Εδώ και μερικά χρόνια κάθε 6 μήνες περίπου μετράμε τις πληγές μας. Πληγές οικονομικές και όχι μόνο. Εδώ και 5 χρόνια βλέπουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να παίρνουν την κάτω βόλτα και σταματημό δεν έχει. Έφτασαν τα επίπεδα των μισθών στο χαμηλότερο σημείο της νεότερης ιστορίας. Τα ποσοστά μειώσεων έφτασαν μέχρι και το 50% σε ορισμένες περιπτώσεις. Για τον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα ακόμη χειρότερα, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών σε σημείο πείνας και εξαθλίωσης.
Παράλληλα, πολλοί άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με την ανεργία. Σε αυτή την περίπτωση οι αριθμοί αποκτούν άλλη σημασία. Άνθρωποι να ψάχνουν ακόμη και το 1 ευρώ, να ξεζουμίζουν ότι μπορεί να είχαν φυλάξει στους λογαριασμούς τους, να ζητούν βοήθεια από συγγενείς, φίλους, εκκλησία για ένα κομμάτι ψωμί. Την εξαθλίωση, ίσως στην επαρχία να μη την έχουμε ζήσει σε τόσο έντονο βαθμό, αλλά στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι εμφανής και απόλυτα ανησυχητική.
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση, κάθε φορά λέμε δεν πάει άλλο πιάσαμε πάτο. Ωστόσο, κάθε νέο μνημόνιο μας αποδεικνύει πως αντέχουμε κι άλλο. Η μετάβασή μας είναι ομαλή δεν μπορώ να πω. Κάθε 6 μήνες περίπου, νέα μέτρα κάνουν την εμφάνισή τους. Μέχρι να συνηθίσουμε τα νέα δεδομένα στη ζωή μας έρχονται καινούργια. Για προγραμματισμό ούτε λόγος, κρατάς ότι μπορείς γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Αυτό που όλοι αναρωτιόμαστε είναι πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο μισθός. Ακούγεται από πολλούς η έκφραση ¨Βουλγαρία γίναμε¨. Μακάρι να γινόμασταν Βουλγαρία. Η γειτονική μας χώρα βρίσκεται σε ρυθμό ανάπτυξης. Μέσω δανείων βέβαια, που σε μερικά χρόνια θα την πληρώσει πολύ ακριβά, αλλά αυτή την περίοδο τα πάντα έχουν βελτίωση. Η φορολογία της για τις επιχειρήσεις αγγίζει μόλις το 10%. Οι μισθοί είναι όντως πολύ μικροί, αλλά ποιο το κόστος ζωής στην γείτονα χώρα; Τι τιμές έχουν τα προϊόντα τους και τα ενοίκια τους; Ποίο το κόστος της εκπαίδευσής τους;
Στη δική μας Ευρωπαϊκή χώρα οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί δραματικά, μα οι τιμές μας που βρίσκονται; Εξακολουθούμε να είμαστε από τις ακριβότερες χώρες σε είδη πρώτης ανάγκης. Δεν ξεχνώ την επίσημη ανακοίνωση της Lidl , όταν κάποιοι πολίτες ζήτησαν να τους ενημερώσει η επιχείρηση για ποιόν λόγο έχουν στην Ελλάδα, ως και διπλάσιες τιμές από άλλες χώρες όπου βρίσκεται η επιχείρηση τους, απάντησε το εξής:
« Στην Ελλάδα έχουμε τις τιμές, τις οποίες οι Έλληνες μπορούν και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν»
Γενικά τα χρήματα που ξοδεύουμε αν τα αναλογιστούμε είναι εξωφρενικά. Οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης είναι εξωφρενικές. Οι τιμές στην εκπαίδευση απίστευτες. Ο μισθός του νεοέλληνα αρκεί πλέον για τα ελάχιστα. Ποιο από όσα έχουμε μάθει είμαστε διατεθειμένοι να μειώσουμε ή να διακόψουμε; Μάλλον τίποτα ή έστω όσο γίνεται ελάχιστα.
Πώς όμως μπορεί να επιτευχτεί αυτό; Μόνο με την μείωση των τιμών. Εδώ είναι που χρειάζεται συλλογική προσπάθεια. Είναι καιρός να προσέχουμε τι πληρώνουμε και για ποιον λόγο και σε ποιες τιμές. Η αύξηση μισθών δεν προβλέπεται για τα επόμενα χρόνια, άρα πρέπει να απαιτήσουμε τη μείωση τιμών, μέσω της αγοραστικής μας δύναμης. Αν όλοι μαζί σταματούσαμε να αγοράζουμε από ξένα σουπερ μάρκετ ή αποφεύγαμε όσο γίνεται εισαγόμενα και ακριβά προϊόντα θα άλλαζαν άρδην οι τιμές. Είναι στο χέρι μας λοιπόν.
