Στο χωριό Κοκκινιά του Κιλκίς, στις 26-11-2017, έγινε εκδήλωση τιμής και μνήμης των 14 αντιστασιακών του χωριού, που στις 18 – 11 – 1946 σφαγιάστηκαν από παρακρατικό απόσπασμα πρώην συνεργατών του κατακτητή.
Στη συνέχεια έγινε εκδήλωση τιμής και μνήμης στην προτομή του Κώστα Γαβριηλίδη, όπου επίσης μίλησε ο Κώστας Σαπρανίδης.
Παραθέτουμε ορισμένα σημεία από τις δύο ομιλίες του Κώστα Σαπρανίδη
Ομιλία στο μνημείο των 14 σφαγιασθέντων αντιστασιακών της Κοκκινιάς
Τιμάμε σήμερα τους 14 ήρωες αγωνιστές της Κοκκινιάς, που στις 18 Νοέμβρη 1946, σφαγιάστηκαν από τους συνεργάτες του κατακτητή.
Οι οποίοι συνεργάτες του κατακτητή και στο νομό Κιλκίς επανεξοπλίστηκαν από το αγγλοστήρικτο νέο κατοχικό και νεοφασιστικό κράτος και αποτέλεσαν ένα από τα 300 παραστρατιωτικά αποσπάσματα που ξαπολήθηκαν σ’ όλη τη χώρα για να βασανίζουν και να δολοφονούν τους αφοπλισμένους πρώην αγωνιστές της Εθνικής αντίστασης.
Αυτούς, που με ιδανικά και οράματα, αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση για μια Ελλάδα λεύτερη, απαλλαγμένη από τον κατοχικό φασιστικό ζυγό και από την άρχουσα αστική τάξη της πλουτοκρατίας, η οποία, προπολεμικά, είχε στήσει την βασιλομεταξική δικτατορία, χιτλερικού τύπου, ενώ με την κατάληψη της χώρας από τους κατακτητές ένα μέρος τους έφυγε στο Κάιρο, συναποκομίζοντας και τον κρατικό χρυσό, ένα μέρος αδράνησε και ένα μέρος συνεργάστηκε με τον κατακτητή πρωτοστατώντας στα πιο στυγερά εγκλήματά.
Το έγκλημα στην Κοκκινιά δεν ήταν μια συνηθισμένη πράξη αντεκδίκησης.
Ήταν κι αυτό, όπως και της Ξηρόβρυσης, μια πράξη τρομοκράτησης, σχεδιασμένη από ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια, που γι’ αυτό άλλωστε δεν ασχολήθηκε στην πράξη ούτε η αστυνομία ούτε η δικαιοσύνη.
Και για μηνύσεις και καταγγελίες ούτε λόγος και γι’ αυτό το χωριό, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα. Όποιος θα το έκανε το ίδιο βράδυ θα είχε την ίδια τύχη.
Ήταν μια πράξη προληπτικής τρομοκράτησης, ενόψει του εμφυλίου πολέμου που οι ίδιοι προσχεδιασμένα ξεκινούσαν, για να τσακίσουν το ΕΑΜικό κίνημα , που με τους αγώνες και τις θυσίες του είχε κατακτήσει την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ήταν βέβαιο ότι θα κέρδιζε τις όποιες εκλογές θα γινότανε.
Οι ήρωες αυτοί της Κοκκινιάς, όπως και της Ξηρόβρυσης παραμένουν αδικαίωτοι (όπως άλλωστε και όλοι δολοφονημένοι από αυτά τα παρακρατικά αποβράσματα, τόσο κατά την περίοδο της κατοχής, όσο και κατά την περίοδο του μεταβαρκιζιανού μοναρχοφασιστικού κράτους
Ούτε η αστυνομία, ούτε η δικαιοσύνη ασχολήθηκε με αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα.
Για το επίσημο κράτος δεν υπήρξαν καν αυτοί οι Έλληνες.
