Γιε μου είσαι πια επτά χρονών και αισθάνομαι την ανάγκη να σου γράψω για πρώτη φορά. Γεννήθηκες και μεγαλώνεις σε έναν ευλογημένο τόπο. Σε έναν τόπο που κουβαλάει κληρονομιά βαριά και τεράστια.
Στον τόπο που μεγαλούργησε (στο παρελθόν) διακατεχόμενος από αξίες και ιδανικά που διαμορφώθηκε από σπουδαίους και μοναδικούς άνδρες, αλλά και γυναίκες.
Αξίες και ιδανικά που έγιναν οδηγός για την ευημερία και άλλων λαών, που στο πέρασμα των αιώνων δεν δίστασαν να αντιγράψουν και να εφαρμόσουν κατά το δοκούν στις δικές του κοινωνίες.
Από πού να πρωτοξεκινήσω, από την γραφή από την φιλοσοφία από τις τέχνες από την αρχιτεκτονική από τις επιστήμες; Είναι μακρύς και ατελείωτος ο κατάλογος. Αρκεί να σου πω πως στην προηγούμενη μου πρόταση, οι τρεις από τέσσερις λέξεις διατηρούν την μορφή τους αλλά και την ερμηνεία τους στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου.
Ναι αυτός είναι ο τόπος σου και αυτά θέλω να σου μεταλαμπαδεύσω κι εγώ όσο μπορώ. Όμως θα σε στενοχωρήσω τώρα. Είναι άλλωστε μέσα στα καθήκοντα μου ως πατέρας. Δεν πρέπει και δεν γίνεται να σου λέω μόνο ευχάριστα πράγματα.
Υπάρχουν και τα άλλα τα δυσάρεστα που πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν είναι λίγα. Μα πρέπει να σου τα πω κι αυτά. Θα έχουμε χρόνο και για αυτά. Αυτό που επιβάλλεται να σου πω για την ώρα, είναι το τώρα, το σήμερα του νεοελληνικού κόσμου που ζεις. Μεγαλώνεις είσαι πια στα εφτά σου χρόνια και πρέπει σιγά σιγά να αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι με ποιους άλλους εκτός από εμάς ζεις και αναπνέεις κάτω από τον ζηλευτό ελληνικό ήλιο.
Δίπλα σου λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν την ίδια με εσένα γλώσσα. Έχουν μάθει σχεδόν όλοι την ιστορία του τόπου μας, και την θυμούνται τακτικά. Την θυμούνται ναι αλλά κατά πως φαίνεται δεν την αξιοποιούν σχεδόν ποτέ.
Οι αρχές της δημιουργίας ή μάλλον μια από αυτές επιβάλει πίστη υπομονή και επιμονή. Σημαντικές έννοιες και θεμελιώδεις για κάθε κοινωνία πόσο μάλλον για την δική μας που όπως σου προείπα στο παρελθόν πρωτοστάτησε στις ζυμώσεις .
Στο παρελθόν όμως, γιατί στο σήμερα η πατρίδα μας έχει χάσει τον δρόμο της και πελαγοδρομεί στο πέλαγος και στους ωκεανούς της υφηλίου. Στην πατρίδα μας αγόρι μου πια τα κορίτσια (που κάποιο από αυτά θα ερωτευτείς όταν μεγαλώσεις) επιθυμούν να ξεχωρίσουν πρωτίστως για τα κάλλη τους και ποτέ για το μυαλό τους. Μεγαλώνεις με συμπατριώτες άνδρες (που κι εσύ θα γίνεις) που διαλέγουν τα κορίτσια που έγιναν γυναίκες μόνο με βάση αυτό που βλέπουν και όχι αυτό που ακούν.
Μεγαλώνεις σε έναν τόπο που η άποψη διαμορφώνεται εύκολα και γρήγορα από ΜΜΕ και εφημερίδες ηλεκτρονικές και έντυπες. Όχι όμως από βιβλία. Ναι έτσι είναι. Όλα εύκολα γρήγορα και ορισμένες για να μην πω τις περισσότερες φορές εξοργιστικά αβίαστα.
