Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019

Ο καταραμένος όφις και τα άνθη του: Το εικαστικό σχόλιο της Βίκυς Μαρίας Ιωάννου, πάνω στην ποίηση του Μάρκου Μέσκου

Του Φώτη Μισόπουλου
Ο καταραμένος όφις και τα άνθη του: Το εικαστικό σχόλιο της Βίκυς Μαρίας Ιωάννου, πάνω στην ποίηση του Μάρκου Μέσκου .
... γραμμένο για την βραδιά - με μουσική, ποίηση του Μάρκου Μέσκου και εικαστικές δημιουργίες της Βίκυς Μαρίας Ιωάννου, στη Ζώγια της Πρίγκηπος Νικολάου/Θεσσαλονίκη.

Α. .... αυτή λοιπόν η εικαστική απάντηση της Ιωάννου στο ΚΑΤΑΡΑΜΈΝΟ ΦΙΔΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ εξακολουθεί να είναι μια Γαμήλια Συνείδηση και Δωρεά της Πρώτης Νύχτας: η ανάμνηση του Μέσκου είναι μπωντλερική και ταυτόχρονα καφκική : .....ωστόσο ο Καταραμένος Όφις ανιχνεύει μέσα μας κεκρυμμένες ιεραρχίες του Παραδείσου, λησμονημένες - κατατάσσεται στην Προδοσία του θεϊκού και του ανθρώπινου, τα Άνθη αποτελούν τη μετα-γαμιαία συνεισφορά στην ανάκτηση του Απολεσθέντα Παράδεισου, στη Μεγάλη Επιστροφή που είναι η επανίδρυση του Έρωτα ανάμεσα σε δύο πρόσωπα: μια δική τους σωτηριολογική ατραπός. 

Ο έρωτας προκύπτει θεοποιημένος με τις δικές του θρησκειακές παραβολές και αλληγορίες - άρα ασκεί επιβολές και είναι εξουσιαστικός, - η εξουσία τού έρωτα παράγει εξ αρχής τη δική της θεολογία. Έτσι ο Μέσκος γίνεται καφκικός γιατί περιγράφει με όρους θεολογικούς, όχι υπαινίσσεται, - μια από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές και ίσως θρησκειακές αλληγορίες : ΤΗΝ ΕΚ-ΠΤΏΣΗ. 

Όταν σταματά δε θέλει να ακολουθήσει την εξέγερση και την φθορά - τότε αυτο-ορίζεται [ο ίδιος] σε μια Απολογία του Έρωτα και  μετατρέπει το λόγο του σε μπωντλερική Αποκάλυψη. Πρέπει εδώ να φανώ γενναιόδωρος όχι γιατί έχει ανάγκη τη δική μου fortuna critica αλλά γιατί με οδηγεί στη σκέψη του νιτσεϊκού αποφθέγματος ξανά παραφράζοντας στην Χαρούμενη Θλίψη: ο Έρωτας συνυφαίνεται μέσα στον κυνισμό και την αθωότητα που περιέχει: ... Η Γυναίκα μέτρησε το σπίτι – φωλιά. 

Τόσο μήκος τόσο πλάτος τόσο ύψος ουρανού, καρέκλες κασέλες κάντρα κιλίμια κρεβάτι, το μαξιλάρι πλάι στ` άλλο, η χαρά πραγματοποιημένη – έβγαλε μια κραυγή, φίλησε τον άντρα τρυφερά και πέρασε πάλι στο δάσος. Το πουλί τώρα κελαηδεί στον κόρφο και στη φυλλωσιά την πράσινη [Μάρκος Μέσκος] και αλλού:

......Θα βρω τρόπο, πάλι να ξεχαστώ. Να θάψω, ζωντανός, το σώμα μου.

Β. .... εικασία / εικάζω - ακόμα και σαν μεταφορά είτε συμπερασματολογία στο εναίσθημα που διαθέτω - το εικαστικό ως εικονοκλασία υποστασιοποιεί το εφήμερο, αιχμαλωτίζεται η υγρή παρουσία και το Υγρό Παρόν μέσα στο έργο - κεντροποιείται η αρχετυπική ρήση ''και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί των υδάτων'': κάθε εικονοποίηση συμβαίνει κατ' ομοίωση των Πρώτων Στροβιλισμών: σε αυτά τα αρχέτυπα κινείται η εικαστικότητα της impression, της εντύπωσης, της αντίληψης. 

Στη σύλληψη-ακινητοποίηση του αυτοκινούμενου χωροχρόνου. Η απάντηση της Ιωάννου είναι [μετα]-ιμπρεσσιονιστική για τη θέλησή της να καταστήσει ακίνητο το εξελισσόμενο - πολύ κοντά στον αφηρημένο ιμπρεσσιονισμό και κάποτε στο informal όπου διάφορα εικονικά στοιχεία αναρριχώνται πρόσθετα βαλμένα από έναν άλλο κόσμο-διάκοσμο. Κι αυτό νομίζω είναι πέρα από το αν κατά κανόνα χρησιμοποιούνται μοντέρνες υφολογίες στην τεχνική της, - όπως το material painting και το puring, που η ίδια ομολογεί. 

Η τεχνική δεν καθορίζει την ειδοποιό σημασία στη ζωγραφική, αλλά το πώς η πρόθεση εκτυπώνεται στην αγωνία της ύλης ώστε να βιωθεί. Εδώ η πρωταρχική κίνηση της ''λάβας'' περιέχει ''βιβλικότητα'' στον μετασχηματισμό της και την μεταστοιχείωση που κατακτά, κατάλοιπα από τη λήθη του προ-ανθρώπινου ζόφου, από την πάλη της ύλης που ενώνεται με το δημιουργικό χέρι του Μεγάλου Καλλιτέχνη στην ομοίωση του δημιουργού-καλλιτέχνη που νοιώθει την αναγκαιότητα να δώσει όρους ύπαρξης και ζωής σε ο,τι συμβαίνει και τον αφορά. 

-/ Ο Μέσκος και η Ιωάννου συναντιώνται σε μια υποδόρια θρησκευτικότητα, ο καθένας οικειοποιώντας το προφητικό του παρόν: για τον Μέσκο ο εξορκισμός ως ερωτική ουσία, για την Ιωάννου σαν γέννα, σαν αυτοσυνείδηση της πρώτης σύλληψης και της κύησης να δώσει μορφή στην κινούμενη ύλη. Υπήρξα τυχερός, ίσως να είμαστε τυχεροί απέναντι σε ταυτολογίες επι-θέσεων όχι συχνές στην τέχνη. //

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.

Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.

Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.