Το οποίο επίσημο κράτος βέβαια τίμησε και άμειψε όλο τον εσμό των δολοφόνων
Π. χ.:
- Αναγνώρισε σαν αντιστασιακό τον οπλαρχηγό της ΠΑΟ του Κιλκίς Κ. Παπαδόπουλο,
- Ακόμη και τον έναν από τους αρχηγούς των σφαγέων Κοκκινιάς και της Ξηρόβρυσης Μπουντουβάκη - όπως έμαθα τυχαία πρόσφατα – εκτός του ότι δεν διώχθηκε για τα ατέλειωτα εγκλήματά του, του είχαν παραχωρήσει, μετά το πέρας της μακελλάρικης αποστολής του, έναν αριθμό πάγκων στην αγορά Καπάνι Θεσσαλονίκης, από όπου εισέπραττε ενοίκια.
Αυτόν τον καπετάνιο Μπουντουβάκη δεν τον «ανακάλυψαν» οι «αναδρομικοί επίτιμοι επιστήμονες ταγματασφαλίτες», Μαραντζίδης και λοιποί, «ιστορικοί του νέου κύματος ιστοριογραφίας», όπως αυτοαποκαλούνται, για να τον συμπεριλάβουν κι αυτόν, όπως τον Λαζίκ στο βιβλίο τους με τίτλο «οι άλλοι καπετάνιοι» (αντί βέβαια «οι προδότες καπετάνιοι»), όπου με τις διηγήσεις των ταγματασφαλιτών και των απογόνων τους, γράφουν αναποδογυρισμένη την πρόσφατη ιστορία της κατοχικής περιόδου
Μόνο με πρωτοβουλία ορισμένων κατοίκων του χωριού και κύρια από συγγενείς των θυμάτων οργανώνεται, μαζί και με την ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, αυτή η ετήσια εκδήλωση – μνημόσυνο για τους δολοφονημένους.
Συμμετέχουμε σ’ αυτήν την εκδήλωση τιμής και μνήμης (και όχι μόνο μνημόσυνου) , μαζί με την ΠΕΑΕΑ Κιλκίς και εμείς οι θεσσαλονικείς από τις αντιστασιακές οργανώσεις της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, που μας συνδέει η μεγαλύτερη, η ανώτερη και πανανθρώπινη συγγένεια με τους ήρωες αγωνιστές της αντίστασης και του λαϊκού κινήματος και αυτού του χωριού.
Η συγγένεια της ένταξής μας μαζί τους, ορισμένων από εμάς, καθώς και γονιών , συγγενών, συντρόφων και φίλων μας (πολλοί από τους οποίους έδωσαν τη ζωή τους) στην αντίσταση για την απελευθέρωση του λαού μας από τον κατακτητή, καθώς και για την απαλλαγή μας βέβαια από την άρχουσα τάξη, που δεν παύει να μας καταδυναστεύει και σήμερα.
Φίλες και φίλοι
Οι ιμπεριαλιστές, διαδοχικά, πρώτα οι Γερμανοί με την κατοχή και στη συνέχεια οι αγγλοαμερικάνοι με το στήσιμο του στυγνού μεταβαρκιζιανού κράτους και τον προσχεδιασμένο εμφύλιο, με τη δύναμη των όπλων επέβαλαν τραγικές και εξοντωτικές συνθήκες για το λαό μας, ιδιαίτερα των οικογενειών των αντιστασιακών.
Τώρα με την δύναμη των οικονομικών μέσων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ένωσης των Ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων, καθώς και των αμερικανικών, μας οδηγούν σε ανάλογες συνθήκες, τόσο στον τομέα της οικονομίας όσο και της ειρήνης, με την αξεπέραστη νομοτελειακή οικονομική κρίση του κατασαπισμένου καπιταλιστικού συστήματος και με τις πολεμικές φωτιές που ανάβουν γύρω μας.
Είναι τραγικό για μας να βλέπουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που με άπειρες θυσίες και στερήσεις (δικές μας και δικές τους) τα σπουδάζουμε, να μαραζώνουν στην ανεργία.
Να μην μπορούν να πραγματώσουν τα όνειρά τους και να μην διανοούνται καν να κάνουν οικογένεια.
Να ξενιτεύονται κι αυτοί για μια φυτοζωή στις ευρωπαϊκές χώρες, με χειρότερες προϋποθέσεις και συνθήκες από αυτές που είχαν οι παππούδες τους, που ξενιτεύονταν σαν ανειδίκευτοι εργάτες.
Για ένα τέτοιο μέλλον αγωνίστηκαν και οι μάρτυρες και αυτού του χωριού ; Όχι βέβαια.
