Η στολή πλένεται στο χέρι. Προσεκτικά και με φροντίδα. Σιδερώνεται με ατμό ξανά και ξανά, μέχρι να φύγουν και οι τελευταίες ανεπαίσθητες ζάρες. Κρεμιέται ολοκαίνουργια αγγίζοντας την τελειότητα. Γίνεται μια τελευταία πρόβα, το βράδυ. Κρατάς στα χέρια σου το ταλαιπωρημένο χαρτί με το ποίημα.
Ένα χαρτί που από τη φθορά έχουν σβηστεί τα γράμματα του. Που το κρατάς για τους τύπους, από ανασφάλεια. Δεν υπάρχει λόγος , έχεις μάθει το περιεχόμενο απ’ έξω και συ και το παιδί.
Η φωτογραφική μηχανή έτοιμη, τοποθετημένη στην τσάντα. Όπως και εσύ…έτοιμη. Τουλάχιστον μία ώρα πριν τη γιορτή. Πας νωρίτερα για να πιάσεις μπροστινή θέση, να τα βλέπεις όλα χωρίς δυσκολία. Πιάνεις κουβέντα με τους διπλανούς. Για να καλμάρεις την αγωνία σου, τον ενθουσιασμό σου.
Κλείνουν τα φώτα. Η μουσική ξεκινά. Βγαίνουν τα χαρούμενα προσωπάκια τους στη σκηνή και αρχίζει το θεατρικό. Νιώθεις τη συγκίνηση να σε κυριεύει. Τα μάτια να καίνε. Ένα δάκρυ να κυλά. Προσπάθησες να το κρατήσεις. Αλλά αυτό θρασύ και κακομαθημένο έτρεξε στο μάγουλο σου. Και μετά και άλλα πολλά, αμέτρητα, που σαν φυλακισμένα από καιρό βρήκαν την ευκαιρία για τη μεγάλη απόδρασή τους.
Έρχεται η στιγμή να πει τα λόγια του. Η δική του στιγμή. Η μεγάλη του στιγμή. Σε ψάχνει με το βλέμμα του στο πλήθος. Σε βρίσκει και η σιγουριά ζωγραφίζεται πάνω του. Με όλη τη δύναμη της φωνής του λέει το ποίημα του. Μαζί το λέτε. Δυο φωνές ταυτόχρονες. Ακούγεται μόνο η δικιά του. Συγχρονίζεται με τα χείλη σου που ανοιγοκλείνουν.
Κλείνει η αυλαία. Ο κόσμος χειροκροτεί. Και εσύ μαζί τους. Με χέρια ιδρωμένα, που τρέμουν. Περιμένεις να το σφίξεις στην αγκαλιά σου. Το κλείνεις προστατευτικά στο ζεστό σου σώμα. Τα φιλιά ολοκληρώνουν την ομορφιά της ημέρας.
Ξέρω πως νιώθεις αγαπημένη φίλη, γειτόνισσα, γνωστή. Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω. Στην κατάμεστη αίθουσα, στο ημίφως. Είμαι ένα με σένα εκείνη τη στιγμή. Και εσύ ένα με μένα.
Είμαστε μαζί…είμαστε γονείς !
Η φωτογραφική μηχανή έτοιμη, τοποθετημένη στην τσάντα. Όπως και εσύ…έτοιμη. Τουλάχιστον μία ώρα πριν τη γιορτή. Πας νωρίτερα για να πιάσεις μπροστινή θέση, να τα βλέπεις όλα χωρίς δυσκολία. Πιάνεις κουβέντα με τους διπλανούς. Για να καλμάρεις την αγωνία σου, τον ενθουσιασμό σου.
Κλείνουν τα φώτα. Η μουσική ξεκινά. Βγαίνουν τα χαρούμενα προσωπάκια τους στη σκηνή και αρχίζει το θεατρικό. Νιώθεις τη συγκίνηση να σε κυριεύει. Τα μάτια να καίνε. Ένα δάκρυ να κυλά. Προσπάθησες να το κρατήσεις. Αλλά αυτό θρασύ και κακομαθημένο έτρεξε στο μάγουλο σου. Και μετά και άλλα πολλά, αμέτρητα, που σαν φυλακισμένα από καιρό βρήκαν την ευκαιρία για τη μεγάλη απόδρασή τους.
Έρχεται η στιγμή να πει τα λόγια του. Η δική του στιγμή. Η μεγάλη του στιγμή. Σε ψάχνει με το βλέμμα του στο πλήθος. Σε βρίσκει και η σιγουριά ζωγραφίζεται πάνω του. Με όλη τη δύναμη της φωνής του λέει το ποίημα του. Μαζί το λέτε. Δυο φωνές ταυτόχρονες. Ακούγεται μόνο η δικιά του. Συγχρονίζεται με τα χείλη σου που ανοιγοκλείνουν.
Κλείνει η αυλαία. Ο κόσμος χειροκροτεί. Και εσύ μαζί τους. Με χέρια ιδρωμένα, που τρέμουν. Περιμένεις να το σφίξεις στην αγκαλιά σου. Το κλείνεις προστατευτικά στο ζεστό σου σώμα. Τα φιλιά ολοκληρώνουν την ομορφιά της ημέρας.
Ξέρω πως νιώθεις αγαπημένη φίλη, γειτόνισσα, γνωστή. Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω. Στην κατάμεστη αίθουσα, στο ημίφως. Είμαι ένα με σένα εκείνη τη στιγμή. Και εσύ ένα με μένα.
Είμαστε μαζί…είμαστε γονείς !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.