Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος
Σήμερα δεν χρειάζεται και πολύ μεγάλη οξυδέρκεια, για να διαπιστώσουμε τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό των σημερινών νέων και την συμπεριφορά τους πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της Πατρίδος μας. Και διερωτάται κανείς, τι ήταν αυτό που οδήγησε αρκετούς νέους μας να αποστασιοποιηθούν από την πολιτική και γενικότερα τη συμμετοχή τους στα κοινά ;
Πριν εξετάσουμε το θέμα και δώσουμε κάποιες απαντήσεις θα φέρω ως παράδειγμα, το γεγονός ότι στον Πύργο της Πίζας υπάρχουν μόνο λίγοι αετοί και πάρα πολλά σαλιγκάρια τα οποία σερνόμενα τον έχουν γεμίσει.
Συνεπώς οι νέοι μας εισπράττοντας καθημερνά την έλλειψη αξιοκρατίας και το πελατειακό Κράτος, τον πολιτικό βούρκο που προσφέρει ευνοϊκές συνθήκες ανάδειξης στα σκουλήκια, νιώθουν απέχθεια, απέχουν από τα κοινά κι έτσι στερούν από την πολιτική την πολύτιμη προσφορά τους.
Όταν οι άριστοι στο ήθος νέοι δε μετέχουν στα κοινά, είναι φυσικό να αφήνουν ελεύθερο το χώρο στους μη άριστους να μετέχουν και ν' αναδείχνονται πολιτικά, πράγμα που συντελεί στην παραπέρα επαύξηση της πολιτικής ανηθικότητας.
Το χειρότερο και πιο δυσάρεστο σύμπτωμα σήμερα είναι η πολύ πρώιμη αποχή από τα κοινά ικανού αριθμού νέων, που δεν έχουν ακόμη πωρωθεί και πιστεύουν «ρομαντικά» στις αρχές της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Πέραν από την μερίδα των «ρομαντικών» νέων, υπάρχει και μια άλλη μερίδα, αυτοί που αποφασίζουν ν' ασχοληθούν με την πολιτική, αλλά την βλέπουν ως παιχνίδι ευκαιρίας και όχι λειτούργημα και άσκηση θυσίας. Ενώ βλέπουν τη σαπίλα και αντί να την πολεμήσουν, γίνονται ένα μαζί της.
Είναι μια σκληρή πραγματικότητα οι νέοι αυτοί, πριν ακόμη εισέλθουν ενεργά στην πολιτική ή στα κοινά έχουν εκ προοιμίου ανηθικοποιηθεί, με αποτέλεσμα να υπάρχει συνέχεια στο ήδη υπάρχων σάπιο σύστημα.
Μέσα στο διάβα της μακραίωνης Ιστορίας μας οι νέοι ήταν πάντα το φρέσκο αίμα, που αναζωογονούσε την πολιτική, της έδινε νέο χυμό και παλμό. Αυτή ήταν η θετική πλευρά, όμως υπήρχε και θα υπάρχει και η αρνητική πλευρά, γιατί κάθε φορά που οι νέοι έκαναν την εμφάνισή τους στο προσκήνιο της πολιτικής, κάτι άλλαζε στη μετέπειτα πορεία τους υποχρεώνονταν σε συμβιβασμούς, αθετήσεις, απαρνήσεις και πολύ συχνά και σε ηθικές υποχωρήσεις.
Δυστυχώς αυτή η περιρρέουσα και τοξική κατάσταση, η καθαρά ωφελιμιστική κοινωνία, μέσα στην οποία ζούμε η οποία λειτουργεί καρκινικά, έχει εμποτιστεί στο σύνολο της νεολαίας μας.
Η σκόπιμη απομυθοποιήσει των ηθικών αξιών, η κατάργηση του αριστείου από το Δημοτικό, η αναρρίχηση σε θέσεις με κριτήρια κομματικά, πολλές φορές χωρίς νόμιμα μέσα καθώς και αυτά τις οικογενειοκρατίας, είναι μερικές από τις αιτίες, που οδηγούν τους νέους, είτε στην αποχή από τα κοινά, είτε στον εξτρεμισμό, είτε στην ανηθικοποίηση.
Ανεξάρτητα πάντως από αιτίες και αποτελέσματα, δεν είναι λογικό η κοινωνία για τα δικά της ατοπήματα ν' αναζητά εξιλαστήρια θύματα στους νέους.
Το πρόβλημα δεν είναι το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι νέοι, αλλά ποιος τους οδήγησε στην κατάσταση αυτή. Η κοινωνία, λοιπόν πρέπει ν' αναλάβει τις δικές της ευθύνες. Το κράτος οφείλει, με την αναβάθμιση της παιδείας, να προωθήσει μια υγιή πολιτικοποίηση κι όχι την αρρωστημένη κομματικοποίηση.
