Μόνο το Σάββατο 22 Ιουλίου 2017 στον αγαπημένο σας δημοτικό θερινό κινηματογράφο “Δημήτριος Ζωηρός” η απίστευτη ταινία του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι “Ποίηση χωρίς τέλος”. Ώρα έναρξης προβολής 9:30 το βράδυ.
Μέσα από τον αυτοβιογραφικό του φακό ο Χοδορόφσκι αφηγείται με ζωηρό ενθουσιασμό, τα χρόνια της νιότης του στη Χιλή, μία περίοδο ριζοσπαστικής απελευθέρωσης από τους κοινωνικούς και οικογενειακούς περιορισμούς. Η ταινία άνετα μπορεί να σταθεί και ως ένα πολύ ευρηματικό αφιέρωμα στην καλλιτεχνική κληρονομιά της Χιλής.
-Θέλω να γίνω ποιητής, εξομολογείται - Θα πεινάσεις, τον αποθαρρύνουν. Μέχρι που βρίσκει συνοδοιπόρους τρελούς, εκκεντρικούς, χωρίς μάσκες και γι’αυτό μη αποδεκτούς από μια κοινωνία σκιών, όπου ο φασισμός μεταμφιεσμένος απειλεί την ελεύθερη έκφρασή τους.
Μέσα από τον αυτοβιογραφικό του φακό ο Χοδορόφσκι αφηγείται με ζωηρό ενθουσιασμό, τα χρόνια της νιότης του στη Χιλή, μία περίοδο ριζοσπαστικής απελευθέρωσης από τους κοινωνικούς και οικογενειακούς περιορισμούς. Η ταινία άνετα μπορεί να σταθεί και ως ένα πολύ ευρηματικό αφιέρωμα στην καλλιτεχνική κληρονομιά της Χιλής.
-Θέλω να γίνω ποιητής, εξομολογείται - Θα πεινάσεις, τον αποθαρρύνουν. Μέχρι που βρίσκει συνοδοιπόρους τρελούς, εκκεντρικούς, χωρίς μάσκες και γι’αυτό μη αποδεκτούς από μια κοινωνία σκιών, όπου ο φασισμός μεταμφιεσμένος απειλεί την ελεύθερη έκφρασή τους.
Το σύμβολο των ναζί διαπερνά την ταινία αλλά δεν ξεπερνά το όραμά του Χοδορόφσκι. Καίγεται όπως οι άνθρωποι που παραδέχεται ο Κέρουακ , οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους-Δε φοβάμαι τη σκιά μου.
Ο σκοπός μου είναι να επιστρέψω εκεί όπου ήμουν πάντα. Ο Αλεχάντρο νιώθει πια ελεύθερος.Το μυαλό του είναι πιο δυνατό από κάθε σεισμό και ξε-γελά (με) τους φόβους του με τη σιωπή του που είναι πιο εκκωφαντική και από κάθε κραυγή.
Και μολονότι ο πατέρας του είναι αυτός που τον μαθαίνει να μη νικιέται από τους φόβους του,με το να είναι σκληρός μαζί του, είναι η έλλειψη αγάπης και τρυφερότητας του πατέρα του,που τον μαθαίνει ότι στη ζωή το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη. “Με το να μη μου δίνεις τίποτα , μου έδωσες τα πάντα” απευθύνει στον πατέρα του ο Αλεχάντρο μεγάλος και ο Αλεχάντρο μικρός -δύο σε ένα, μαζί- στο δίχως τέλος τέλος της ταινίας γκρεμίζοντας κάθε γέφυρα που είχε χτίσει μέσα του με εκείνον, ολοκληρώνοντας το ανολοκλήρωτο αίσθημα που τον οδήγησε να γίνει αυτός που έγινε και αναγνωρίζοντας το πρόσωπο του πατέρα του πίσω από τη μάσκα που φορούσε όσο ζούσε.
Σα να γύρισε την ταινία ο Χοδορόσφκι για να ξανασυναντήσει τον πατέρα του που δεν πρόλαβε να συμφιλιωθεί μαζί του πριν εκείνος πεθάνει. Ο θάνατος διατρέχει την ταινία, μόνο και μόνο για να υμνήσει τη ζωή.
