Ο σχεδιασμός των ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων της πόλης πρέπει να έχει ως στόχο την ανάδειξή τους σε ενεργητικό, πολύ-λειτουργικό χώρο, με τη δημιουργία ευχάριστων χώρων κίνησης, συνάντησης, πληροφόρησης και αναψυχής.
Οι δημόσιοι ελεύθεροι χώροι της πόλης εκπληρώνουν δυο διαφορετικούς αλλά και συμπληρωματικούς μεταξύ τους ρόλους. Πρώτον είναι χώροι ανοικτοί προς τα στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος. Επιτρέπουν δηλαδή την παρουσία και - ως ένα βαθμό - την λειτουργία της φύσης στο δομημένο περιβάλλον. Πρέπει να συνάδει η ύπαρξή τους με το περιβάλλον της πόλης και ταυτόχρονα να επιτρέπει στους ανθρώπους όπου ζουν σε αυτήν, να κινούνται σε αυτό. Δεύτερον, ως αστικοί χώροι είναι δημόσιοι και ένα μέρος της κοινωνικής ζωής των πολιτών μπορεί να αφιερώνεται εκεί, μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων.
Με αυτό λοιπόν το σκεπτικό κατασκευάστηκε και το πάρκο (πρώην κήπος) στο Κιλκίς. Το σκεπτικό ορθό το αποτέλεσμα;
Το συγκεκριμένο πάρκο υστερεί σε κάτι πολύ σημαντικό. Δεν δίνει την δυνατότητα πρόσβασης σε όλους τους πολίτες του Κιλκίς. Αρχικά λόγω της κατασκευής και των πολλών ορθών γωνιών από τσιμέντο και σκάλες εκεί που δεν το περιμένεις καθίσταται άκρως επικίνδυνο για παιδιά. Σε συζήτηση με κάποιον εμπλεκόμενο με το έργο μου ανέφερε πως δεν είναι παιδική χαρά είναι αστικό πάρκο. Δεν γίνεται να τρέχουν παιδιά δεξιά αριστερά.
Εντάξει λοιπόν, ας το δεχτώ παιδιά απαγορεύονται. Έπειτα ανέφερα την έλλειψη ραμπών αναπήρων. Τι γίνεται λέω με αυτό; Ποια η πρόσβαση σε άτομα με κινητικά προβλήματα; Έλα τώρα, μπορούν να πάνε από επάνω, (βόρεια του πάρκου) αν θέλουν. Να διασχίσουν δηλαδή το δρόμο και να ανέβουν την ανηφόρα, με αναπηρικό αμαξίδιο ή οποιοδήποτε βοήθημα βάδισης ή έστω με δυσκολίες βάδισης, για να κατέβουν προς το πάρκο. Λογικό; Προφανώς για ορισμένους είναι.
Να πληροφορήσω λοιπόν, τι σημαίνει αστός, γιατί δεν ξέρουμε ή κάνουμε πως δεν ξέρουμε πια τα προφανή. Αστός κατά την αρχαιότητα ήταν ο Αθηναίος πολίτης, με τη σημερινή έννοια θεωρείται κάθε κάτοικος πόλης ή αυτός που βρίσκεται στη μεσαία και ανώτερη κοινωνική τάξη. Σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο, όπως το Κιλκίς με τους μεγαλοαστούς που το απαρτίζουν, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως έχει πολίτες από 0 έως 110 ετών. Συνεπώς, η πρόσβαση του πάρκου θα γίνεται από αστούς όλων αυτών των ηλικιών.
Επιπλέον, σε μια πόλη υπάρχουν πολλά άτομα με προβλήματα αναπηρίας. Οπότε επιβάλλεται να τους παρέχεται η πρόσβαση.
Εκτός αν οι αστοί είναι μόνο οι υγιείς και μόνο τα άτομα από 15 έως 55 ετών. Οι υπόλοιποι είμαστε χωριάτες και δεν έχουμε δικαίωμα στο μεγάλο αυτό έργο.
Εύχομαι ο δήμος του Κιλκίς να μην επιτρέψει την αποδοχή του έργου αν δεν δημιουργηθούν ράμπες αναπήρων σε όλες τις εισόδους του πάρκου. Από τα 5.000.000€ που δόθηκαν για το έργο αυτό, όλο και κάτι θα περίσσεψε για να διορθωθεί η τρομερή αυτή αμέλεια.
