"Γιατρέ Κωνσταντίνε Βασιλειάδη, σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου"

Γράφει η αναγνώστρια της Γνώμης Μ.Δ.

Ας πούμε ότι με λένε… «Μαρία». Είμαι μία από τις ένα εκατομμύριο γυναίκες «Μαρίες» που για να νιώσουν την μητρότητα έκαναν σουρωτήρι την κοιλιά τους, ώστε να πετύχουν το άπιαστο (;) αυτό όνειρο. 

Από μικρή ήθελα να γίνω νηπιαγωγός γιατί λάτρευα τα παιδιά- μετά από λάθος επιλογές δεν τα κατάφερα. Δεν με πείραξε όμως γιατί κατάφερα άλλα πράγματα. Η παρηγοριά μου σε αυτή την επαγγελματική αποτυχία ήταν ότι κάποια στιγμή θα έκανα δικά μου παιδιά… και θα έδινα όλη την αγάπη που έχω μέσα μου. 

Όταν η στιγμή αυτή έφτασε, ο Θεός, η μοίρα..η ριμάδα η τύχη; τα έφερε έτσι που ανατράπηκαν όλα τα σχέδια. Έβλεπα τα παιδιά αδερφών, φίλων, γνωστών ακόμη και ξένων- και λαχταρούσα να τα πάρω αγκαλιά και να παίξω μαζί τους. 

Έβλεπα φίλες και γνωστές με φουσκωμένη την κοιλιά κι εγώ μέσα μου καιγόμουν… ποτέ μου δεν ζήλεψα την ευτυχία των άλλων γυναικών, ούτε και σκεφτόμουν αρνητικά για εκείνες. 

Για εμένα όμως έκαιγε η φωτιά μέσα μου. Θα γινόμουν ποτέ μάνα; Θα χάριζα στον άντρα μου κι εμένα ένα μικρό, δικό μας πλασματάκι; Πολλά τα ερωτήματα που έμεναν αναπάντητα στο μυαλό μου, άπειρα τα δάκρυα σχεδόν σε καθημερινή βάση (για να καταλάβετε ακόμη και τώρα που γράφω, κλαίω). 

Κάποιες στιγμές που ένιωθα καλύτερα ψυχολογικά, το γιατί Θεέ μου σε εμένα… γινόταν και γιατί όχι; Τι το διαφορετικό έχω εγώ από τις άλλες «Μαρίες»; Προσπαθούσα να βγω έξω από την κατάσταση, να δω αντικειμενικά το θέμα, να εργαστώ σκληρά και να ψυχοθεραπευτώ μόνη μου με αυτό τον τρόπο. 

Ωστόσο ποτέ δεν σταμάτησα να ψάχνω λύσεις. Για να μην πολυλογώ κάπως έτσι ξεκίνησε ένας Γολγοθάς επισκέψεων σε πολλούς γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων και αμέτρητων εξετάσεων που όλα αυτά βέβαια πέρα από το τεράστιο οικονομικό κόστος είχαν αντίκτυπο και στην ψυχολογία μου. 

Κυρία μου… δεν μπορεί να διαγνωστεί η αιτία της υπογονιμότητάς σας ήταν η αρχική εκτίμηση της πρώτης γυναικολόγου… προσπαθήστε και κάποια στιγμή θα συμβεί το ευχάριστο. Ο καιρός όμως περνούσε και περνούσε γρήγορα. 

Στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές άλλες γνώμες με τελευταία μάλιστα αυτή που ειπώθηκε με σιγουριά (;!) πως θα έπρεπε να καθίσουμε σπίτι μας και να μη ξοδεύουμε άδικα τα χρήματά μας. Στο άκουσμα αυτό, ήταν σαν να πέσαμε στο γκρεμό μαζί με ότι προσπάθειες είχαμε κάνει έως τότε. 

Δεν σταματήσαμε όμως. Μετά από πολύ κόπο αποδείχθηκε ότι όντως υπήρχε σοβαρό πρόβλημα, έγιναν χειρουργεία και φυσικά αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης σε διάφορους γιατρούς. Μιας και το πρόβλημα αποδείχθηκε ότι ήταν σοβαρό, πειστήκαμε ότι για την δική μας περίπτωση θα έπρεπε να πάμε σε μεγαλύτερα και συνεπώς «και καλά» καλύτερα κέντρα εξωσωματικής και να επιλέξουμε τους πιο «κορυφαίους»… έτσι η χάρη μας έφτασε μέχρι την Αθήνα. 