Γι’ αυτό, Η καλλίτερη τιμή για τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους είναι να μην αρκούμαστε μόνο στην επετειακή εκδήλωση τιμής και μνήμης, αλλά να τους τιμάμε καθημερινά με αγώνες για τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν. Το οφείλουμε και γι’ αυτούς αλλά και για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών και εγγονιών μας.
Τιμή και δόξα στου αθάνατους αντιστασιακούς μάρτυρες της ηρωικής κοκκινιά
Ομιλία στην Κοκκινιά, για τον Κ. Γαβριηλίδη
Από μέρους και του διοικητικού συμβουλίου της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ (Της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας) και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας απευθύνω χαιρετισμό στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον θρυλικό αγωνιστή του ηρωικού χωριού της Κοκκινιάς και όλης της Ελλάδας, τον Κώστα Γαβριηλίδη.
Τον Κώστα Γαβριηλίδη, τον πιο γνήσιο εκπρόσωπο της αγροτιάς και της εργατιάς, ο οποίος από μπροστάρης για τα προβλήματα του χωριού και της Περιφέρειας Κιλκίς , εξελίχθηκε σε ηγέτη της αγροτιάς όλης της χώρας.
Ο Κ. Γαβριηλίδης, απόφοιτος του διδασκαλείου του Καρς του Καυκάσου, ήρθε στην Ελλάδα το 1920, σε ηλικία 22 ετών, μαζί με τους συγχωριανούς του και εγκαταστάθηκε μαζί τους στο ορεινό χωριό Κοκκινιά, έχοντας εμπεδώσει τα ιδανικά και τα οράματα της αγροτιάς και της εργατιάς της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Δεν επεδίωξε να μετεκπαιδευτεί και να ενταχθεί στην οικογένεια των δασκάλων, όπως έγινε σχεδόν με το σύνολο των δασκάλων, που ήρθαν από τον Καύκασο.
Προτίμησε να μείνει αγρότης στην Κοκκινιά, όπου καταπιάστηκε άμεσα με τα προβλήματα του χωριού από τη θέση του προέδρου της προσφυγικής επιτροπής.
Στις 26 Ιουλίου 1936 εκλέγεται δήμαρχος Κιλκίς με συνεργασία Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας και ΚΚΕ.
Ακολουθεί η βασιλομεταξική δικτατορία – ύστερα από 9 μέρες - στις 4 Αυγούστου 1936 και αρχίζει η ατέρμονη περίοδος διώξεων, φυλακίσεων και εξοριών, με μικρά διαλείμματα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους αγωνιστές του αγροτικού και όλου του προοδευτικού κινήματος.
Ήταν από τους πρώτους που συνέβαλε στην δημιουργία του ΕΑΜ και παρέμεινε μέχρι τελευταία δίπλα στο ΚΚΕ, που ήταν ο νους και η ραχοκοκαλιά του απελευθερωτικού αγώνα. γιατί πίστευε ότι μόνο από ένα τέτοιο δρόμο θα έβρισκαν λύση τα προβλήματα της αγροτιάς και όλου του εργαζόμενου λαού.
Υπηρέτησε τον απελευθερωτικό αγώνα από διάφορες θέσεις και από τη θέση του υπουργού Γεωργίας στην κυβέρνηση του βουνού, την ΠΕΕΑ (την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Το ΕΑΜ αγκάλιασε το 80% του ελληνικού λαού και με τον ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη χώρα.
Η άρχουσα τάξη της χώρας μαζί με τον βασιλιά τους, με τις συμφωνίες του Λιβάνου, τις Καζέρτας και της Βάρκιζας, τις οποίες την άλλη μέρα τις έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, καθώς και με την επέμβαση των αγγλικών στρατευμάτων, κατάφερε να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ.
Και μετά τον αφοπλισμό ξεκίνησε συστηματικά τον εμφύλιο πόλεμο, που άλλωστε καμουφλαρισμένα τον είχε ξεκινήσει από την κατοχή, γιατί αποδείχτηκε ότι η ίδρυση των οργανώσεων της ΠΑΟ και των ταγματασφαλιτών είχαν όχι μόνο την αγγλική συναίνεση αλλά και την προτροπή.
