Είναι παραδεκτό από όλους ανεξαιρέτως (ομολογείται άλλωστε και από τους Σκοπιανούς πολιτικούς) ότι τα Σκόπια είναι ένα “πολιτικό μόρφωμα επεκτατισμού” από την πρώτη του ώρα στα μέσα του 20ου αι.
Με διπλωματική επιθετικότητα διεθνούς αναγνώρισης κυρίως μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991 εις τα εξ ων συνετέθη.
Και παρεμπιπτόντως ως “μόρφωμα εξωτερικής πολιτικής” υπήρξε καρπός μακρόχρονων βλέψεων της μεγάλης ομόδοξης χώρας για κάθοδο στο Αιγαίο (ένας επεκτατισμός παράλληλος η παραγωγικός των νεότερων ηγεμονικών βλέψεων της εκεί εκκλησιαστικής ηγεσίας στο Διορθόδοξο χώρο, για να μην το ξεχνούμε ούτε αυτό).
Ήδη από ιστορικούς και πολιτικούς και δημοσιογράφους, αλλά και από αδελφούς Αρχιερείς, μετά λόγου γνώσεως αναλύονται όλες οι παράμετροι του προβλήματος το οποίο υποτίθεται και διαφημίζεται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ πως τάχα θα λύσει επιτέλους ένα ανοικτό πρόβλημα με ανοικτές διόδους παρεμβατικές στο χώρο της Βαλκανικής σε βάρος μας.
Στην πολιτική και ιστορική αποτίμηση της κίνησης που γέννησε την βεβιασμένη “Συμφωνία των Πρεσπών” πολλοί σώφρονες μελετητές αναγνωρίζουν μια κάπως εκσυγχρονισμένη ιδεολογική συγγένεια προς τους άκρως “αριστεριστές” της δεκαετίας του 1940 (με τις τότε συμφωνίες-παραδοχές για μια κατάργηση των συνόρων στη νότια Βαλκανική, ενοποίηση της Ελληνικής Μακεδονίας με τα ελάχιστα ποσοστά κατανομής από της Συνθήκης Βουκουρεστίου σε Σερβία και Βουλγαρία και παραγωγή ενός χώρου εξουσίας ελεγχόμενου από την Κομμουνιστική Ρωσία (ΕΣΣΔ), για μια δίοδο κατευθείαν στο Αιγαίο).
Εκτός από τον ειδικό διαμεσολαβητή, σίγουρα διαμεσολάβησαν και τα διεθνή “τετελεσμένα”. Από τη μια, η ευρεία αναγνώριση της FYROM με το δικό της κλοπιμαίο συνταγματικό όνομα, οι ανάλογες πιέσεις των Ευρωπαίων και των Νατοϊκών “φίλων” μας, οι διεθνικοί γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί για νέες ελεγχόμενες οικονομικές διόδους από την Ευρώπη προς το Αιγαίο, οι πάντοτε εύθραστες ισορροπίες με τους γείτονές μας. Κι από την άλλη, η ανάγκη για μια πρωτοβουλία κινήσεων εξωτερικής πολιτικής με πρόταγμα τη σταθεροποίηση των δεδομένων συνόρων έναντι εδαφικών η πολιτικών επεκτατισμών στο χώρο της Ν. Βαλκανικής κ.λπ.
Εμείς θα θέλαμε να δούμε με “γυαλιά” καλοπροαίρετης αφέλειας τα διαφημιζόμενα πολιτικά κίνητρα της βεβιασμένης “Συμφωνίας”. Όμως, εν τοις πράγμασι δεν μπορούμε να το παραδεχθούμε. Δεν γίνεται να φιμώσουμε ούτε τους νεκρούς μας σε βάθος αιώνων ούτε τους ζωντανούς μας που παλλαϊκά και καθολικά διαφωνούν ούτε τους κληρονόμους των τωρινών ατυχών “λύσεων”.
Και δεν επικαλούμεθα μόνον την καθολική λαϊκή ομοψυχία της αντιπαράθεσης, αυτήν την καίρια ιστορική και συνταγματική προτεραιότητα αναφοράς κάθε εξουσίας, που τόσο εύκολα καταφρονείται από αλλοτινούς ρήτορες της λαϊκής ψήφου.
Δεν καταφεύγουμε σε παλαιότερα και νεότερα διεθνή παραδείγματα τρομερών ιστορικών εγκλημάτων κατά της ειρήνευσης των λαών και της ομαλοποίησης σχέσεων, που καταβοούν στους αγορητές μιας μαζικής αριθμοποίησης και “πολιτικής σωματειοποίησης”.
