Γράφει ο Νίκος Νίτσας
Όταν ζεις σε μια χώρα που για να ζήσεις, δεν κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά αυτό που μπορείς, τότε όλα είναι διαφορετικά. Και όταν ανάμεσα μας υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν ότι τους κατέβει (δίχως να δίνουν δεκάρα για τον διπλανό τους) τα πράγματα παίρνουν μια άλλη άσχημη τροπή.
Σε αυτόν τον κόσμο, όλοι μα όλοι ζητούν μια καλύτερη ζωή. Διεκδικούν και διεκδικούμε. Αλλά στου δρόμου τα μισά πολλοί από εμάς (αν όχι όλοι) αποπροσανατολιζόμαστε και βλέπουμε πολλά πράγματα κάτω από ένα καθεστώς γενίκευσης, υπεραπλούστευσης που μαθηματικά οδηγεί στην ισοπέδωση.
Αλλά πώς να μην συμβεί κάτι τέτοιο (εύλογο ερώτημα). Τι να πεις σε κάποιον που με τόση όρεξη ξεκινά την ζωή του όταν δέχεται τη μια προσβολή μετά την άλλη. Τι να του πεις όταν αυτός ζητά να δουλέψει ως σερβιτόρος, και εισπράττει κάτι λίγα την ώρα και τέσσερα ναι τέσσερα ένσημα ας πούμε τον μήνα (όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό).
Τι να του πεις όταν ζητά δουλειά από έναν εργοδότη που του λέει θα σε δηλώσω για τέσσερις ώρες αλλά θα δουλεύεις για οκτώ take it or leave it (άμα θέλεις αλλιώς κοίτα την ουρά πόσοι περιμένουν).
Πώς μπορείς να αποφύγεις την ταπείνωση τέτοιων πρακτικών. Πως μπορείς να αποφύγεις το εκβιαστικό δίλημμα ανάμεσα στην φυσική σου επιβίωση και τον ολοκληρωτικό πνευματικό θάνατο;
Θα μου πείτε ότι υπερβάλλω.
Μήπως δεν είναι; Δεν είναι λιντσάρισμα;
Είναι θα πω. Όταν σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ζητάς προστασία από τους θεσμούς του τόπου σου και δεν βρίσκεις τίποτε παραπάνω από υποσχέσεις, τότε και λιντσάρισμα είναι και θάνατος είναι.
Αν είσαι τόσο αφελής ώστε να επιμείνεις τότε θα πρέπει να είσαι οπλισμένος με υπομονή και επιμονή. Και εκεί λοιπόν που ξεκινάς τον αγώνα σου, να σου και κάποιοι που βλέποντας σε να αγανακτείς από την αδιαφορία που βλέπεις τριγύρω σου, έρχονται και σου λένε έλα μαζί μας. Γίνε στρατιώτης μας, γίνε ο μπροστινός μας θέλουμε ο αγώνα σου να έχει νόημα (έτσι σου λένε για να σε πείσουν αλλά δεν το εννοούν) και μια μέρα ίσως και να έχεις κάτι λίγα από αυτά που διεκδικείς.
Αν σε βρουν κουρασμένο και αδύναμο τότε θα τα καταφέρουν να σε πείσουν ότι μαζί μπορείτε. Και τότε εσύ θα έχεις χαθεί. Άθελα σου θα έχεις παραδοθεί, θα έχεις γίνει υποχείριο τους θα έχεις γίνει στρατιώτης τους.
Ξέρεις γιατί; Γιατί θα σου ζητήσουν να αγωνιστείς στοχευόμενα και χωρίς αξίες και θα είναι υλικά αυτά που σου υπόσχονται. Κι αν είσαι καλός θα φτάσεις ψηλά. Αλλά σε ποιο ύψος; Σου λένε αμερικανιστί ο ουρανός είναι το όριο. Εγώ θα σου πω πως για αυτούς το όριο είναι η επιφάνεια της θάλασσας όπου θα επιπλέεις μαζί με τους φελλούς και τα περιττώματα. Θα σε κάνουν να πιστέψεις ότι θα νικήσεις. ότι θα επιβιώσεις.
