Τελείωσαν λοιπόν και η Αυτοδιοικητικές εκλογές της πρώτης Κυριακής και όλοι οι υποψήφιοι ασχολούνται με τα αποτελέσματα. Αγωνιούν για τη δεύτερη Κυριακή και προβληματίζονται με το πώς θα κερδίσουν τους ψηφοφόρους που πήγαν στις κάλπες. Προφανώς είναι σίγουροι ότι αυτοί θα ξαναπάνε. Δεν προβληματίζονται καθόλου για τους ψηφοφόρους που ΔΕΝ πήγαν στις κάλπες και που είναι ένα ποσοστό τρομαχτικό: το 40% δεν πήγε να ψηφίσει! Σχεδόν οι μισοί δηλαδή.
Υπ' όψιν ότι μιλάμε για Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, αυτές δηλαδή που ενδιαφέρουν άμεσα τον δημότη και αφορούν τον συνδημότη – δικό του άνθρωπο, που θα τον διοικήσει, αναλαμβάνοντας τη διαχείρηση της πόλης του. Μιλάμε για τον φίλο ή κολλητό του ή ακόμα και συγγενή του που είναι υποψήφιος και όχι για τον απόμακρο – ψυχρό πολιτικό που ενδεχομένως να εξαφανιστεί την επόμενη τετραετία στην Αθήνα, αλλά γι' αυτόν που θα συνεχίσει να συναντάει καθημερινά στους δρόμους της πόλης του. Αν η αδιαφορία σε τέτοιες εκλογές έχει φτάσει σ' αυτό το σημείο, το ίδιο δηλαδή που είχε φτάσει και στις Βουλευτικές, τότε γίνεται εύκολα κατανοητό και το σημείο αηδίας που άγγιξε το αίσθημα του δημότη.
Οι υποψήφιοι μιλάνε όλοι για νίκες, ερμηνεύοντας ο καθένας τα αποτελέσματα κατά το δοκούν. Συνηθισμένο αυτό θα μου πείτε. Συμβαίνει σε όλες τις εκλογές. Στην Ελλάδα και οι χαμένοι... νικάνε! Ο πραγματικός νικητής όμως είναι η αποχή. Κι αντί να κοιτάξουν το ΠΩΣ θα πείσουν τον ψηφοφόρο να επιστρέψει εκ νέου στις κάλπες, ξανακερδίζοντας την εμπιστοσύνη του, βολεύονται με τους μισούς που έκαναν τον κόπο να πάνε στα εκλογικά τμήματα, αδιαφορώντας για όλους εκείνους που δεν καταδέχτηκαν να πάνε να ψηφίσουν.
Είναι όλα λάθος σ' αυτό το τόπο τελικά; Ίσως από πάντα να ήταν. Όλοι εκείνοι που υποστήριζαν εδώ και χρόνια ότι κάτι δεν πάει καλά, είχαν δίκιο. Έχει χαθεί η ουσία προ πολλού. Ενδιαφέρει μόνο η επιφάνεια και το ατομικό συμφέρον. Όλα δείχνουν ότι και στο 80% να φτάσει η αποχή, αυτοί θα ασχολούνται με το 20% που πήγε να ψηφίσει...
Τρεις μέρες μετά τις εκλογές κι ακόμα δεν είδαμε κάποιον υποψήφιο (εκλεγμένο ή μη) να βγει και να μιλήσει γι' αυτό το χάλι. Να καταγγείλει δημόσια το θέμα και να δείξει έναν προβληματισμό. Να αναρρωτηθεί για τα αίτια αυτής της κατάστασης και τον τρόπο αντιμετώπισής τους. Προφανώς δεν τους ενδιαφέρει. Ή τα γνωρίζουν αλλά δεν τους συμφέρει να τα αναδείξουν.
Είναι όμως σωστό, το να μην προσέλθει ο ψηφοφόρος στην κάλπη; Είναι αυτός ο ορθός τρόπος αντιμετώπισης των υποψηφίων; Είναι η λύση στα άλυτα προβλήματα; Όχι. Απολύτως όχι. Η αποχή δεν είναι πολιτική στάση. Είναι φυγομαχία. Με τον να μην πάει ο ίδιος να ψηφίσει, αφήνει τους άλλους να αποφασίσουν για το εκλογικό αποτέλεσμα. Αφήνει τους άλλους να κρίνουν τη δική του τύχη. Για το ποιός θα τον διοικήσει την επόμενη πενταετία. Και το πιθανότερο είναι να εκλεγεί εκείνος που ήθελε να αποφύγει να τον διοικήσει, ακριβώς επειδή δεν τον θεωρούσε ικανό. Και τότε, δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραπονιέται. Διότι όταν είχε την ευκαιρία να το κάνει, αδιαφόρησε.