Να θυμίσουμε και το ότι όταν με το διώξιμο των κατακτητών οι συνεργάτες τους, που μαζεύτηκαν στο Κιλκίς, είχαν κρεμάσει πανό στην είσοδο της πόλης, όπου έγραφαν «Καλωσορίζουμε τους Άγγλους» και είχαν αντικαταστήσει και στα δίκοχά τους το σήμα της ΠΑΟ με το σήμα του ΕΔΕΣ, το οποίο ΕΔΣΣ υπήρξε μόνο στη Ήπειρο.
Για τον Κώστα Γαβριηλίδη, όπως και για όλους τους αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα, άρχισαν και πάλι οι διώξεις και εξορίες, για να ζήσει 32 χρόνια υπό διωγμό.
Προτελευταίος τόπος εξορίας του ήταν η Μακρόνησος , από όπου βαριά άρρωστος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας, από το οποίο , με διαταγή του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, που είχε αναλάβει και το αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, πετάχτηκε έξω και μεταφέρθηκε πίσω στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Του Γ. Παπανδρέου βέβαια, του επονομαζόμενου – τρομάρα μας – και «γέρου της δημοκρατίας». Αυτού του σφαγέα του λαού της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 , με τη δύναμη των όπλων των ταγματασφαλιτών και των Άγγλων.
Με κλονισμένη σοβαρά την υγεία του στις 20 Ιούλη 1950 ο Κ. Γαβριηλίδης μεταφέρθηκε, από την Μακρόνησο στο Στρατόπεδο εξόριστων του Αϊ Στράτη
Εκεί μέσα σε μια σκηνή του Αϊ Στράτη άφησε την τελευταία του πνοή.
Εκεί έπαψε να χτυπάει αυτή η μεγάλη καρδιά ενός κορυφαίου γνήσιου αγωνιστή του αγροτικού κινήματος και όλου του ελληνικού λαού.
Φίλες και φίλοι
Τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσε τη ζωή του και ο Κ. Γαβριηλίδης και οι άλλοι κάτοικοι αυτού του χωριού, καθώς και όλης της χώρας, απεμπολούνται και από τα δήθεν προοδευτικά και αριστερά κόμματα.
Τρανό παράδειγμα και οι της σημερινής κυβέρνησης της «Πρώτη φορά αριστερά», οι οποίοι επιλέχθηκαν από την πραγματική εξουσία, την άρχουσα τάξη των τραπεζιτών, εφοπλιστών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων, για να συνεχίσουν, με την κίβδηλη αριστερή τους ταμπέλα, το καταστροφικό για το λαό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων από κει που δεν μπορούσαν να το προχωρήσουν.
Έφτασαν στο σημείο, με εκβιαστικά διλήμματα (Π.χ. αν δεν ψηφίσεις και το τρίτο πιο σκληρό μνημόνιο, με δεδομένη και την εφαρμογή των 2 προηγούμενων, κόβεται η σύνταξη, ο μισθός και η δουλειά σου) να πειθαναγκάσουν το λαό να ψηφίσει ακόμη και τη σφαγή του.
Τέτοιους αγωνιστές δεν αρκεί να τους τιμάμε στα μνημεία.
Οφείλουμε και εμείς και όλος ο λαός, ιδιαίτερα η νεολαία, που της κλείσανε το μέλλον, παραδειγματισμένοι από τους αγώνες και τις θυσίες τους, να αδράξουμε τη σκυτάλη και να συνεχίζουμε τους αγώνες για τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους.
Τιμή και δόξα στον αθάνατο αγωνιστή Κώστα Γαβριηλίδη.
Έγινε με συμμετοχή του παραρτήματος ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ Κιλκίς, κατοίκων του χωριού, καθώς και αντιστασιακών της Θεσσαλονίκης, κυρίως πρώην κατοίκων της περιοχής.
Κατατέθηκαν στεφάνια και ακολούθησε ομιλία από τον Κώστα Σαπρανίδη, αντιπρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ) και πρόεδρο της της Περιφερειακής Επιτροπής Κεντρικής Μακεδονίας.
Στη συνέχεια έγινε εκδήλωση τιμής και μνήμης στην προτομή του Κώστα Γαβριηλίδη, όπου επίσης μίλησε ο Κώστας Σαπρανίδης.