Σε προστατεύει και σε φροντίζει ένα κράτος που ποια δεν είναι κράτος. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό σε καμία των περιπτώσεων. Το κράτος δεν υπάρχει πια. Μεταλλάχτηκε σε διαχειριστή. Αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες σου καθοδηγούμενο από λειτουργούς που είναι λογιστές διεκπεραιωτές ξένων εντολών.
Θα σου ζητήσουν χρήματα με την μορφή φόρων όταν αργότερα μεγαλώσεις. Θα σου πουν ότι χρειάζονται για να έχεις στρατό, αστυνομία, υγεία, ασφάλεια και υποδομές. Τίποτε από όλα αυτά δεν λειτουργεί σήμερα.
Έχεις (και λέω έχεις γιατί σου ανήκει) έναν στρατό που αδυνατεί να πράξει το καθήκον του. Δεν έχει τα μέσα και δεν μπορεί κανείς να του τα δώσει. Ξέρεις σε αυτά τα θέματα οι ηγέτες και καθοδηγητές του, πρέπει να είναι και επίμονοι και υπομονετικοί αλλά πάνω από όλα και ανιδιοτελείς. Δύσκολη λέξη για εσένα πίστεψε με όμως είναι τραγικά δύσκολη και για πάρα πολλούς μεγαλύτερους από εσένα και φυσικά ανερμήνευτη και από αυτούς τους μεγάλους που διοικούν αυτόν τον τόπο.
Αρκεί αν σου πω πώς πρόσφατα κάποιοι επαγγελματίες στρατιώτες, έχασαν τον δρόμο τους συνελήφθησαν και το μόνο που σκέφτηκαν ήταν να παραδοθούν μην γίνει το κακό. Περίμεναν ότι οι ανώτεροι τους θα τους έσωναν και τελικά επέστρεψαν μετά από έξι μήνες μετά βαΐων και κλάδων άπρακτοι και τιμώμενοι ως ήρωες με άγαρμπο και παντελώς λαθεμένο τρόπο.
Ναι αγόρι μου έτσι είναι. Περίμεναν τους ανώτερους τους με άλλα λόγια περίμεναν από τους άλλους να τους σώσουν χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε οι ίδιοι. Αυτό κράτα το γιατί είναι σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα του σήμερα.
Για την ασφάλεια σου τώρα, αλλά και στο μέλλον, το κράτος, συντηρεί την αστυνομία. Δηλαδή εσύ την συντηρείς. Η αστυνομία λοιπόν στο κράτος που ζεις συνήθως αργεί να έρθει όταν την ζητάς. Αργεί να επέμβει όταν εγκληματίες κάνουν την δουλειά τους. Και αργεί όχι γιατί φοβάται αλλά γιατί δεν έχει τα μέσα να το κάνει. Στην Ελλάδα του σήμερα η Αστυνομία αδυνατεί να γεμίσει τα ρεζερβουάρ των περιπολικών και των μοτοσυκλετών γιατί κανείς δεν της παρέχει πίστωση. Ναι έτσι είναι.
Ο νεοέλληνας συμπατριώτης επηρεασμένος από την σύγχρονη μόδα θεωρεί ότι αστυνομικός είναι σάκος του μποξ για οτιδήποτε τον απασχολεί. Και όπως θα μάθεις όταν περιφρονείς κάποιον, τότε και εκείνος σε περιφρονεί. Και στο τέλος αδιαφορεί. Όχι πως αυτό είναι κανόνας στις τάξεις της αστυνομίας, ευτυχώς υπάρχει μια ελληνικότατη λέξη το φιλότιμο που ενίοτε σώνει την παρτίδα.
Θα το μάθεις κι εσύ αυτό. Θέλω να στο μάθω θέλω να το θυμάσαι όταν έρθει η ώρα που εγώ και η μητέρα σου θα αφήσουμε τα εγκόσμια.
Φιλότιμο λοιπόν. Κάτι που δεν μεταφράζεται σε καμία λέξη άλλης γλώσσας.
Ίσως να είναι δικό μας εφεύρημα που δείχνει την ευαισθησία που υπάρχει και μπορεί αναδειχθεί από όλους μας συμπεριλαμβανομένης και της δικής σου αφεντιάς.
Να σου το πω με παραστατικό τρόπο τι είναι.
