Οι Γερμανικές εκλογές και η Ευρώπη

Γράφει ο Γρηγόρης Κυριακού*

Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών οφείλει να προβληματίσει και να θέσει σε συναγερμό όλη τη δημοκρατική Ευρώπη. Όχι γιατί η Άνγκελα Μέρκελ παρέμεινε στην εξουσία ή οι σοσιαλδημοκράτες του Μάρτιν Σουλτς γνώρισαν την ήττα αλλά γιατί μετά από εβδομήντα δύο χρόνια ένα ακραίο κόμμα βρίσκεται εντός του γερμανικού κοινοβουλίου με τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 90 και πλέον βουλευτών. Γεγονός που ξυπνά μνήμες και προκαλεί ανατριχίλα.

Συγχρόνως είναι γεγονός ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη τα ακροδεξιά κόμματα σημειώνουν άνοδο. Υπολογίζεται ότι από το 2015 στις διάφορες εκλογικές διαδικασίες οι καταμετρημένες ακραίες ψήφοι φτάνουν τα 27.000.000. Νούμερο που επίσης θα πρέπει να προκαλέσει προβληματισμό. 

Σε 16 χώρες τα ποσοστά κυμαίνονται από 0,5% (Πορτογαλία, 2013) έως 46,2 % (Αυστρία), με πιο εμβληματικές περιπτώσεις την Αυστρία όπου ο υποψήφιος ακροδεξιός πρόεδρος συγκέντρωσε στο β γύρο το 46,2%, τη Γαλλία με το 33,9% της Λε Πεν, την Ολλανδία όπου το ακροδεξιό κόμμα κατετάγη δεύτερο, τη Δανία με 21,1%, τη Σουηδία με 12,9%, τη Φιλανδία με 17,8% και τέλος την Ελβετία και 29,4%. Φυσικά δεν μπορεί να απουσιάζει και η δική μας Χ.Α. με 7%.

Μια τέτοια κατάσταση έχει τις ρίζες της στην υλοποίηση μιας πολιτικής που ωθεί το λαό σε ακραίες λύσεις. Και κυρίως έχει τις ρίζες της στη συνεχή αναβλητικότητα των ηγετών της ΕΕ να βρουν λύσεις στα οικονομικά προβλήματα που μαστίζουν την Ένωση και διευρύνουν τις ανισότητες πάνω στις οποίες τα ακραία πολιτικά κόμματα διαμορφώνουν την ατζέντα τους.

Αν προσπαθήσουμε να αντιπαραβάλουμε τις συνθήκες που επέτρεψαν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την παρούσα κατάσταση, θα εντοπίσουμε μία ομοιότητα. Οικονομική κρίση που οξύνει τις κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις, ανεργία, υποχώρηση βιομηχανικής παραγωγής, χρεωκοπία επιχειρήσεων. Η Γερμανία της εποχής εκείνης ένιωθε ταπεινωμένη λόγω της συνθήκης των Βερσαλλιών και προσπαθούσε να ανορθώσει το ηθικό των πολιτών. 

Η Γερμανία της εποχής μας προσπαθεί και πετυχαίνει να συντηρεί το οικονομικό θαύμα με τα υψηλά πλεονάσματα που πέτυχε μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με τη στήριξη των Αμερικανών και συγχρόνως αδιαφορεί για την τύχη όσων της έτειναν το χέρι μετά τον πόλεμο. Συγχρόνως βιώνει κρίση ασφάλειας και ταυτότητας που σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στην εισδοχή των προσφύγων στην χώρα.

Όσο η Ε.Ε. ακολουθεί την πολιτική Σόϊμπλε με την πεποίθηση ότι η αυταρχική λιτότητα θα αναπτερώσει την Ευρώπη, λογική αντίστοιχη με τη πεποίθηση των κραταιών κύκλων της γερμανικής οικονομίας του μεσοπολέμου ότι το οικονομικό σύστημα θα σωθεί μόνο με ένα αυταρχικό κράτος, τόσο οι ανισότητες θα διευρύνονται και ο λαός θα ωθείται σε ακραίες λύσεις.

Αυτό το οποίο απαιτείται άμεσα είναι η σύγκλιση μιας συνόδου κορυφής που θα εγκύψει στο πρόβλημα και θα σταματήσει να εθελοτυφλεί πιστεύοντας ότι η Ευρώπη αποτελεί ακόμα το υπόδειγμα της δημοκρατικότητας και του ουμανισμού. Μια σύνοδος των ευρωπαίων ηγετών που θα κατανοήσει ότι για να οδηγούνται και πάλι οι λαοί σε τέτοιου είδους επιλογές μάλλον κάτι δεν έγινε καλά στα χρόνια που προηγήθηκαν. 

Ηγέτες που μέσα από τον διάλογο θα διαμορφώσουν νέες και ενδιαφέρουσες λύσεις για τις κοινωνικές ανασφάλειες και ανισότητες, θα καθορίζουν την ατζέντα και τον πολιτικό ανταγωνισμό και δεν θα γίνονται έρμαια της ακροδεξιάς. Ηγέτες που θα επιστρέψουν στις απαρχές της ΕΕ και στο όραμα των R.Schuman και J.Monnet για μια Ευρώπη που θα διαφυλάσσει την ειρήνη, θα ενισχύει την αλληλεγγύη, τη συνοχή και την ισότητα, θα αναζητά τα οφέλη μέσα από το κοινό όφελος, θα συμβάλει στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, θα διατηρεί την πολυμορφία των πολιτισμών, των γλωσσών και των παραδόσεων, θα προωθεί τη δημοκρατία. Για την Ευρώπη των λαών.

*Γρηγόρης Κυριακού
Γραμματέας Ν.Ε. Κιλκίς της ΔΗΜ.ΑΡ.
Μέλος Περιφερειακού Συντονιστικού Οργάνου
Κεντρικής Μακεδονίας της ΔΗ.ΣΥ.