Το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος μόλις έρθει στη ζωή είναι να πάρει ανάσα. Και είναι το πιο απλό πράγμα, το αυτονόητο. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ "τώρα θα εισπνεύσω, τώρα θα εκπνεύσω, ιδού η αναπνοή"!
Και κάποια στιγμή, ανακαλύπτεις πως αναπνέοντας, μέσω της διαδικασίας της αναπνοής -εισπνοή... εκπνοή- οδηγείσαι και σε μια άλλου είδους απόλαυση: στην απόλαυση της ρουφηξιάς του τσιγάρου!
Στην αρχή αυτό μοιάζει σαν ένα αθώο φλερτ ανάμεσα σε σένα και στο τσιγάρο! Σαν ένα φλερτ που στην αρχή του είναι ελκυστικό έτσι όπως κρύβει τη γοητεία του αγνωστου -δεν σε ξέρω, μου αρέσεις, θέλω να σε γνωρίσω. Εκείνες τις στιγμές δεν σκέφτεσαι την προοπτική μιας σχέσης. Μιας σχέσης που ίσως στην πορεία της να εξελιχθεί αργότερα σε σχέση ζωής.
Δεν φαίνεται να είναι και τόσο τυχαίο ή άσχετο το ότι παλιότερα δεν χρησιμοποιούσαν το ρήμα "καπνίζω", αλλά έλεγαν "πίνω ένα τσιγάρο". Το πίνεις, το ρουφάς, όπως πίνεις και ρουφάς τα φιλιά.
Αξίζει να προσέξουμε την κάθε διαφήμιση τσιγάρων και θα το δούμε ξεκάθαρα.
Παντού, στις αφίσες, στα περιοδικά, τον κινηματογράφο, ακόμη και στο θέατρο, η εικόνα του ωραίου ή της ωραίας, καταγράφεται με ένα τσιγάρο στο χέρι. Όλα είναι προσποιητά, επιτηδευμένα, καμουφλαρισμένα.
Και λίγο αργότερα, ο Μωχάμετ Δ' επέβλεπε προσωπικά στους περιπάτους του τις απαγορεύσεις, φτάνοντας σε ποινές μέχρι απαγχονισμού -Θεός φυλάξοι! Αυτά όλα περί το 1600!
Όταν χάσει κανείς την ικανότητα ή τη δυνατότητα να αναπνέει επαρκώς, να αναπνέει χωρίς προσπάθεια, χωρίς βοήθεια οξυγόνου και φαρμάκων, το πρώτο που αντιλαμβάνεται πανικόβλητος είναι η ανατροπή της ίδιας της ζωής του. Όταν, δηλαδή, ανακαλύψει ότι πάσχει από τη Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, την αρρώστια που σήμερα είναι η τέταρτη αιτία θανάτου στον κόσμο.
Αλλά δεν είναι τόσο η απειλή του θανάτου που φοβίζει, όσο ο τρόπος που στο εξής θα ζει. Δεν θα μπορεί πια να ακολουθήσει τον παλιό τρόπο ζωής του, δεν θα μπορεί να κάνει τις εκδρομές του, να ταξιδέψει εύκολα, να διασκεδάσει με φίλους. Δεν θα μπορεί να περπατήσει χωρίς να του "κόβεται η ανάσα" από το λαχάνιασμα. Θα κινδυνεύει από λοιμώξεις και ιώσεις. Ακόμη και ένα απλό κρυολόγημα, ακίνδυνο για τους άλλους, θα είναι απειλή για τη ζωή του!
Το τελετουργικόν του ανάμματος ενός τσιγάρου, το χαρακτηριστικό "τσακ" του αναπτήρα, ο ήχος της πρώτης βαθιάς ρουφηξιάς, η μυρωδιά του, ο καπνός έτσι όπως πλανιέται διάφανος στον αέρα και παίρνει διάφορα σχήματα... όλα αυτά σηματοδοτούν στιγμές απόλαυσης...
Μιας απόλαυσης, όμως, ακριβοπληρωμένης!