Παραθέτουμε ορισμένα σημεία από τις δύο ομιλίες του Κώστα Σαπρανίδη
Ομιλία στο μνημείο των 14 σφαγιασθέντων αντιστασιακών της Κοκκινιάς
Τιμάμε σήμερα τους 14 ήρωες αγωνιστές της Κοκκινιάς, που στις 18 Νοέμβρη 1946, σφαγιάστηκαν από τους συνεργάτες του κατακτητή.
Οι οποίοι συνεργάτες του κατακτητή και στο νομό Κιλκίς επανεξοπλίστηκαν από το αγγλοστήρικτο νέο κατοχικό και νεοφασιστικό κράτος και αποτέλεσαν ένα από τα 300 παραστρατιωτικά αποσπάσματα που ξαπολήθηκαν σ’ όλη τη χώρα για να βασανίζουν και να δολοφονούν τους αφοπλισμένους πρώην αγωνιστές της Εθνικής αντίστασης.
Αυτούς, που με ιδανικά και οράματα, αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση για μια Ελλάδα λεύτερη, απαλλαγμένη από τον κατοχικό φασιστικό ζυγό και από την άρχουσα αστική τάξη της πλουτοκρατίας, η οποία, προπολεμικά, είχε στήσει την βασιλομεταξική δικτατορία, χιτλερικού τύπου, ενώ με την κατάληψη της χώρας από τους κατακτητές ένα μέρος τους έφυγε στο Κάιρο, συναποκομίζοντας και τον κρατικό χρυσό, ένα μέρος αδράνησε και ένα μέρος συνεργάστηκε με τον κατακτητή πρωτοστατώντας στα πιο στυγερά εγκλήματά.
Το έγκλημα στην Κοκκινιά δεν ήταν μια συνηθισμένη πράξη αντεκδίκησης.
Ήταν κι αυτό, όπως και της Ξηρόβρυσης, μια πράξη τρομοκράτησης, σχεδιασμένη από ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια, που γι’ αυτό άλλωστε δεν ασχολήθηκε στην πράξη ούτε η αστυνομία ούτε η δικαιοσύνη.
Και για μηνύσεις και καταγγελίες ούτε λόγος και γι’ αυτό το χωριό, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα. Όποιος θα το έκανε το ίδιο βράδυ θα είχε την ίδια τύχη.
Ήταν μια πράξη προληπτικής τρομοκράτησης, ενόψει του εμφυλίου πολέμου που οι ίδιοι προσχεδιασμένα ξεκινούσαν, για να τσακίσουν το ΕΑΜικό κίνημα , που με τους αγώνες και τις θυσίες του είχε κατακτήσει την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ήταν βέβαιο ότι θα κέρδιζε τις όποιες εκλογές θα γινότανε.
Ήταν, μια πράξη ανάλογη με των τριών χωριών Μούζγαλη Μούρσαλη και Κοτσαλάρ, που έκαψαν οι Γερμανοί για τρομοκράτηση, στο ξεκίνημα της αντίστασης κατά του κατακτητή, μόνο που αυτό το έγκλημα, της αγγλικής κοπής, ήταν ακόμη ποιο αποτρόπαιο, γιατί σφαγίασαν ακόμη και γυναικόπαιδα. Άρα ακόμη πιο φασιστικό κι από τα εγκλήματα των ναζί.
Οι ήρωες αυτοί της Κοκκινιάς, όπως και της Ξηρόβρυσης παραμένουν αδικαίωτοι (όπως άλλωστε και όλοι δολοφονημένοι από αυτά τα παρακρατικά αποβράσματα, τόσο κατά την περίοδο της κατοχής, όσο και κατά την περίοδο του μεταβαρκιζιανού μοναρχοφασιστικού κράτους
Ούτε η αστυνομία, ούτε η δικαιοσύνη ασχολήθηκε με αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα.
Για το επίσημο κράτος δεν υπήρξαν καν αυτοί οι Έλληνες.