Επιπλέοντας λοιπόν μαζί με τα λοιπά, θα ελπίζεις το κύμα να σε ξεβράσει σε κάποιο ερημονήσι που θα το κάνεις δικό σου. Και τότε θα πιστέψεις πως νίκησες πώς επιβίωσες. Η αλήθεια βέβαια θα είναι πως απέκτησες αυτό το ερημονήσι επειδή είσαι και ο μόνος που ζει σε αυτό. Ναι για αυτό το απέκτησες. Δεν το διεκδίκησες από κάποιον απλά το πήρες γιατί δεν το ζήτησε κανείς άλλος.
Σε πήγε το κύμα σε αυτό και δεν πήγες εσύ σε αυτό. Και τότε θα είσαι ευτυχισμένος.
Μόνο που δεν θα έχεις κανέναν να μοιραστείς αυτή την χαρά. Κι εκεί μόνος θα είσαι όπως μόνος ήσουν καθ’όλη την διάρκεια του αγώνα για επιβίωση.
Αυτό που δεν θα έχεις καταλάβει όμως είναι ότι πριν από εσένα θα έχει νικήσει αυτός που σε έπεισε ότι μόνος σου μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αυτό που δεν έχεις καταλάβει είναι ότι αυτό θέλουν όλοι όσοι σε βάζουν σε αυτόν τον αγώνα.
Να είσαι μόνος, να μην δίνεις δεκάρα για το σύνολο. Να μην δίνεις δεκάρα για τους κανόνες για τις αξίες για την παράδοση για τον άνθρωπο εν τέλει.
Σε μαθαίνουν να πιστεύεις πως μόνο εσύ υπάρχεις και κανένας άλλος.
Σε μαθαίνουν πως δεν έχουν καμία σημασία οι λέξεις ιδανικά, σεβασμός, τιμιότητα.
Το μόνο που έχει σημασία είναι να πατάς για να μην σε πατήσουν.
Να κλέβεις να μην σε κλέψουν.
Να σκοτώσεις για να μην σε σκοτώσουν. Ότι γίνεται στον πόλεμο δηλαδή.
Η ιστορία έδειξε ότι στους πολέμους υπάρχουν ήρωες. Οι περισσότεροι από αυτούς αν όχι όλοι είναι νεκροί. Βιολογικά νεκροί. Πνευματικά όμως όχι. Η θυσία τους παραμένει διαχρονική. Και το πνεύμα είναι πάντα νικητής.
Αυτό το πνεύμα θέλουν να νικήσουν όλοι αυτοί οι επιτήδειοι και σε αυτόν τον πόλεμο σε χρησιμοποιούν.
Σε θέλουν νεκρό πνευματικά. Τους είσαι χρήσιμος έτσι.
Κι έρχεται εκείνη η ημέρα που το καταλαβαίνεις κι εσύ ότι έγινες υποχείριο τους. Κι έρχεται η ημέρα που καταλαβαίνεις ότι κι εσύ πέθανες. Όχι όμως βιολογικά αλλά πνευματικά. Πέθανες γιατί έκανες στην άκρη διαχρονικές αξίες που αφορούν τον διπλανό σου.
Πέθανες γιατί ΠΟΤΕ δεν σεβάστηκες κανένα κανόνα, δεν σκέφτηκες ποτέ τον γείτονα σου, δεν κατάλαβες ποτέ πως η γειτονιά σου είναι η πατρίδα σου και πώς όσο δεν ζεις αρμονικά με τους γείτονες σου δεν θα έχεις πατρίδα δεν θα μιλήσετε ποτέ την ίδια γλώσσα, δεν θα πιστέψετε ποτέ στον ίδιο Θεό. Δεν θα γελάσετε ποτέ μαζί.
Πάντα θα γελάς μόνος και πάντα θα αδιαφορείς για τους άλλους.
Πότε πότε σε στιγμές που δεν έχεις άλλη επιλογή θα στρέφεσαι στο Θεό, που για πολύ λίγο θα αναγνωρίζεις πως είναι ο μόνος ανώτερος από εσένα, αλλά μόλις καβατζάρεις την δυσκολία, θα επιστρέψεις στην αλαζονεία και στην λογική πως εσύ είσαι ο Θεός.
Και μετά πάλι θα διαγράψεις όλα όσα διαχρονικά σε χαρακτήρισαν και σε χαρακτηρίζουν. Η μόνη σου πατρίδα θα είναι το σπίτι σου. Η μόνη σου αξία θα είναι ο λογαριασμός που διατηρείς στην τράπεζα. Η μόνη σου έννοια θα είναι το αφορολόγητο σου, το σέρβις του αυτοκινήτου, τα τέλη κυκλοφορίας και ο ΕΝΦΙΑ.