Παράλληλα, πολλοί άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με την ανεργία. Σε αυτή την περίπτωση οι αριθμοί αποκτούν άλλη σημασία. Άνθρωποι να ψάχνουν ακόμη και το 1 ευρώ, να ξεζουμίζουν ότι μπορεί να είχαν φυλάξει στους λογαριασμούς τους, να ζητούν βοήθεια από συγγενείς, φίλους, εκκλησία για ένα κομμάτι ψωμί. Την εξαθλίωση, ίσως στην επαρχία να μη την έχουμε ζήσει σε τόσο έντονο βαθμό, αλλά στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι εμφανής και απόλυτα ανησυχητική.
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση, κάθε φορά λέμε δεν πάει άλλο πιάσαμε πάτο. Ωστόσο, κάθε νέο μνημόνιο μας αποδεικνύει πως αντέχουμε κι άλλο. Η μετάβασή μας είναι ομαλή δεν μπορώ να πω. Κάθε 6 μήνες περίπου, νέα μέτρα κάνουν την εμφάνισή τους. Μέχρι να συνηθίσουμε τα νέα δεδομένα στη ζωή μας έρχονται καινούργια. Για προγραμματισμό ούτε λόγος, κρατάς ότι μπορείς γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Αυτό που όλοι αναρωτιόμαστε είναι πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο μισθός. Ακούγεται από πολλούς η έκφραση ¨Βουλγαρία γίναμε¨. Μακάρι να γινόμασταν Βουλγαρία. Η γειτονική μας χώρα βρίσκεται σε ρυθμό ανάπτυξης. Μέσω δανείων βέβαια, που σε μερικά χρόνια θα την πληρώσει πολύ ακριβά, αλλά αυτή την περίοδο τα πάντα έχουν βελτίωση. Η φορολογία της για τις επιχειρήσεις αγγίζει μόλις το 10%. Οι μισθοί είναι όντως πολύ μικροί, αλλά ποιο το κόστος ζωής στην γείτονα χώρα; Τι τιμές έχουν τα προϊόντα τους και τα ενοίκια τους; Ποίο το κόστος της εκπαίδευσής τους;
Στη δική μας Ευρωπαϊκή χώρα οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί δραματικά, μα οι τιμές μας που βρίσκονται; Εξακολουθούμε να είμαστε από τις ακριβότερες χώρες σε είδη πρώτης ανάγκης. Δεν ξεχνώ την επίσημη ανακοίνωση της Lidl , όταν κάποιοι πολίτες ζήτησαν να τους ενημερώσει η επιχείρηση για ποιόν λόγο έχουν στην Ελλάδα, ως και διπλάσιες τιμές από άλλες χώρες όπου βρίσκεται η επιχείρηση τους, απάντησε το εξής:
« Στην Ελλάδα έχουμε τις τιμές, τις οποίες οι Έλληνες μπορούν και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν»
Γενικά τα χρήματα που ξοδεύουμε αν τα αναλογιστούμε είναι εξωφρενικά. Οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης είναι εξωφρενικές. Οι τιμές στην εκπαίδευση απίστευτες. Ο μισθός του νεοέλληνα αρκεί πλέον για τα ελάχιστα. Ποιο από όσα έχουμε μάθει είμαστε διατεθειμένοι να μειώσουμε ή να διακόψουμε; Μάλλον τίποτα ή έστω όσο γίνεται ελάχιστα.
Πώς όμως μπορεί να επιτευχτεί αυτό; Μόνο με την μείωση των τιμών. Εδώ είναι που χρειάζεται συλλογική προσπάθεια. Είναι καιρός να προσέχουμε τι πληρώνουμε και για ποιον λόγο και σε ποιες τιμές. Η αύξηση μισθών δεν προβλέπεται για τα επόμενα χρόνια, άρα πρέπει να απαιτήσουμε τη μείωση τιμών, μέσω της αγοραστικής μας δύναμης. Αν όλοι μαζί σταματούσαμε να αγοράζουμε από ξένα σουπερ μάρκετ ή αποφεύγαμε όσο γίνεται εισαγόμενα και ακριβά προϊόντα θα άλλαζαν άρδην οι τιμές. Είναι στο χέρι μας λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.