Το οποίο επίσημο κράτος βέβαια τίμησε και άμειψε όλο τον εσμό των δολοφόνων
Π. χ.:
- Αναγνώρισε σαν αντιστασιακό τον οπλαρχηγό της ΠΑΟ του Κιλκίς Κ. Παπαδόπουλο,
- Ακόμη και τον έναν από τους αρχηγούς των σφαγέων Κοκκινιάς και της Ξηρόβρυσης Μπουντουβάκη - όπως έμαθα τυχαία πρόσφατα – εκτός του ότι δεν διώχθηκε για τα ατέλειωτα εγκλήματά του, του είχαν παραχωρήσει, μετά το πέρας της μακελλάρικης αποστολής του, έναν αριθμό πάγκων στην αγορά Καπάνι Θεσσαλονίκης, από όπου εισέπραττε ενοίκια.
Αυτόν τον καπετάνιο Μπουντουβάκη δεν τον «ανακάλυψαν» οι «αναδρομικοί επίτιμοι επιστήμονες ταγματασφαλίτες», Μαραντζίδης και λοιποί, «ιστορικοί του νέου κύματος ιστοριογραφίας», όπως αυτοαποκαλούνται, για να τον συμπεριλάβουν κι αυτόν, όπως τον Λαζίκ στο βιβλίο τους με τίτλο «οι άλλοι καπετάνιοι» (αντί βέβαια «οι προδότες καπετάνιοι»), όπου με τις διηγήσεις των ταγματασφαλιτών και των απογόνων τους, γράφουν αναποδογυρισμένη την πρόσφατη ιστορία της κατοχικής περιόδου
Μόνο με πρωτοβουλία ορισμένων κατοίκων του χωριού και κύρια από συγγενείς των θυμάτων οργανώνεται, μαζί και με την ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, αυτή η ετήσια εκδήλωση – μνημόσυνο για τους δολοφονημένους.
Συμμετέχουμε σ’ αυτήν την εκδήλωση τιμής και μνήμης (και όχι μόνο μνημόσυνου) , μαζί με την ΠΕΑΕΑ Κιλκίς και εμείς οι θεσσαλονικείς από τις αντιστασιακές οργανώσεις της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, που μας συνδέει η μεγαλύτερη, η ανώτερη και πανανθρώπινη συγγένεια με τους ήρωες αγωνιστές της αντίστασης και του λαϊκού κινήματος και αυτού του χωριού.
Η συγγένεια της ένταξής μας μαζί τους, ορισμένων από εμάς, καθώς και γονιών , συγγενών, συντρόφων και φίλων μας (πολλοί από τους οποίους έδωσαν τη ζωή τους) στην αντίσταση για την απελευθέρωση του λαού μας από τον κατακτητή, καθώς και για την απαλλαγή μας βέβαια από την άρχουσα τάξη, που δεν παύει να μας καταδυναστεύει και σήμερα.
Φίλες και φίλοι
Οι ιμπεριαλιστές, διαδοχικά, πρώτα οι Γερμανοί με την κατοχή και στη συνέχεια οι αγγλοαμερικάνοι με το στήσιμο του στυγνού μεταβαρκιζιανού κράτους και τον προσχεδιασμένο εμφύλιο, με τη δύναμη των όπλων επέβαλαν τραγικές και εξοντωτικές συνθήκες για το λαό μας, ιδιαίτερα των οικογενειών των αντιστασιακών.
Τώρα με την δύναμη των οικονομικών μέσων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ένωσης των Ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων, καθώς και των αμερικανικών, μας οδηγούν σε ανάλογες συνθήκες, τόσο στον τομέα της οικονομίας όσο και της ειρήνης, με την αξεπέραστη νομοτελειακή οικονομική κρίση του κατασαπισμένου καπιταλιστικού συστήματος και με τις πολεμικές φωτιές που ανάβουν γύρω μας.
Είναι τραγικό για μας να βλέπουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που με άπειρες θυσίες και στερήσεις (δικές μας και δικές τους) τα σπουδάζουμε, να μαραζώνουν στην ανεργία.
Να μην μπορούν να πραγματώσουν τα όνειρά τους και να μην διανοούνται καν να κάνουν οικογένεια.
Να ξενιτεύονται κι αυτοί για μια φυτοζωή στις ευρωπαϊκές χώρες, με χειρότερες προϋποθέσεις και συνθήκες από αυτές που είχαν οι παππούδες τους, που ξενιτεύονταν σαν ανειδίκευτοι εργάτες.
Για ένα τέτοιο μέλλον αγωνίστηκαν και οι μάρτυρες και αυτού του χωριού ; Όχι βέβαια.