Οι νέοι πρέπει να διδάσκονται δια του παραδείγματος από τους γονείς, οι οποίοι πρέπει να συμβουλεύσουν το παιδί τους να ή πώς να ασχοληθεί με την πολιτική, να μετέχει στα κοινά και να μην αδιαφορεί.
Όμως είναι ελάχιστοι αυτοί οι γονείς που θα συμβουλεύσουν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν στην κοινωνική δράση, με γνώμονα την προσφορά κι όχι να μην είναι αυτοσκοπός η καριέρα ( ως ένα σημείο είναι θεμιτό).
Συνεπώς, απαιτείται οι ίδιοι οι νέοι ν' απομακρύνουν τα μικρόβια του εγωισμού, της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, με τα οποία τους έχουν μπολιάσει ενδεχομένως, οι γονείς, το περιβάλλον που μεγάλωσαν , οι διάφορες συνθήκες και η τρέχουσα πολιτική πρακτική. Δεν είναι εξ ορισμού αναγκαίο να ταυτίζουν την πολιτική με την εμπαθή κομματικοποίηση. Η πολιτική, όταν είναι σωστή πολιτική, δε χωρίζει αλλά, μέσα από τις αντιθέσεις της, ενώνει.
Η Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα η Αθήνα, αποτέλεσε τη μητέρα της Δημοκρατίας. Βεβαίως και η αθηναϊκή δημοκρατία είχε τα ψεγάδια της, όμως έδωσε το πρότυπο του ενεργού πολίτη και κυρίως του ηθικού πολιτικού.
Ας προσπαθήσει, λοιπόν, η νέα γενιά μας να ανατρέψει τα κακώς κείμενα, με την ρομαντική συμμετοχή της στην πολιτική και τα κοινά του τόπου μας γενικότερα, ας δώσει μια νέα πνοή υγείας, θέτοντας ως αρχή πολιτικής δράσης το θαυμάσιο λόγο του μεγάλου σοφού Βίαντα,: «από την πολιτική δεν πρέπει να βγαίνεις πλουσιότερος αλλ' ενδοξότερος».
Και ένα μήνυμα, για τους, ηλικιακά μεγαλύτερους και στην πολιτική παλαιότερους:
Η νεότερη γενιά σας φαίνεται απαράδεκτη από τη στιγμή που δεν ανήκετε πια σ’ αυτήν, και μπορεί οι νέοι να μην έχουν πάντα δίκιο, αλλά η κοινωνία που τους αγνοεί και τους χτυπάει έχει πάντα άδικο.
Πριν εξετάσουμε το θέμα και δώσουμε κάποιες απαντήσεις θα φέρω ως παράδειγμα, το γεγονός ότι στον Πύργο της Πίζας υπάρχουν μόνο λίγοι αετοί και πάρα πολλά σαλιγκάρια τα οποία σερνόμενα τον έχουν γεμίσει.
Συνεπώς οι νέοι μας εισπράττοντας καθημερνά την έλλειψη αξιοκρατίας και το πελατειακό Κράτος, τον πολιτικό βούρκο που προσφέρει ευνοϊκές συνθήκες ανάδειξης στα σκουλήκια, νιώθουν απέχθεια, απέχουν από τα κοινά κι έτσι στερούν από την πολιτική την πολύτιμη προσφορά τους.
Όταν οι άριστοι στο ήθος νέοι δε μετέχουν στα κοινά, είναι φυσικό να αφήνουν ελεύθερο το χώρο στους μη άριστους να μετέχουν και ν' αναδείχνονται πολιτικά, πράγμα που συντελεί στην παραπέρα επαύξηση της πολιτικής ανηθικότητας.
Το χειρότερο και πιο δυσάρεστο σύμπτωμα σήμερα είναι η πολύ πρώιμη αποχή από τα κοινά ικανού αριθμού νέων, που δεν έχουν ακόμη πωρωθεί και πιστεύουν «ρομαντικά» στις αρχές της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Πέραν από την μερίδα των «ρομαντικών» νέων, υπάρχει και μια άλλη μερίδα, αυτοί που αποφασίζουν ν' ασχοληθούν με την πολιτική, αλλά την βλέπουν ως παιχνίδι ευκαιρίας και όχι λειτούργημα και άσκηση θυσίας. Ενώ βλέπουν τη σαπίλα και αντί να την πολεμήσουν, γίνονται ένα μαζί της.
Είναι μια σκληρή πραγματικότητα οι νέοι αυτοί, πριν ακόμη εισέλθουν ενεργά στην πολιτική ή στα κοινά έχουν εκ προοιμίου ανηθικοποιηθεί, με αποτέλεσμα να υπάρχει συνέχεια στο ήδη υπάρχων σάπιο σύστημα.