Όλα αυτά αναλύονται μέχρι την έσχατη τούτη ώρα από κάθε βήμα διαμαρτυρίας, εντός και εκτός Ελλάδος. Αναλύονται χωρίς αντίλογο ουσίας, με μιαν προπαγάνδα υπερτονισμού των οφελών (και παραγραφής των ακέραιων ιστορικών οφειλών έναντι της χώρας μας).
Εμείς καταλογίζουμε σ᾽ αυτήν ακριβώς την εξέλιξη, σ᾽ αυτήν την καταλυτική και κρισιμότατη εξέλιξη μιαν άλλη εν γενέσει σοβαρότερη κρίση που δεν την διαβλέπουν οι πολιτικοί μας ούτε θέλουν να την προβλέψουν με την ασυμφωνία των μικροπολιτικών τους σχεδιασμών: μια καρκινική “Συμφωνία” ποτέ δεν παράγει “υγεία”· ονοματίζοντας τον καρκίνο ως αποθεραπεία, δεν τον γιατρεύεις, αλλά τον προωθείς σε διάχυση!
Με διπλωματική επιθετικότητα διεθνούς αναγνώρισης κυρίως μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991 εις τα εξ ων συνετέθη.
Και παρεμπιπτόντως ως “μόρφωμα εξωτερικής πολιτικής” υπήρξε καρπός μακρόχρονων βλέψεων της μεγάλης ομόδοξης χώρας για κάθοδο στο Αιγαίο (ένας επεκτατισμός παράλληλος η παραγωγικός των νεότερων ηγεμονικών βλέψεων της εκεί εκκλησιαστικής ηγεσίας στο Διορθόδοξο χώρο, για να μην το ξεχνούμε ούτε αυτό).
Ήδη από ιστορικούς και πολιτικούς και δημοσιογράφους, αλλά και από αδελφούς Αρχιερείς, μετά λόγου γνώσεως αναλύονται όλες οι παράμετροι του προβλήματος το οποίο υποτίθεται και διαφημίζεται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ πως τάχα θα λύσει επιτέλους ένα ανοικτό πρόβλημα με ανοικτές διόδους παρεμβατικές στο χώρο της Βαλκανικής σε βάρος μας.
Στην πολιτική και ιστορική αποτίμηση της κίνησης που γέννησε την βεβιασμένη “Συμφωνία των Πρεσπών” πολλοί σώφρονες μελετητές αναγνωρίζουν μια κάπως εκσυγχρονισμένη ιδεολογική συγγένεια προς τους άκρως “αριστεριστές” της δεκαετίας του 1940 (με τις τότε συμφωνίες-παραδοχές για μια κατάργηση των συνόρων στη νότια Βαλκανική, ενοποίηση της Ελληνικής Μακεδονίας με τα ελάχιστα ποσοστά κατανομής από της Συνθήκης Βουκουρεστίου σε Σερβία και Βουλγαρία και παραγωγή ενός χώρου εξουσίας ελεγχόμενου από την Κομμουνιστική Ρωσία (ΕΣΣΔ), για μια δίοδο κατευθείαν στο Αιγαίο).
Εκτός από τον ειδικό διαμεσολαβητή, σίγουρα διαμεσολάβησαν και τα διεθνή “τετελεσμένα”. Από τη μια, η ευρεία αναγνώριση της FYROM με το δικό της κλοπιμαίο συνταγματικό όνομα, οι ανάλογες πιέσεις των Ευρωπαίων και των Νατοϊκών “φίλων” μας, οι διεθνικοί γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί για νέες ελεγχόμενες οικονομικές διόδους από την Ευρώπη προς το Αιγαίο, οι πάντοτε εύθραστες ισορροπίες με τους γείτονές μας. Κι από την άλλη, η ανάγκη για μια πρωτοβουλία κινήσεων εξωτερικής πολιτικής με πρόταγμα τη σταθεροποίηση των δεδομένων συνόρων έναντι εδαφικών η πολιτικών επεκτατισμών στο χώρο της Ν. Βαλκανικής κ.λπ.
