Αγαπητή μου ‘‘πόλις’’, Το ‘‘ραντεβού’’ μας στο Λόφο με ‘‘εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο’’ αποδείχθηκε μια ‘‘ιστορία’’ αρκετά συγκινητική! Μετά την πρώτη μας γνωριμία, ‘‘σιγά σιγά’’ και όσο περνούσε η ώρα, μια τρυφερή ‘‘ανάμνηση’’ γέμιζε το είναι μου για εκείνη τη ‘‘γλυκιά αγαπημένη’’ εποχή των ΄60ς. Γι΄ αυτό και ζητώ ‘‘συγνώμη’’ που αρχικά είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν καταφέρεις να κάνεις να ‘‘τρέμει η καρδιά μου’’ στο άκουσμα των τόσο αγαπημένων, της εποχής εκείνης, τραγουδιών. Τα κατάφερες όμως μια χαρά! Χόρεψες για το χατίρι μου ‘‘γιάνκα’’ και με κέρασες βερμούτ! Μου είπες με τον ‘‘τρόπο’’ τον δικό σου ‘‘μείνε κοντά μου’’ κι εγώ ‘‘σου ΄δωσα την αγάπη μου’’! Μου τραγούδησες ‘‘το κορίτσι του Μάη’’ κι εγώ σου έδειξα ότι είσαι ‘‘ο πιο καλός τραγουδιστής’’! Μου έδειξες το δρόμο για το ‘‘house of the rising sun’’ κι εγώ, για να πάμε μαζί, σου απάντησα ‘‘δώσ΄ μου το χέρι σου’’! Μου τόνισες ότι η μέγιστη αξία στη ζωή μας είναι να εφαρμόζεις το ‘‘άνθρωπε αγάπα’’ κι εγώ ένιωσα την πιο δυνατή ‘‘satisfaction’’! Σε ευχαριστώ για το ταξίδι που μου πρόσφερες! Σε ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που ζωντάνεψες! Σας ευχαριστώ όλους! Και περιμένω τη συνέχεια…
ΥΓ.: Θα ήταν μεγάλη παράλειψή μου αν δεν αναφερόμουν και ‘‘στον Τάδε και τους Δείνα’’ που άνοιξαν τη συναυλία με παλιά ρεμπέτικα. Λεβέντες μου, ήσασταν κα-τα-πλη-κτι-κοί! Μπράβο και πάλι μπράβο!
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.
Αγαπητή μου ‘‘πόλις’’,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ‘‘ραντεβού’’ μας στο Λόφο με ‘‘εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο’’ αποδείχθηκε μια ‘‘ιστορία’’ αρκετά συγκινητική!
Μετά την πρώτη μας γνωριμία, ‘‘σιγά σιγά’’ και όσο περνούσε η ώρα, μια τρυφερή ‘‘ανάμνηση’’ γέμιζε το είναι μου για εκείνη τη ‘‘γλυκιά αγαπημένη’’ εποχή των ΄60ς.
Γι΄ αυτό και ζητώ ‘‘συγνώμη’’ που αρχικά είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν καταφέρεις να κάνεις να ‘‘τρέμει η καρδιά μου’’ στο άκουσμα των τόσο αγαπημένων, της εποχής εκείνης, τραγουδιών.
Τα κατάφερες όμως μια χαρά!
Χόρεψες για το χατίρι μου ‘‘γιάνκα’’ και με κέρασες βερμούτ!
Μου είπες με τον ‘‘τρόπο’’ τον δικό σου ‘‘μείνε κοντά μου’’ κι εγώ ‘‘σου ΄δωσα την αγάπη μου’’!
Μου τραγούδησες ‘‘το κορίτσι του Μάη’’ κι εγώ σου έδειξα ότι είσαι ‘‘ο πιο καλός τραγουδιστής’’!
Μου έδειξες το δρόμο για το ‘‘house of the rising sun’’ κι εγώ, για να πάμε μαζί, σου απάντησα ‘‘δώσ΄ μου το χέρι σου’’!
Μου τόνισες ότι η μέγιστη αξία στη ζωή μας είναι να εφαρμόζεις το ‘‘άνθρωπε αγάπα’’ κι εγώ ένιωσα την πιο δυνατή ‘‘satisfaction’’!
Σε ευχαριστώ για το ταξίδι που μου πρόσφερες! Σε ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που ζωντάνεψες! Σας ευχαριστώ όλους! Και περιμένω τη συνέχεια…
ΥΓ.: Θα ήταν μεγάλη παράλειψή μου αν δεν αναφερόμουν και ‘‘στον Τάδε και τους Δείνα’’ που άνοιξαν τη συναυλία με παλιά ρεμπέτικα. Λεβέντες μου, ήσασταν κα-τα-πλη-κτι-κοί! Μπράβο και πάλι μπράβο!