Τον ελληνικό λαό και τον αρμένικο λαό ίσως τους χωρίζουν πολλά. Μα τους ενώνουν άλλα, πολύ σημαντικά. Είτε εκείνα έχουν σχέση με σκληρές μνήμες από το παρελθόν είτε κοινές βλέψεις για ένα λαμπερό μέλλον. Στον τόπο μας υπάρχουν δεκάδες φίλοι Αρμένιοι. Κυρίως στην πόλη του Κιλκίς και λιγότερο στα χωριά μας.
Πολλοί από αυτούς ζούνε εδώ από τον Μεσοπόλεμο, άλλοι από την πτώση του Κομμουνισμού στην Σοβιετία (1989) και μετά. Γίνανε εύκολα κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας, άλλωστε ως λαοί δεν διαφέρουμε σε πολλά, ακόμη και οι γαστρονομίες μας είναι κοντά.
Η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, με τη συστηματική εξόντωση ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων από τις τουρκικές αρχές την τριετία 1915-1918. Υπήρξε ο προάγγελος του διωγμού, βασανισμού και ξεριζωμού δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Ανατολ. Θράκης και της Μικράς Ασίας (1914-1919), της στυγερής Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού (1918-1923) και του απάνθρωπου Εβραϊκού Ολοκαυτώματος (1938-1945).
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Αρμένιοι, ένας πανάρχαιος χριστιανικός λαός της Εγγύς Ανατολής, μοιράζονταν μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην τσαρική Ρωσία ζούσαν κάτω από ένα σχετικά ανεκτικό καθεστώς (αν και δεν έλειπαν μαζικοί εκρωσισμοί), αλλά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υφίσταντο παντός είδους διωγμούς, όπως και οι άλλοι χριστιανικοί λαοί της αυτοκρατορίας.
Με την ανάδυση των εθνικισμών, ο Σουλτάνος τούς υποπτευόταν για αποσχιστικές τάσεις, ενώ και οι Ρώσοι, που εποφθαλμιούσαν εδάφη του «μεγάλου Οθωμανού ασθενούς», υπέθαλπαν τις όποιες φιλοδοξίες τους. Η επικράτηση των Νεοτούρκων τον Ιούλιο του 1908, παρά τις αρχικές ελπίδες που γέννησε, δεν άλλαξε την κατάσταση για τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας. Αντί για τον σεβασμό των συνθηκών και την πραγμάτωση των μεταρρυθμίσεων, όπως είχε υποσχεθεί, το νέο καθεστώς προέβη σε νέους διωγμούς των Αρμενίων.
Η συστηματική, όμως, εξόντωση των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο σουλτάνος και ο τσάρος βρέθηκαν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Το σχέδιο του Υπουργού Εσωτερικών, Ταλαάτ Πασά, μπήκε σε εφαρμογή στις 24 Απριλίου του 1915, με τη σύλληψη 250 επιφανών Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι εκτελέστηκαν το ίδιο βράδυ. Και ήταν η αρχή για τόσα δεινά...
Η 24η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης Παγκοσμίως για την Αρμενική Γενοκτονία και τιμάται κάθε χρόνο από την Αρμενική διασπορά και τα έθνη-κράτη που είναι φίλοι και αδελφοί με τους Αρμένιους.
Σήμερα όλες και όλοι εμείς οφείλουμε να μελετάμε προσεκτικά την Ιστορία. Να θυμόμαστε όλα εκείνα τα μελανά που μας χωρίζουν και να προσπαθησουμε να χτίσουμε όλα εκείνα που μας ενώνουν. Με σεβασμό στην έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
*ο Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς είναι Επικοινωνιολόγος, Blogger και Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Στέλεχος του Κέντρου Αστικής Μεταρρύθμισης Θεσσαλονίκης, Μέλος της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Κιλκίς, Μέλος Δ.Σ. της Θρακικής Εστίας Κιλκίς και Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Κιλκίς με την ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΙΛΚΙΣ
Πολλοί από αυτούς ζούνε εδώ από τον Μεσοπόλεμο, άλλοι από την πτώση του Κομμουνισμού στην Σοβιετία (1989) και μετά. Γίνανε εύκολα κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας, άλλωστε ως λαοί δεν διαφέρουμε σε πολλά, ακόμη και οι γαστρονομίες μας είναι κοντά.
Η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, με τη συστηματική εξόντωση ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων από τις τουρκικές αρχές την τριετία 1915-1918. Υπήρξε ο προάγγελος του διωγμού, βασανισμού και ξεριζωμού δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Ανατολ. Θράκης και της Μικράς Ασίας (1914-1919), της στυγερής Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού (1918-1923) και του απάνθρωπου Εβραϊκού Ολοκαυτώματος (1938-1945).
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Αρμένιοι, ένας πανάρχαιος χριστιανικός λαός της Εγγύς Ανατολής, μοιράζονταν μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην τσαρική Ρωσία ζούσαν κάτω από ένα σχετικά ανεκτικό καθεστώς (αν και δεν έλειπαν μαζικοί εκρωσισμοί), αλλά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υφίσταντο παντός είδους διωγμούς, όπως και οι άλλοι χριστιανικοί λαοί της αυτοκρατορίας.
Με την ανάδυση των εθνικισμών, ο Σουλτάνος τούς υποπτευόταν για αποσχιστικές τάσεις, ενώ και οι Ρώσοι, που εποφθαλμιούσαν εδάφη του «μεγάλου Οθωμανού ασθενούς», υπέθαλπαν τις όποιες φιλοδοξίες τους. Η επικράτηση των Νεοτούρκων τον Ιούλιο του 1908, παρά τις αρχικές ελπίδες που γέννησε, δεν άλλαξε την κατάσταση για τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας. Αντί για τον σεβασμό των συνθηκών και την πραγμάτωση των μεταρρυθμίσεων, όπως είχε υποσχεθεί, το νέο καθεστώς προέβη σε νέους διωγμούς των Αρμενίων.
Η συστηματική, όμως, εξόντωση των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο σουλτάνος και ο τσάρος βρέθηκαν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Το σχέδιο του Υπουργού Εσωτερικών, Ταλαάτ Πασά, μπήκε σε εφαρμογή στις 24 Απριλίου του 1915, με τη σύλληψη 250 επιφανών Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι εκτελέστηκαν το ίδιο βράδυ. Και ήταν η αρχή για τόσα δεινά...
Η 24η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης Παγκοσμίως για την Αρμενική Γενοκτονία και τιμάται κάθε χρόνο από την Αρμενική διασπορά και τα έθνη-κράτη που είναι φίλοι και αδελφοί με τους Αρμένιους.
Σήμερα όλες και όλοι εμείς οφείλουμε να μελετάμε προσεκτικά την Ιστορία. Να θυμόμαστε όλα εκείνα τα μελανά που μας χωρίζουν και να προσπαθησουμε να χτίσουμε όλα εκείνα που μας ενώνουν. Με σεβασμό στην έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
*ο Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς είναι Επικοινωνιολόγος, Blogger και Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Στέλεχος του Κέντρου Αστικής Μεταρρύθμισης Θεσσαλονίκης, Μέλος της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Κιλκίς, Μέλος Δ.Σ. της Θρακικής Εστίας Κιλκίς και Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Κιλκίς με την ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΙΛΚΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.