Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Δομένικο Ελασσόνας 1943: Ένα ακόμη ατιμώρητο έγκλημα του Φασισμού-Ναζισμού

Του Θεοφάνη Μαλκίδη
Η σφαγή στο Δομένικο Ελασσόνας από τον Ιταλικό στρατό κατοχής στις 16 Φεβρουαρίου 1943, αποτελεί ένα ακόμη ατιμώρητο έγκλημα του Φασισμού και του Ναζισμού. Φασισμός ο οποίος επειδή δεν τιμωρήθηκε ο δάσκαλος Μουσταφά Κεμάλ, υιοθετήθηκε και εξελίχθηκε και από τους μαθητές του Αδόλφο Χίτλερ και Μπενίτο Μουσολίνι. 

Ιταλικές δυνάμεις με 40 αυτοκίνητα της Μεραρχίας «Πινερόλο» έφτασαν στις 16 Φεβρουαρίου 1943 στο Δομένικο και συγκέντρωσαν τους κατοίκους στην πλατεία, ενώ συγχρόνως πυρπολούσαν το χωριό. Από εκεί με την απειλή πολυβόλων τούς οδήγησαν στην περιοχή της συμπλοκής όπου και κράτησαν όλους τους άνδρες άνω των 14 ετών, λέγοντας ότι θα τους πάνε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα. Τα γυναικόπαιδα διετάχθησαν να μεταβούν στο διπλανό χωριό Αμούρι.

Είκοσι από τους συγκεντρωμένους εκτελέσθηκαν επιτόπου στη Μαυρίτσα, ενώ άλλοι 118 οδηγήθηκαν στην τοποθεσία Καυκάκι μαζί με 5 άνδρες από το Δαμάσιο και άλλους 12 από το Μεσοχώρι. Στη διαδρομή οι ιταλικές δυνάμεις σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους και έκαψαν άλλα 40 σπίτια. Το ίδιο βράδυ ο διοικητής της μεραρχίας, αντιστράτηγος Μπενέλι, έδωσε εντολή εκτέλεσης και για τους υπόλοιπους.

Η εκτέλεση διαρκεί αρκετές ώρες με διάφορες διμοιρίες να αλλάζουν βάρδιες. Συμμετέχουν ο κανονικός στρατός καθώς και μονάδες Μελανοχιτώνων. Στο τέλος της εκτέλεσης, λίγο πριν τα χαράματα, ο υπεύθυνος για την σφαγή Ιταλός αξιωματικός διατάζει τον αρχηγό του χωριού Δαμάσι να συγκεντρώσει τους χωρικούς για να θάψουν τα πτώματα των θυμάτων.

Η αναλυτική αναφορά του Μπενέλι για το Ολοκαύτωμα στο Δομένικο προς τη διοίκηση της Μεραρχίας «Πινερόλο», αναδεικνύει την ωμότητα με την οποία ασκούσε τα καθήκοντά του.

Ο πρώτος που μίλησε για τα εγκλήματα ήταν ο διοικητής της υποδιεύθυνσης Ελασσόνος Νικόλαος Μπάμπαλης ο οποίος με επιστολή του προς το Ιταλικό Φρουραρχείο Ελασσόνας τρεις ημέρες μετά τη σφαγή, έγραφε τα εξής: «Δεν σας είναι βεβαίως άγνωστον ότι τον άμαχον πλυθυσμόν προστατεύουν διεθνείς νόμοι και συνθήκαι τας οποίας, ούτε ετηρήσατε, ούτε εσεβάσθητε, εν αντιθέσει προς ημάς, οι οποίοι, κατά τον μεταξύ μας πόλεμο εν Αλβανία ετηρήσαμεν. Εντούτοις ισχυρίζεσθε ότι είσθε το πλέον πεπολιτισμένον Κράτος της Ευρώπης και όμως παρόμοια κακουργήματα δεν τα διαπράττουν παρά μόνο βάρβαροι».

Από το 1941 και μέχρι τη πτώση του Μπενίτο Μουσολίνι το 1943 η Φασιστική Ιταλία και από το 1941 και μέχρι το 1944 η Ναζιστική Γερμανία σκότωσαν χιλιάδες αθώους Έλληνες, Ελληνίδες, παιδιά και βρέφη, όπως η Κεμαλική Τουρκία του επονομαζόμενου Ατατούρκ δολοφόνησε πάνω από ένα εκατομμύριο στη Μικρά Ασία, στη Θράκη, στον Πόντο, στην Καππαδοκία. Δομένικο, Πύργοι, Μεσόβουνο, Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Χορτιάτης, Κάνδανος, Βιάννου, Σμύρνη, Τραπεζούντα, Αδριανούπολη, Γκιουρούμτζε και εκατοντάδες άλλες μαρτυρικές πόλεις και χωριά. Όλος ο Ελληνισμός, όλη η Ελλάδα ένα Ολοκαύτωμα.

Η άποψή μας περί συνέχειας της φασιστικής ιδεολογίας έχει αποδείξεις: Βιαιοπραγίες, λεηλασίες, εκτελέσεις, στρατόπεδα συγκεντρώσεων, βασανιστήρια, λιμοκτονία, ρατσισμός και Γενοκτονία. Κεμάλ, Χίτλερ, Μουσολίνι, με τα περισσότερα από τα παραπάνω εγκλήματα να έχουν μείνει ατιμώρητα.

Η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, εντός και εκτός και Ελλάδας, αφορά την ανάδειξη των εγκλημάτων που έμειναν στο περιθώριο για δεκάδες χρόνια, έτσι ώστε η Φασιστική Ιταλία, η Ναζιστική Γερμανία, η Κεμαλική Τουρκία να έρθουν αντιμέτωπες με τη "Νυρεμβέργη" που τους αναλογεί και τους αρμόζει.
Ήρθε η ώρα της ιστορίας και της αλήθειας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.

Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.

Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.