Στην «Ποίηση Δίχως Τέλος» ο Χοδορόφσκι θέτει το γιο του, Άδαν Χοδορόφσκι, να υποδυθεί τον ίδιο στα νιάτα του. Τότε που, τη δεκαετία του ‘40 και του ‘50 στο Σαντιάγκο της Χιλής, αποφάσιζε να γίνει ποιητής, δραπετεύοντας από τον ασφυκτικό οικογενειακό κλοιό και έναν αυταρχικό πατέρα που ήθελε να τον δει γιατρό.
Στην «Ποίηση Δίχως Τέλος» ο Χοδορόφσκι θέτει το γιο του, Άδαν Χοδορόφσκι, να υποδυθεί τον ίδιο στα νιάτα του. Τότε που, τη δεκαετία του ‘40 και του ‘50 στο Σαντιάγκο της Χιλής, αποφάσιζε να γίνει ποιητής, δραπετεύοντας από τον ασφυκτικό οικογενειακό κλοιό και έναν αυταρχικό πατέρα που ήθελε να τον δει γιατρό.
Καθώς έμπαινε στους κύκλους της καλλιτεχνικής αβάν γκαρντ του καιρού του, ο 20χρονος Αλεχάντρο θα γνώριζε τους μετέπειτα μεγάλους της μοντέρνας λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, τον Νικάνορ Πάρρα, τον Ενρίκε Λιν, τη Στέλλα Ντίαζ κ.α., για να μυηθεί μαζί τους στον μποέμικο, ανεξάντλητο κόσμο της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Έχει χαρακτηριστεί φελινικό, και όχι άδικα, αφού το «Ποίηση Χωρίς Τέλος» διαθέτει εκλεκτικές συγγένειες με το έργο του Φελίνι, τόσο ως προς την αυτοαναφορικότητα π.χ. του «8 1/2», όσο και αναφορικά με την επιρροή των δύο δημιουργών από τον ευρύτερο κόσμο του θεάματος (θέατρο, τσίρκο κλπ), κάτι που είχε αποτυπωθεί άλλωστε σε τόσο διαφορετικά δείγματα της φελινικής φιλμογραφίας, απ’ το «La Strada» μέχρι το «Roma».
Έχει χαρακτηριστεί φελινικό, και όχι άδικα, αφού το «Ποίηση Χωρίς Τέλος» διαθέτει εκλεκτικές συγγένειες με το έργο του Φελίνι, τόσο ως προς την αυτοαναφορικότητα π.χ. του «8 1/2», όσο και αναφορικά με την επιρροή των δύο δημιουργών από τον ευρύτερο κόσμο του θεάματος (θέατρο, τσίρκο κλπ), κάτι που είχε αποτυπωθεί άλλωστε σε τόσο διαφορετικά δείγματα της φελινικής φιλμογραφίας, απ’ το «La Strada» μέχρι το «Roma».
Η σουρεαλιστική γραφή του Χιλιανού, σημείο αναφοράς του εξίσου με τους ήρωες δίχως χέρια που σταθερά επανανοηματοδοτούν στις ταινίες του τα όρια που ενδεχομένως διαβλέπει στον ανθρώπινο παράγοντα, δίνει το έναυσμα για ένα γράμμα αγάπης ως προς ένα ασυμβίβαστο παρελθόν που αγκαλιάζει ανοιχτόκαρδα, για να δηλώσει παράλληλα την πίστη του πως τίποτε δεν εδραιώνει σταθερότερη ειρήνη με τον ίδιο μας τον εαυτό από το σεβασμό στην εγγενή επιθυμία για έκφραση.
Poesia sin fin
Σκηνοθεσία- σενάριο: Alejandro Jodorowsky
Πρωταγωνιστούν:Adan Jodorowsky, Brontis Jodorowsky, Leandro Taub
Χώρα: Γαλλία,Χιλή
Διάρκεια: 128'
Είδος ταινίας : Βιογραφική, Δράμα
Κατάλληλο από 15 ετών και άνω
Poesia sin fin
Σκηνοθεσία- σενάριο: Alejandro Jodorowsky
Πρωταγωνιστούν:Adan Jodorowsky, Brontis Jodorowsky, Leandro Taub
Χώρα: Γαλλία,Χιλή
Διάρκεια: 128'
Είδος ταινίας : Βιογραφική, Δράμα
Κατάλληλο από 15 ετών και άνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.