Εμείς θα θέλαμε να δούμε με “γυαλιά” καλοπροαίρετης αφέλειας τα διαφημιζόμενα πολιτικά κίνητρα της βεβιασμένης “Συμφωνίας”. Όμως, εν τοις πράγμασι δεν μπορούμε να το παραδεχθούμε. Δεν γίνεται να φιμώσουμε ούτε τους νεκρούς μας σε βάθος αιώνων ούτε τους ζωντανούς μας που παλλαϊκά και καθολικά διαφωνούν ούτε τους κληρονόμους των τωρινών ατυχών “λύσεων”.
Και δεν επικαλούμεθα μόνον την καθολική λαϊκή ομοψυχία της αντιπαράθεσης, αυτήν την καίρια ιστορική και συνταγματική προτεραιότητα αναφοράς κάθε εξουσίας, που τόσο εύκολα καταφρονείται από αλλοτινούς ρήτορες της λαϊκής ψήφου.
Δεν καταφεύγουμε σε παλαιότερα και νεότερα διεθνή παραδείγματα τρομερών ιστορικών εγκλημάτων κατά της ειρήνευσης των λαών και της ομαλοποίησης σχέσεων, που καταβοούν στους αγορητές μιας μαζικής αριθμοποίησης και “πολιτικής σωματειοποίησης”.
Όλα αυτά αναλύονται μέχρι την έσχατη τούτη ώρα από κάθε βήμα διαμαρτυρίας, εντός και εκτός Ελλάδος. Αναλύονται χωρίς αντίλογο ουσίας, με μιαν προπαγάνδα υπερτονισμού των οφελών (και παραγραφής των ακέραιων ιστορικών οφειλών έναντι της χώρας μας).
Εμείς καταλογίζουμε σ᾽ αυτήν ακριβώς την εξέλιξη, σ᾽ αυτήν την καταλυτική και κρισιμότατη εξέλιξη μιαν άλλη εν γενέσει σοβαρότερη κρίση που δεν την διαβλέπουν οι πολιτικοί μας ούτε θέλουν να την προβλέψουν με την ασυμφωνία των μικροπολιτικών τους σχεδιασμών: μια καρκινική “Συμφωνία” ποτέ δεν παράγει “υγεία”· ονοματίζοντας τον καρκίνο ως αποθεραπεία, δεν τον γιατρεύεις, αλλά τον προωθείς σε διάχυση!
Θα έχουμε τόσες εντάσεις στις σχέσεις του λαού μας με τον αντίστοιχο πολυεθνικό της FYROM, που με τίποτε δεν θα επιλύονται. Θα προκληθούν τόσες εντάσεις στο συνειδησιακό υπόστρωμα του καταπροδομένου λαού μας με τον μασκαρεμένα ευνοημένο λαό της γείτονος, που δεν θα τις αποτρέπουν τα άρθρα της “Συμφωνίας”. Τούτη η ξαφνική διαδικασία, δίχως την λαϊκή ετυμηγορία, δίχως την ετυμηγορία του ρεαλισμού της ιστορίας, δεν θα προκόψει.
Και ο πονεμένος και μαχητικά αντίθετος λαός μας (ο δικαιούχος της εθνολογικής ιστορίας και του πολιτισμού, της φερωνυμίας, της ταυτοποίησης, της ακλειστικής ιστορικής κυριότητος στο όνομα και την ύπαρξη και στην καταγγελία των καιροσκόπων), πως να αποδεχθεί την κατάφωρη χλεύη των αγώνων και της ύπαρξής του;
Τούτη η επαχθέστατη δουλοπρεπής συμφωνία δεν μπορεί να ᾽χει συνέχεια· θα απομείνει και θα καταγραφεί όχι μόνο στη δική μας ιστορία, αλλά και στη διεθνή πολιτική σκακιέρα ως συμφωνία ασυμφωνίας, όπως ήδη έχει καταγνωσθεί.
Και ο πονεμένος και μαχητικά αντίθετος λαός μας (ο δικαιούχος της εθνολογικής ιστορίας και του πολιτισμού, της φερωνυμίας, της ταυτοποίησης, της ακλειστικής ιστορικής κυριότητος στο όνομα και την ύπαρξη και στην καταγγελία των καιροσκόπων), πως να αποδεχθεί την κατάφωρη χλεύη των αγώνων και της ύπαρξής του;
Τούτη η επαχθέστατη δουλοπρεπής συμφωνία δεν μπορεί να ᾽χει συνέχεια· θα απομείνει και θα καταγραφεί όχι μόνο στη δική μας ιστορία, αλλά και στη διεθνή πολιτική σκακιέρα ως συμφωνία ασυμφωνίας, όπως ήδη έχει καταγνωσθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.