Αυτό γίνεται αυτόματα. Αν υπάρχουν, θα είναι ελάχιστοι αυτοί που συνειδητοποιημένα αναπνέουν. Που το χαίρονται. Αυτοί που κατανοούν απολύτως τι σημαίνει να μπορείς να αναπνέεις με μία καλή ποιότητα αναπνοής. Τι σημαίνει αυτή η εισπνοή οξυγόνου για τη ζωή μας.
Όχι πως δεν το γνωρίζουμε. Το έχουμε διδαχτεί. Αλλά δεν το εκτιμούμε όσο το έχουμε. Όπως συμβαίνει γενικότερα στη ζωή μας. Μόνον όταν χάσουμε κάτι, μόνον τότε συνειδητοποιούμε την αξία του.
Και κάποια στιγμή, ανακαλύπτεις πως αναπνέοντας, μέσω της διαδικασίας της αναπνοής -εισπνοή... εκπνοή- οδηγείσαι και σε μια άλλου είδους απόλαυση: στην απόλαυση της ρουφηξιάς του τσιγάρου!
Στην αρχή αυτό μοιάζει σαν ένα αθώο φλερτ ανάμεσα σε σένα και στο τσιγάρο! Σαν ένα φλερτ που στην αρχή του είναι ελκυστικό έτσι όπως κρύβει τη γοητεία του αγνωστου -δεν σε ξέρω, μου αρέσεις, θέλω να σε γνωρίσω. Εκείνες τις στιγμές δεν σκέφτεσαι την προοπτική μιας σχέσης. Μιας σχέσης που ίσως στην πορεία της να εξελιχθεί αργότερα σε σχέση ζωής.
Εκείνες τις στιγμές ενθουσιάζεσαι με το "καινούριο" που ήρθε στη ζωή σου, που λες κι έκανε πιο σημαντική και σπουδαία την καθημερινότητά σου. Σε τρελαίνει το άρωμά του` η γεύση του σε μεθά σαν τα πρώτα φιλιά.
Δεν φαίνεται να είναι και τόσο τυχαίο ή άσχετο το ότι παλιότερα δεν χρησιμοποιούσαν το ρήμα "καπνίζω", αλλά έλεγαν "πίνω ένα τσιγάρο". Το πίνεις, το ρουφάς, όπως πίνεις και ρουφάς τα φιλιά.
Και παραδίνεσαι χωρίς αναστολές και αμφιβολίες στον έρωτα που, εν προκειμένω, ακολουθεί το αρχικά αθώο φλερτ! Στην αρχή χαλαρά, σαν με μέτρο. Στη συνέχεια, πιο... ζωηρά, για να ακολουθήσει μετά το πάθος και η απόλυτη εξάρτηση.
Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η διαδρομή. Μόνο που δεν γνωρίζεις ή, πιο σωστά, δεν φαντάζεσαι πού είναι το τέρμα. Ούτε σε ποια κατάσταση θα είσαι όταν φτάσεις, ανέτοιμος, εκεί.
Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η διαδρομή. Μόνο που δεν γνωρίζεις ή, πιο σωστά, δεν φαντάζεσαι πού είναι το τέρμα. Ούτε σε ποια κατάσταση θα είσαι όταν φτάσεις, ανέτοιμος, εκεί.
Βέβαια, βαθιά στο υποσυνείδητό μας έχει καταγραφεί η εικόνα που οι διαφημιστές τσιγάρων παρουσιάζουν για τους καπνιστές: νεαρά και όμορφα ζευγάρια πιασμένα χέρι χέρι να τρέχουν σε καταπράσινα λιβάδια και σε αγρούς με πολύχρωμα λουλούδια.
Ανέμελα, γελαστά κι ευτυχισμένα πρόσωπα, ροδοκόκκινα, τυλιγμένα στον γκριζογάλανο καπνό του τσιγάρου! Όλη η εικόνα να παραπέμπει στην έννοια της υγείας, της χαράς, της επιτυχίας.
Αξίζει να προσέξουμε την κάθε διαφήμιση τσιγάρων και θα το δούμε ξεκάθαρα.