Φιλότιμο είναι λοιπόν όταν μια νοσοκόμα ενός δημοσίου νοσοκομείου που εσύ θα συντηρείς με τους φόρους που θα πληρώνεις έχει να φροντίσει καμιά τριανταριά ασθενείς ενώ θα έπρεπε να φροντίζει μόνο πέντε.
Και τους φροντίζει σε ένα νοσοκομείο που δεν έχει τίποτε. Ούτε καν γάζες ούτε καν τα απαραίτητα. Κι όμως αυτή στο τέλος με τον έναν η τον άλλο τρόπο τα καταφέρνει να φροντίζει στο μέτρο το εφικτού πάντα.
Είναι λοιπόν κάτι που έχουν αρκετοί συμπατριώτες σου, αλλά κατά πως φαίνεται δεν το έχουν οι κρατούντες. Δεν υπάρχει λογική εξήγηση για αυτό, αλλά είναι μια πραγματικότητα.
Ο κατάλογος με τα δυσάρεστα μεγαλώνει κι εγώ στενοχωριέμαι που στα λέω συχώρα με όμως, όπως είπα πρέπει να τα ξέρεις ΚΑΙ αυτά επαναλαμβάνω είναι καθήκον μου.
Θα πληρώνεις λοιπόν στο μέλλον και για υποδομές. Υποδομές λοιπόν είναι όλες οι εγκαταστάσεις που μπορεί να φτιάξει ένα κράτος, ώστε να μπορείς εσύ να κινείσαι πρωτίστως και να δημιουργείς. Με πιο απλά λόγια είναι οι δρόμοι η ύδρευση το ηλεκτρικό ρεύμα αλλά και οι υπηρεσίες.
Τίποτε από όλα αυτά αγόρι μου πια δεν σου ανήκει και τίποτε από όλα αυτά δεν λειτουργεί υπέρ σου ενώ θα έπρεπε.
Στον υπόλοιπο κόσμο οι οργανωμένες κοινωνίες προσπαθούν και όχι πάντα, καταφέρνουν να δημιουργήσουν υποδομές προς όφελος του πολίτη.
Εδώ οι υπηρεσίες πλέον κατάντησαν συντεχνίες.
Από πού να αρχίσω από το ηλεκτρικό ρεύμα; Από την ύδρευση; Από τους δρόμους; Μπερδεύομαι κι εγώ που είμαι μεγάλος.
Δεν ξέρω πια τι ανήκει σε ποιόν.
Ζεις σε έναν δήμο ας πούμε που τον χειμώνα βγαίνει παγανιά να βρει πετρέλαιο να θερμάνει τα σχολεία του. Θα συμβεί και σε εσένα αυτό. Παρακαλάει για ευκολίες κάνει αλχημείες, για να σου εξασφαλίσει θέρμανση στο σχολείο. Δεν βλέπει όμως θα έλεγε κανείς πως εθελοτυφλεί.
Δεν στρέφεται στον ήλιο, δεν ανακυκλώνει τα σκουπίδια του βολεύεται Ναι έτσι είναι αγόρι μου βολεύεται. Να μια λέξη που στα σίγουρα θα μάθεις αν και δεν πρέπει. Θα την δεις μπροστά σου πολλές φορές. Το βόλεμα
Οι δρόμοι στην Ελλάδα αγόρι μου δεν φτιάχνονται όπως θέλουμε εμείς αλλά όπως θέλουν και επιβάλουν οι κατασκευαστές. Και εμείς εισπράττουμε το αποτέλεσμα. Άλλοι όμως, αυτοί που ελέγχουν τους κατασκευαστές εισπράττουν πολλά που τους εξασφαλίζουν μια υπέροχη για αυτούς ζωή.
Το υπέροχη να ξέρεις είναι σχετικό.
Να σου πω όμως τι είναι το υπέροχο;
Πρώτα και Πάνω από όλα υπέροχο είναι το χαμόγελο σου.
Πρώτα και πάνω από όλα είναι το δάκρυ συγκίνησης ενός ανθρώπου που τον βοηθάς.
Πρώτα και πάνω από όλα είναι το ευχαριστώ.
Πρώτα και πάνω από όλα υπέροχη είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια που σε συμβουλεύω να μην κρύβεις ποτέ.
Να είσαι περήφανος πάντα που είσαι αληθινός και να μην φοβάσαι.
Σε φιλώ και εδώ είμαι για τις απορίες σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.