Γι’ αυτό, Η καλλίτερη τιμή για τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους είναι να μην αρκούμαστε μόνο στην επετειακή εκδήλωση τιμής και μνήμης, αλλά να τους τιμάμε καθημερινά με αγώνες για τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν. Το οφείλουμε και γι’ αυτούς αλλά και για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών και εγγονιών μας.
Τιμή και δόξα στου αθάνατους αντιστασιακούς μάρτυρες της ηρωικής κοκκινιά
Ομιλία στην Κοκκινιά, για τον Κ. Γαβριηλίδη
Από μέρους και του διοικητικού συμβουλίου της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ (Της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας) και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας απευθύνω χαιρετισμό στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον θρυλικό αγωνιστή του ηρωικού χωριού της Κοκκινιάς και όλης της Ελλάδας, τον Κώστα Γαβριηλίδη.
Τον Κώστα Γαβριηλίδη, τον πιο γνήσιο εκπρόσωπο της αγροτιάς και της εργατιάς, ο οποίος από μπροστάρης για τα προβλήματα του χωριού και της Περιφέρειας Κιλκίς , εξελίχθηκε σε ηγέτη της αγροτιάς όλης της χώρας.
Ο Κ. Γαβριηλίδης, απόφοιτος του διδασκαλείου του Καρς του Καυκάσου, ήρθε στην Ελλάδα το 1920, σε ηλικία 22 ετών, μαζί με τους συγχωριανούς του και εγκαταστάθηκε μαζί τους στο ορεινό χωριό Κοκκινιά, έχοντας εμπεδώσει τα ιδανικά και τα οράματα της αγροτιάς και της εργατιάς της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Δεν επεδίωξε να μετεκπαιδευτεί και να ενταχθεί στην οικογένεια των δασκάλων, όπως έγινε σχεδόν με το σύνολο των δασκάλων, που ήρθαν από τον Καύκασο.
Προτίμησε να μείνει αγρότης στην Κοκκινιά, όπου καταπιάστηκε άμεσα με τα προβλήματα του χωριού από τη θέση του προέδρου της προσφυγικής επιτροπής.
Δεν αρκέστηκε στη απλή διαχείριση των πάμπολλων προβλημάτων των αγροτών του χωριού, αλλά πρωτοστατώντας σ’ όλους τους αγροτικούς διεκδικητικούς αγώνες των αγροτών του νομού, απέκτησε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του αγροτικού κόσμου και εκλέχτηκε πρόεδρος των Γεωργικών Συνεταιρισμών Κιλκίς.
Αναδεικνύεται σε διακεκριμένο στέλεχος του αγροτικού Κόμματος και το 1933 εκλέγεται βουλευτής.
Αναδεικνύεται σε διακεκριμένο στέλεχος του αγροτικού Κόμματος και το 1933 εκλέγεται βουλευτής.
Στις 26 Ιουλίου 1936 εκλέγεται δήμαρχος Κιλκίς με συνεργασία Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας και ΚΚΕ.
Ακολουθεί η βασιλομεταξική δικτατορία – ύστερα από 9 μέρες - στις 4 Αυγούστου 1936 και αρχίζει η ατέρμονη περίοδος διώξεων, φυλακίσεων και εξοριών, με μικρά διαλείμματα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους αγωνιστές του αγροτικού και όλου του προοδευτικού κινήματος.
Ήταν από τους πρώτους που συνέβαλε στην δημιουργία του ΕΑΜ και παρέμεινε μέχρι τελευταία δίπλα στο ΚΚΕ, που ήταν ο νους και η ραχοκοκαλιά του απελευθερωτικού αγώνα. γιατί πίστευε ότι μόνο από ένα τέτοιο δρόμο θα έβρισκαν λύση τα προβλήματα της αγροτιάς και όλου του εργαζόμενου λαού.
Υπηρέτησε τον απελευθερωτικό αγώνα από διάφορες θέσεις και από τη θέση του υπουργού Γεωργίας στην κυβέρνηση του βουνού, την ΠΕΕΑ (την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Το ΕΑΜ αγκάλιασε το 80% του ελληνικού λαού και με τον ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη χώρα.