Παντού, στις αφίσες, στα περιοδικά, τον κινηματογράφο, ακόμη και στο θέατρο, η εικόνα του ωραίου ή της ωραίας, καταγράφεται με ένα τσιγάρο στο χέρι. Όλα είναι προσποιητά, επιτηδευμένα, καμουφλαρισμένα.
Πίσω τους κρύβονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα που ποντάρουν στον εθισμό και την εξάρτησή μας. Και αυτό το "Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία" που αναγράφεται πάνω στα πακέτα ή αφήνει αδιάφορο τον εθισμένο πια στο τσιγάρο ή το απαγορευτικόν του πράγματος το κάνει πιο επιθυμητό στον καινούριο καπνιστή. Σαν την αμαρτία.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η πρώτη έντυπη διαφήμιση προϊόντων καπνού έγινε το 1789 στην Αμερική. Από κει κι έπειτα, ποιος τους έπιανε! Αξίζει ακόμη να αναφερθεί και η απαγόρευση του καπνού πολλά χρόνια πριν, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όταν ο Σουλτάνος Μουράτ Δ' πιστεύοντας ότι ο καπνός μεθάει και σεβόμενος το Κοράνι που απαγορεύει τη μέθη, επέβαλε στους καπνιστές την
τιμωρία της αφαίρεσης των χειλιών τους και στους εισπνέοντες τον καπνό το κόψιμο της μύτης!
Αξίζει να αναφερθεί ότι η πρώτη έντυπη διαφήμιση προϊόντων καπνού έγινε το 1789 στην Αμερική. Από κει κι έπειτα, ποιος τους έπιανε! Αξίζει ακόμη να αναφερθεί και η απαγόρευση του καπνού πολλά χρόνια πριν, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όταν ο Σουλτάνος Μουράτ Δ' πιστεύοντας ότι ο καπνός μεθάει και σεβόμενος το Κοράνι που απαγορεύει τη μέθη, επέβαλε στους καπνιστές την
τιμωρία της αφαίρεσης των χειλιών τους και στους εισπνέοντες τον καπνό το κόψιμο της μύτης!
Και λίγο αργότερα, ο Μωχάμετ Δ' επέβλεπε προσωπικά στους περιπάτους του τις απαγορεύσεις, φτάνοντας σε ποινές μέχρι απαγχονισμού -Θεός φυλάξοι! Αυτά όλα περί το 1600!
Όταν χάσει κανείς την ικανότητα ή τη δυνατότητα να αναπνέει επαρκώς, να αναπνέει χωρίς προσπάθεια, χωρίς βοήθεια οξυγόνου και φαρμάκων, το πρώτο που αντιλαμβάνεται πανικόβλητος είναι η ανατροπή της ίδιας της ζωής του. Όταν, δηλαδή, ανακαλύψει ότι πάσχει από τη Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, την αρρώστια που σήμερα είναι η τέταρτη αιτία θανάτου στον κόσμο.
Αλλά δεν είναι τόσο η απειλή του θανάτου που φοβίζει, όσο ο τρόπος που στο εξής θα ζει. Δεν θα μπορεί πια να ακολουθήσει τον παλιό τρόπο ζωής του, δεν θα μπορεί να κάνει τις εκδρομές του, να ταξιδέψει εύκολα, να διασκεδάσει με φίλους. Δεν θα μπορεί να περπατήσει χωρίς να του "κόβεται η ανάσα" από το λαχάνιασμα. Θα κινδυνεύει από λοιμώξεις και ιώσεις. Ακόμη και ένα απλό κρυολόγημα, ακίνδυνο για τους άλλους, θα είναι απειλή για τη ζωή του!
Το τελετουργικόν του ανάμματος ενός τσιγάρου, το χαρακτηριστικό "τσακ" του αναπτήρα, ο ήχος της πρώτης βαθιάς ρουφηξιάς, η μυρωδιά του, ο καπνός έτσι όπως πλανιέται διάφανος στον αέρα και παίρνει διάφορα σχήματα... όλα αυτά σηματοδοτούν στιγμές απόλαυσης...
Μιας απόλαυσης, όμως, ακριβοπληρωμένης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.