Όσον αφορά, πλέον, στις Ευρωεκλογές, το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος, είναι να ψάξει καλά μεταξύ των υποψηφίων. Όλο και κάποιο αξιόλογο πρόσωπο θα βρει. Ειδικά σ' αυτές τις εκλογές, στα ψηφοδέλτια δηλαδή της περασμένης Κυριακής, για πρώτη φορά υπήρχε τόσος πλουραλισμός. Αλλά και σ' ότι αφορά τις αυτοδιοικητικές της επόμενης Κυριακής, το προτιμότερο είναι να πάει να ψηφίσει, διότι όπως προανέφερα, αφορά στον τόπο του.
Εάν όμως μεταξύ των υποψηφίων δεν έχει ούτε μία επιλογή της αρεσκείας του, υπάρχει και η επιλογή του λευκού, το οποίο είναι η πραγματική ψήφος διαμαρτυρίας. Με αυτό, ο ψηφοφόρος που επιθυμεί να παραμείνει ενεργός, συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία κάνοντας μία πολιτική και όχι κομματική επιλογή. Το λευκό βέβαια δεν εκλέγει! Το δε πολιτικό σύστημα φρόντισε να επωφεληθεί ακόμη περισσότερο, διευθετώντας υπέρ του το πρόβλημα του λευκού ψηφοσελτίου, αφού κατά τη διαδικάσια της διαλογής των ψήφων, εξίσωσε τα λευκά με τα άκυρα!! Εξίσωσε δηλαδή την ψήφο διαμαρτυρίας με την εσφαλμένη ψήφο (ακυρώσιμο ψηφοδέλτιο).
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο απογοητευμένος ή πληγωμένος κι αν είναι κάποιος, όσο αηδιασμένος κι αν νιώθει, ΟΦΕΙΛΕΙ να πάει να ψηφίσει. Ακόμη και για να τιμωρήσει. Η αποχή -ως γνωστόν- δεν προσμετράται, ούτε επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Για όλους τους παραπάνω λόγους, το εκλέγειν δεν είναι τυχαία υποχρεωτικό από το Σύνταγμα.
Υπ' όψιν ότι μιλάμε για Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, αυτές δηλαδή που ενδιαφέρουν άμεσα τον δημότη και αφορούν τον συνδημότη – δικό του άνθρωπο, που θα τον διοικήσει, αναλαμβάνοντας τη διαχείρηση της πόλης του. Μιλάμε για τον φίλο ή κολλητό του ή ακόμα και συγγενή του που είναι υποψήφιος και όχι για τον απόμακρο – ψυχρό πολιτικό που ενδεχομένως να εξαφανιστεί την επόμενη τετραετία στην Αθήνα, αλλά γι' αυτόν που θα συνεχίσει να συναντάει καθημερινά στους δρόμους της πόλης του. Αν η αδιαφορία σε τέτοιες εκλογές έχει φτάσει σ' αυτό το σημείο, το ίδιο δηλαδή που είχε φτάσει και στις Βουλευτικές, τότε γίνεται εύκολα κατανοητό και το σημείο αηδίας που άγγιξε το αίσθημα του δημότη.
Οι υποψήφιοι μιλάνε όλοι για νίκες, ερμηνεύοντας ο καθένας τα αποτελέσματα κατά το δοκούν. Συνηθισμένο αυτό θα μου πείτε. Συμβαίνει σε όλες τις εκλογές. Στην Ελλάδα και οι χαμένοι... νικάνε! Ο πραγματικός νικητής όμως είναι η αποχή. Κι αντί να κοιτάξουν το ΠΩΣ θα πείσουν τον ψηφοφόρο να επιστρέψει εκ νέου στις κάλπες, ξανακερδίζοντας την εμπιστοσύνη του, βολεύονται με τους μισούς που έκαναν τον κόπο να πάνε στα εκλογικά τμήματα, αδιαφορώντας για όλους εκείνους που δεν καταδέχτηκαν να πάνε να ψηφίσουν.