Άντε αν ανησυχείς περισσότερο και το πόσα βγάζει ο τάδε μεγιστάνας ή η τάδε σταρ του σινεμά.
Το δίκαιο; Το αληθινό; Το βαθύ; Η πίστη;
Η πατρίδα; Το σύνολο; Σε απασχολούν;
Θα ξανακοιτάξεις το υπόλοιπο του λογαριασμού σου και θα ασχοληθείς με αυτόν κατά πάσα πιθανότητα.
Και τότε θα επιστρέψεις στην πραγματικότητα που σε θέλει ασήμαντο.
Που σε θέλει να πηγαίνεις βιαστικός στην δουλειά σου, να επιστρέφεις από αυτήν επίσης βιαστικός, να κάθεσαι στον καναπέ σου και να μαθαίνεις τα νέα που σου λένε οι διάφοροι καλοθελητές υποβολείς.
Αυτοί που σε θέλουν να αποστρέφεις το βλέμμα σου από οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς όλα όσα προανέφερα.
Αυτοί που στο τέλος τα καταφέρνουν να σε κάνουν να περνάς (το έχω δει να γίνεται) πάνω από έναν νεκρό στο πεζοδρόμιο επειδή βιάζεσαι να πας στο γραφείο. Αυτοί που θα σε κάνουν να υποβαθμίσεις κι αυτήν ακόμη την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Θα σε κάνουν να καταπιείς αμάσητο ότι σου πουν γιατί σε βολεύει.
Γιατί είναι εύκολο να μάθεις να ζητάς ευθύνες και εξηγήσεις από άλλους αντί να αναλάβεις τις δικές σου ευθύνες και να απολογηθείς εσύ για τις πράξεις σου.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων για αυτούς (τους επιτήδειους) θα αναλάβεις τις ευθύνες σου στο τέλος της τριετίας η της τετραετίας , όπου νομίζοντας ότι συμμετέχεις θα πράξεις το καθήκον σου.
Και μετά πάλι καναπές πάλι υποβολείς, πάλι σπέκουλα, πάλι γενίκευση και μεσοσταθμικές απόψεις.
Με αυτές όμως δεν πας μπροστά. Με αυτές παραμένεις αμέτοχος και απαθής. Με αυτές μοιάζεις με εκείνους τους ανθρώπους που προδομένοι από τις αδυναμίες τους, εθίζονται σε διάφορα και διατηρούν ένα κενό απλανές βλέμμα.
Και τι πρέπει να γίνει θα ρωτήσεις.
Έτσι θα πάμε;
Έτσι θα συνεχίσουμε;
Όχι θα πω.
Αλλά εσύ θέλεις;
Θέλεις να ξανααρχίσεις από τα βασικά;
Θέλεις να ξοδέψεις χρόνο για βασικές αξίες που τις ξέχασες στου δρόμου τα μισά;
Θέλεις να ξαναθυμηθείς τι σημαίνει πατρίδα;
Θέλεις να ξαναπλησιάσεις την θρησκεία σου;
Θέλεις να δεις διαφορετικά την οικογένεια;
Παρεξηγημένο τρίπτυχο δεν με απασχολεί ποιος και γιατί.
Για εμένα όμως είναι το σημαντικότερο όλων.
Υπάρχουν κι άλλα δεν είναι αυτά μόνον.
Θέλεις να μοιραστείς το καλό;
Θέλεις να κάνεις καλό;
Κάντο κι ας αποτύχεις.
Κάντο όμως.
Γίνε έστω και μια φορά γενναιόδωρος στους άλλους κι ας μην το εκτιμήσουν.
Αγωνίσου για το σύνολο και όχι για τον εαυτό σου. Με άμεσο τρόπο όχι με εκείνον τον μεσοβέζικο και καιροσκοπικό τρόπο που σου δείχνουν.
Προστάτεψε το σύνολο και θα προστατευθείς κι εσύ.
Διεκδίκησε χωρίς να υπολογίσεις κόστος.
Θυμήσου την ιστορία σου
Θυμήσου τους αγώνες που έκαναν οι προγενέστεροι
Συνέχισε τους ….
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.