Μάταια όμως. Και ξέρετε γιατί; Ίσως όχι γιατί δεν άξιζε ο γιατρός αλλά γιατί τηρούνταν μια διαδικασία τύπου «φασόν», έλα εσύ φύγε εσύ… χωρίς να δίνεται βάση στη μοναδικότητα του προβλήματος και στην λεπτομέρεια, αρκεί το παραδάκι να πέφτει και ποιος νοιάζεται για τα δικά σου δάκρυα… 

Κάπου σε αυτό το σημείο παρατηρώντας τις συμπεριφορές, άρχισα να αναρωτιέμαι σοβαρά: άλλη ιατρική σπουδάζει ο κάθε γιατρός; Γιατί ο καθένας έχει την δική του-διαφορετική άποψη; Δεν έχουν διδαχθεί τα ίδια πράγματα; Πού συμβαίνει το λάθος στην περίπτωσή μου; 

Σήμερα λοιπόν μετά από απίστευτη ψυχολογική, οικονομική και πρακτική ταλαιπωρία –είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί κάθε γιατρός είχε την δική του γνώμη και το δικό του ανάλογο «αποτέλεσμα» μιας και μετά από πολύ κόπο και αποκτηθείσα εμπειρία στις εξωσωματικές, είμαι πλέον μια πανευτυχής ΜΑΜΑ! 

Πρώτον γιατί η ιατρική είναι ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ, δεν είναι ένα απλό επάγγελμα και χρειάζεται ΑΝΘΡΩΠΙΑ και δεύτερον γιατί η ιατρική εξελίσσεται συνεχώς κι επομένως χρειάζεται συνεχή ενημέρωση και εξέλιξη από τους ίδιους τους γιατρούς.

Γράφω λοιπόν το κείμενο αυτό για τους εξής λόγους:

1. Για να «ταρακουνήσω» όλες τις «Μαρίες», να πάρουν πολλές γνώμες γιατρών, να μη σταματήσουν να προσεύχονται και να ελπίζουν (αφού συνέβη στη δική μου περίπτωση… τότε ναι μπορεί να συμβεί και σε αυτές!)

2. Για να δείξω ότι χρειάζεται ενημέρωση και από μέρους μας-γιατροί δεν είμαστε αλλά δεν κατεβήκαμε από άλλον πλανήτη ώστε να μη μπορούμε να καταλάβουμε ποιος μας εκμεταλλεύεται και ποιος όχι και

3. κυριότερα: για να πω δημόσια ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα από την καρδιά μου στον Άνθρωπο-Γιατρό, Χειρουργό-Μαιευτήρα Γυναικολόγο κ. Κωνσταντίνο Βασιλειάδη (ναι εδώ στο μικρό Κιλκίς..!) καθώς και στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Assisting Nature (Θεσ/νίκη) για το πλασματάκι που κρατώ στα χέρια μου αυτή τη στιγμή και υπάρχει στην ζωή μου χάρη στην δική τους πολύτιμη βοήθεια και τις γνώσεις τους. 

Ειλικρινά, η ενθάρρυνση, η λεπτομερής παρακολούθηση σε όλα τα στάδια της διαδικασίας αλλά και η υποστήριξη κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης ακόμη και μετά την γέννα από μέρους του κ.Βασιλειάδη, απέδειξε όχι μόνο πόσο καλός γιατρός είναι αλλά και πόσο ανθρώπινα αντιμετωπίζει τις ιδιαίτερες αυτές καταστάσεις σε αντίθεση με κάποιους άλλους. 

Η παραπάνω δική μου ιστορία περιγράφηκε με σκοπό να κατανοηθεί στο ελάχιστο από τις γυναίκες-ζευγάρια που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υπογονιμότητας η σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετώπισα, με στόχο να εμψυχωθούν και να το παλέψουν μέχρι τέλους. Φυσικά επιθυμώ να γίνει σαφής και η μεγάλη επιτυχία που κατάφερε ο γιατρός και η ομάδα του.

Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να ευοδωθούν οι προσπάθειες σε κάθε «Μαρία» και να μην υπάρξει γυναίκα που να στερηθεί το θαύμα της μητρότητας…

* ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΓΝΩΜΗΣ

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Facebook

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Twitter

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Pinterest

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Google+

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Dailymotion

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Youtube