Είναι όλα λάθος σ' αυτό το τόπο τελικά; Ίσως από πάντα να ήταν. Όλοι εκείνοι που υποστήριζαν εδώ και χρόνια ότι κάτι δεν πάει καλά, είχαν δίκιο. Έχει χαθεί η ουσία προ πολλού. Ενδιαφέρει μόνο η επιφάνεια και το ατομικό συμφέρον. Όλα δείχνουν ότι και στο 80% να φτάσει η αποχή, αυτοί θα ασχολούνται με το 20% που πήγε να ψηφίσει...
Τρεις μέρες μετά τις εκλογές κι ακόμα δεν είδαμε κάποιον υποψήφιο (εκλεγμένο ή μη) να βγει και να μιλήσει γι' αυτό το χάλι. Να καταγγείλει δημόσια το θέμα και να δείξει έναν προβληματισμό. Να αναρρωτηθεί για τα αίτια αυτής της κατάστασης και τον τρόπο αντιμετώπισής τους. Προφανώς δεν τους ενδιαφέρει. Ή τα γνωρίζουν αλλά δεν τους συμφέρει να τα αναδείξουν.
Είναι όμως σωστό, το να μην προσέλθει ο ψηφοφόρος στην κάλπη; Είναι αυτός ο ορθός τρόπος αντιμετώπισης των υποψηφίων; Είναι η λύση στα άλυτα προβλήματα; Όχι. Απολύτως όχι. Η αποχή δεν είναι πολιτική στάση. Είναι φυγομαχία. Με τον να μην πάει ο ίδιος να ψηφίσει, αφήνει τους άλλους να αποφασίσουν για το εκλογικό αποτέλεσμα. Αφήνει τους άλλους να κρίνουν τη δική του τύχη. Για το ποιός θα τον διοικήσει την επόμενη πενταετία. Και το πιθανότερο είναι να εκλεγεί εκείνος που ήθελε να αποφύγει να τον διοικήσει, ακριβώς επειδή δεν τον θεωρούσε ικανό. Και τότε, δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραπονιέται. Διότι όταν είχε την ευκαιρία να το κάνει, αδιαφόρησε.
Όσον αφορά, πλέον, στις Ευρωεκλογές, το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος, είναι να ψάξει καλά μεταξύ των υποψηφίων. Όλο και κάποιο αξιόλογο πρόσωπο θα βρει. Ειδικά σ' αυτές τις εκλογές, στα ψηφοδέλτια δηλαδή της περασμένης Κυριακής, για πρώτη φορά υπήρχε τόσος πλουραλισμός. Αλλά και σ' ότι αφορά τις αυτοδιοικητικές της επόμενης Κυριακής, το προτιμότερο είναι να πάει να ψηφίσει, διότι όπως προανέφερα, αφορά στον τόπο του.
Εάν όμως μεταξύ των υποψηφίων δεν έχει ούτε μία επιλογή της αρεσκείας του, υπάρχει και η επιλογή του λευκού, το οποίο είναι η πραγματική ψήφος διαμαρτυρίας. Με αυτό, ο ψηφοφόρος που επιθυμεί να παραμείνει ενεργός, συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία κάνοντας μία πολιτική και όχι κομματική επιλογή. Το λευκό βέβαια δεν εκλέγει! Το δε πολιτικό σύστημα φρόντισε να επωφεληθεί ακόμη περισσότερο, διευθετώντας υπέρ του το πρόβλημα του λευκού ψηφοσελτίου, αφού κατά τη διαδικάσια της διαλογής των ψήφων, εξίσωσε τα λευκά με τα άκυρα!! Εξίσωσε δηλαδή την ψήφο διαμαρτυρίας με την εσφαλμένη ψήφο (ακυρώσιμο ψηφοδέλτιο).
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο απογοητευμένος ή πληγωμένος κι αν είναι κάποιος, όσο αηδιασμένος κι αν νιώθει, ΟΦΕΙΛΕΙ να πάει να ψηφίσει. Ακόμη και για να τιμωρήσει. Η αποχή -ως γνωστόν- δεν προσμετράται, ούτε επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Για όλους τους παραπάνω λόγους, το εκλέγειν δεν είναι τυχαία υποχρεωτικό από το Σύνταγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.