Όταν λοιπόν θέλουμε να λεγόμαστε αστοί, πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανάλογα και να παρέχουμε τα ανάλογα.
Οι δημόσιοι ελεύθεροι χώροι της πόλης εκπληρώνουν δυο διαφορετικούς αλλά και συμπληρωματικούς μεταξύ τους ρόλους. Πρώτον είναι χώροι ανοικτοί προς τα στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος. Επιτρέπουν δηλαδή την παρουσία και - ως ένα βαθμό - την λειτουργία της φύσης στο δομημένο περιβάλλον. Πρέπει να συνάδει η ύπαρξή τους με το περιβάλλον της πόλης και ταυτόχρονα να επιτρέπει στους ανθρώπους όπου ζουν σε αυτήν, να κινούνται σε αυτό. Δεύτερον, ως αστικοί χώροι είναι δημόσιοι και ένα μέρος της κοινωνικής ζωής των πολιτών μπορεί να αφιερώνεται εκεί, μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων.
Με αυτό λοιπόν το σκεπτικό κατασκευάστηκε και το πάρκο (πρώην κήπος) στο Κιλκίς. Το σκεπτικό ορθό το αποτέλεσμα;
Το συγκεκριμένο πάρκο υστερεί σε κάτι πολύ σημαντικό. Δεν δίνει την δυνατότητα πρόσβασης σε όλους τους πολίτες του Κιλκίς. Αρχικά λόγω της κατασκευής και των πολλών ορθών γωνιών από τσιμέντο και σκάλες εκεί που δεν το περιμένεις καθίσταται άκρως επικίνδυνο για παιδιά. Σε συζήτηση με κάποιον εμπλεκόμενο με το έργο μου ανέφερε πως δεν είναι παιδική χαρά είναι αστικό πάρκο. Δεν γίνεται να τρέχουν παιδιά δεξιά αριστερά.
Εντάξει λοιπόν, ας το δεχτώ παιδιά απαγορεύονται. Έπειτα ανέφερα την έλλειψη ραμπών αναπήρων. Τι γίνεται λέω με αυτό; Ποια η πρόσβαση σε άτομα με κινητικά προβλήματα; Έλα τώρα, μπορούν να πάνε από επάνω, (βόρεια του πάρκου) αν θέλουν. Να διασχίσουν δηλαδή το δρόμο και να ανέβουν την ανηφόρα, με αναπηρικό αμαξίδιο ή οποιοδήποτε βοήθημα βάδισης ή έστω με δυσκολίες βάδισης, για να κατέβουν προς το πάρκο. Λογικό; Προφανώς για ορισμένους είναι.
Να πληροφορήσω λοιπόν, τι σημαίνει αστός, γιατί δεν ξέρουμε ή κάνουμε πως δεν ξέρουμε πια τα προφανή. Αστός κατά την αρχαιότητα ήταν ο Αθηναίος πολίτης, με τη σημερινή έννοια θεωρείται κάθε κάτοικος πόλης ή αυτός που βρίσκεται στη μεσαία και ανώτερη κοινωνική τάξη. Σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο, όπως το Κιλκίς με τους μεγαλοαστούς που το απαρτίζουν, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως έχει πολίτες από 0 έως 110 ετών. Συνεπώς, η πρόσβαση του πάρκου θα γίνεται από αστούς όλων αυτών των ηλικιών.
Επιπλέον, σε μια πόλη υπάρχουν πολλά άτομα με προβλήματα αναπηρίας. Οπότε επιβάλλεται να τους παρέχεται η πρόσβαση.
Εκτός αν οι αστοί είναι μόνο οι υγιείς και μόνο τα άτομα από 15 έως 55 ετών. Οι υπόλοιποι είμαστε χωριάτες και δεν έχουμε δικαίωμα στο μεγάλο αυτό έργο.
Εύχομαι ο δήμος του Κιλκίς να μην επιτρέψει την αποδοχή του έργου αν δεν δημιουργηθούν ράμπες αναπήρων σε όλες τις εισόδους του πάρκου. Από τα 5.000.000€ που δόθηκαν για το έργο αυτό, όλο και κάτι θα περίσσεψε για να διορθωθεί η τρομερή αυτή αμέλεια.
Όταν λοιπόν θέλουμε να λεγόμαστε αστοί, πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανάλογα και να παρέχουμε τα ανάλογα.
Πολύ ευγενικά και διακριτικά το προσέγγισες το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή