑΛΛΟΙ συσκοτίζουν και απεμπολούν τα κοινά συναδελφικά συμφέροντα. Μια άλλη ακόμη πιο ποταπή και ανήθικη συμπεριφορά στο χώρο του συνδικαλισμού αποτελεί το λεγόμενο «συντροφικό μαχαίρωμα». Βέβαια αυτό συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, στο χώρο όμως του συνδικαλισμού εκδηλώνεται εντονότερα και έξω από κάθε λογική. Η συκοφαντία, οι διαδόσεις και οι ψίθυροι αποτελούν τα κυριότερα «εργαλεία» που μετέρχονται οι διεκδικητές της δόξας του ΕΓΩ.
Ας πάρουμε και ένα παράδειγμα από τον οικείο χώρο σε εμάς, το χώρο της εκπαίδευσης. Το χώρο που έπρεπε να τον χαρακτηρίζει η συλλογικότητα, η σεμνότητα και η αλληλοβοήθεια. Αντίθετα ο κάθε εκπαιδευτικός δρα ατομικά και –δυστυχώς- πολλές φορές επιχειρεί να αναδείξει το έργο του μειώνοντας το έργο, του αντικαταστάτη ή αντίστοιχα του προκατόχου του.
Το εν λόγω θέμα είναι τεράστιο και πολύ σημαντικό για την ομαλή και απρόσκοπτη παρουσία και συνέχεια της φυλής μας, για το λόγο αυτό θα το θίγουμε με κάθε ευκαιρία. Έτσι, ίσως βάλουμε κάποιο λιθαράκι στην επικράτηση της συλλογικής δράσης, λειτουργίας και συνείδησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.