Μέσα στο διάβα της μακραίωνης Ιστορίας μας οι νέοι ήταν πάντα το φρέσκο αίμα, που αναζωογονούσε την πολιτική, της έδινε νέο χυμό και παλμό. Αυτή ήταν η θετική πλευρά, όμως υπήρχε και θα υπάρχει και η αρνητική πλευρά, γιατί κάθε φορά που οι νέοι έκαναν την εμφάνισή τους στο προσκήνιο της πολιτικής, κάτι άλλαζε στη μετέπειτα πορεία τους υποχρεώνονταν σε συμβιβασμούς, αθετήσεις, απαρνήσεις και πολύ συχνά και σε ηθικές υποχωρήσεις.
Δυστυχώς αυτή η περιρρέουσα και τοξική κατάσταση, η καθαρά ωφελιμιστική κοινωνία, μέσα στην οποία ζούμε η οποία λειτουργεί καρκινικά, έχει εμποτιστεί στο σύνολο της νεολαίας μας.
Η σκόπιμη απομυθοποιήσει των ηθικών αξιών, η κατάργηση του αριστείου από το Δημοτικό, η αναρρίχηση σε θέσεις με κριτήρια κομματικά, πολλές φορές χωρίς νόμιμα μέσα καθώς και αυτά τις οικογενειοκρατίας, είναι μερικές από τις αιτίες, που οδηγούν τους νέους, είτε στην αποχή από τα κοινά, είτε στον εξτρεμισμό, είτε στην ανηθικοποίηση.
Ανεξάρτητα πάντως από αιτίες και αποτελέσματα, δεν είναι λογικό η κοινωνία για τα δικά της ατοπήματα ν' αναζητά εξιλαστήρια θύματα στους νέους.
Το πρόβλημα δεν είναι το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι νέοι, αλλά ποιος τους οδήγησε στην κατάσταση αυτή. Η κοινωνία, λοιπόν πρέπει ν' αναλάβει τις δικές της ευθύνες. Το κράτος οφείλει, με την αναβάθμιση της παιδείας, να προωθήσει μια υγιή πολιτικοποίηση κι όχι την αρρωστημένη κομματικοποίηση.
Οι νέοι πρέπει να διδάσκονται δια του παραδείγματος από τους γονείς, οι οποίοι πρέπει να συμβουλεύσουν το παιδί τους να ή πώς να ασχοληθεί με την πολιτική, να μετέχει στα κοινά και να μην αδιαφορεί.
Όμως είναι ελάχιστοι αυτοί οι γονείς που θα συμβουλεύσουν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν στην κοινωνική δράση, με γνώμονα την προσφορά κι όχι να μην είναι αυτοσκοπός η καριέρα ( ως ένα σημείο είναι θεμιτό).
Συνεπώς, απαιτείται οι ίδιοι οι νέοι ν' απομακρύνουν τα μικρόβια του εγωισμού, της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, με τα οποία τους έχουν μπολιάσει ενδεχομένως, οι γονείς, το περιβάλλον που μεγάλωσαν , οι διάφορες συνθήκες και η τρέχουσα πολιτική πρακτική. Δεν είναι εξ ορισμού αναγκαίο να ταυτίζουν την πολιτική με την εμπαθή κομματικοποίηση. Η πολιτική, όταν είναι σωστή πολιτική, δε χωρίζει αλλά, μέσα από τις αντιθέσεις της, ενώνει.
Η Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα η Αθήνα, αποτέλεσε τη μητέρα της Δημοκρατίας. Βεβαίως και η αθηναϊκή δημοκρατία είχε τα ψεγάδια της, όμως έδωσε το πρότυπο του ενεργού πολίτη και κυρίως του ηθικού πολιτικού.
Ας προσπαθήσει, λοιπόν, η νέα γενιά μας να ανατρέψει τα κακώς κείμενα, με την ρομαντική συμμετοχή της στην πολιτική και τα κοινά του τόπου μας γενικότερα, ας δώσει μια νέα πνοή υγείας, θέτοντας ως αρχή πολιτικής δράσης το θαυμάσιο λόγο του μεγάλου σοφού Βίαντα,: «από την πολιτική δεν πρέπει να βγαίνεις πλουσιότερος αλλ' ενδοξότερος».
Και ένα μήνυμα, για τους, ηλικιακά μεγαλύτερους και στην πολιτική παλαιότερους:
Η νεότερη γενιά σας φαίνεται απαράδεκτη από τη στιγμή που δεν ανήκετε πια σ’ αυτήν, και μπορεί οι νέοι να μην έχουν πάντα δίκιο, αλλά η κοινωνία που τους αγνοεί και τους χτυπάει έχει πάντα άδικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.