Η άρχουσα τάξη της χώρας μαζί με τον βασιλιά τους, με τις συμφωνίες του Λιβάνου, τις Καζέρτας και της Βάρκιζας, τις οποίες την άλλη μέρα τις έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, καθώς και με την επέμβαση των αγγλικών στρατευμάτων, κατάφερε να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ.
Και μετά τον αφοπλισμό ξεκίνησε συστηματικά τον εμφύλιο πόλεμο, που άλλωστε καμουφλαρισμένα τον είχε ξεκινήσει από την κατοχή, γιατί αποδείχτηκε ότι η ίδρυση των οργανώσεων της ΠΑΟ και των ταγματασφαλιτών είχαν όχι μόνο την αγγλική συναίνεση αλλά και την προτροπή.
Να θυμίσουμε και το ότι όταν με το διώξιμο των κατακτητών οι συνεργάτες τους, που μαζεύτηκαν στο Κιλκίς, είχαν κρεμάσει πανό στην είσοδο της πόλης, όπου έγραφαν «Καλωσορίζουμε τους Άγγλους» και είχαν αντικαταστήσει και στα δίκοχά τους το σήμα της ΠΑΟ με το σήμα του ΕΔΕΣ, το οποίο ΕΔΣΣ υπήρξε μόνο στη Ήπειρο.
Για τον Κώστα Γαβριηλίδη, όπως και για όλους τους αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα, άρχισαν και πάλι οι διώξεις και εξορίες, για να ζήσει 32 χρόνια υπό διωγμό.
Προτελευταίος τόπος εξορίας του ήταν η Μακρόνησος , από όπου βαριά άρρωστος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας, από το οποίο , με διαταγή του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, που είχε αναλάβει και το αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, πετάχτηκε έξω και μεταφέρθηκε πίσω στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Του Γ. Παπανδρέου βέβαια, του επονομαζόμενου – τρομάρα μας – και «γέρου της δημοκρατίας». Αυτού του σφαγέα του λαού της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 , με τη δύναμη των όπλων των ταγματασφαλιτών και των Άγγλων.
Με κλονισμένη σοβαρά την υγεία του στις 20 Ιούλη 1950 ο Κ. Γαβριηλίδης μεταφέρθηκε, από την Μακρόνησο στο Στρατόπεδο εξόριστων του Αϊ Στράτη
Εκεί μέσα σε μια σκηνή του Αϊ Στράτη άφησε την τελευταία του πνοή.
Εκεί έπαψε να χτυπάει αυτή η μεγάλη καρδιά ενός κορυφαίου γνήσιου αγωνιστή του αγροτικού κινήματος και όλου του ελληνικού λαού.
Φίλες και φίλοι
Τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσε τη ζωή του και ο Κ. Γαβριηλίδης και οι άλλοι κάτοικοι αυτού του χωριού, καθώς και όλης της χώρας, απεμπολούνται και από τα δήθεν προοδευτικά και αριστερά κόμματα.
Τρανό παράδειγμα και οι της σημερινής κυβέρνησης της «Πρώτη φορά αριστερά», οι οποίοι επιλέχθηκαν από την πραγματική εξουσία, την άρχουσα τάξη των τραπεζιτών, εφοπλιστών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων, για να συνεχίσουν, με την κίβδηλη αριστερή τους ταμπέλα, το καταστροφικό για το λαό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων από κει που δεν μπορούσαν να το προχωρήσουν.
Έφτασαν στο σημείο, με εκβιαστικά διλήμματα (Π.χ. αν δεν ψηφίσεις και το τρίτο πιο σκληρό μνημόνιο, με δεδομένη και την εφαρμογή των 2 προηγούμενων, κόβεται η σύνταξη, ο μισθός και η δουλειά σου) να πειθαναγκάσουν το λαό να ψηφίσει ακόμη και τη σφαγή του.
Τέτοιους αγωνιστές δεν αρκεί να τους τιμάμε στα μνημεία.
Οφείλουμε και εμείς και όλος ο λαός, ιδιαίτερα η νεολαία, που της κλείσανε το μέλλον, παραδειγματισμένοι από τους αγώνες και τις θυσίες τους, να αδράξουμε τη σκυτάλη και να συνεχίζουμε τους αγώνες για τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους.
Τιμή και δόξα στον αθάνατο αγωνιστή Κώστα Γαβριηλίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.