«Το πελατειακό κράτος, το προσωπικό αλισβερίσι και το χτύπημα στην πλάτη είναι αυτό που τους κρατάει ακόμη ζωντανούς».

Της Ειρήνης Αγαθοπούλου
Το τελευταίο διάστημα και εν όψει εκλογών, το σάπιο πολιτικό κατεστημένο βάζει τα καλά του γκρίζα κοστούμια, ενεργοποιείται ξανά ξεδιάντροπα και μας κατακλύζει, σα να μην έχει συμβεί τίποτα στη χώρα και τις ζωές των ανθρώπων της τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Η ΝΔ, σύσσωμη προσπαθεί να παίξει τα τελευταία της χαρτιά, κάνοντας αυτό που πολύ καλά ξέρει: να ρίχνει λάσπη στον ανεμιστήρα, να ξεσκονίζει ράφια, βιντεοθήκες και αρχειακό υλικό για να βρει κάτι μεμπτό για το ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του – τόσο που έχω κλειδώσει όλες τις φωτογραφίες και τα βίντεο από την παιδική μου ηλικία σε χρηματοκιβώτιο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις – και να διασπείρει άκριτα κατηγορίες, επιχειρώντας να κρατήσει στην αφάνεια τις δήθεν διαπραγματεύσεις με την τρόικα.

Από την άλλη, το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ και η κεντροαριστερά το έχουν ρίξει στην «οικολογία»: Ελιές, ποτάμια, λίμνες, λαγκάδια και άλλα παρεμφερή θα μας βγάλουν από την κρίση. Οικολογικές κορώνες που πίσω τους κρύβονται πράσινα άλογα, οι ίδιοι δηλαδή που μας οδήγησαν στην κρίση, οι ίδιοι που όλοι μαζί τα έφαγαν, οι ίδιοι που καθημερινά απολύουν εργαζόμενους, μειώνουν συντάξεις γερόντων, κόβουν φάρμακα από τις λίστες και αφήνουν μαθητές και φοιτητές εκτός εκπαιδευτικού συστήματος. Και δεν ντρέπονται να συνεχίζουν να κάθονται ακόμα στις μπροστινές καρέκλες…

Ομοίως και στις τοπικές κοινωνίες, τα δύο πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα ενδιαφέρονται μόνο να συνεχίσουν να κρατούν την εξουσία γερά στα χέρια τους, παρ’ όλο που τόσα χρόνια που την είχαν δεν κατάφεραν κανένα απολύτως αξιόλογο έργο. Το μόνο στο οποίο διέπρεψαν ήταν να δημιουργούν στρατιές ψηφοφόρων, εξαρτημένων από προσωπικές χάρες και «φιλοδωρήματα». 

Βλέπουμε να επιλέγονται ως υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες, άνθρωποι που δεν έχουν κανένα απολύτως όραμα για την κοινωνία, άνθρωποι που ακολούθησαν πιστά όλα αυτά τα χρόνια τις μνημονιακές επιταγές, άνθρωποι που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η ταμπέλα σε νεόδμητα κτήρια «ανεγέρθη επί θητείας.. τάδε» που θα υπενθυμίζει για πάντα τη θητεία τους. Άνθρωποι που δεν επεδίωξαν ούτε στιγμή να ενώσουν τους κατοίκους της περιοχής τους για έναν κοινό στόχο, όπως την ανάπτυξη της απασχόλησης με βάση τοπικά πλεονεκτήματα, την προώθηση τοπικών πολιτισμικών στοιχείων, την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνεργατική οικονομία, τον εθελοντισμό, για να γίνει πιο ζωντανή και πιο όμορφη η πόλη μας κι εμείς καλύτεροι άνθρωποι.

Τέτοιου είδους λοιπόν τοπικοί άρχοντες ακόμη και στις μέρες μας επιβραβεύονται από τα κυβερνητικά κόμματα και αλληλοβραβεύονται μεταξύ τους. Σε ποιον να το πεις και να το πιστέψει ότι άνθρωποι που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα κατά τη θητεία τους και έχουν καταδικαστεί γι’ αυτό συνεχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά αίθουσες στις ομιλίες τους; 

Σε ποιον να το πεις και να το πιστέψει ότι για να λειτουργήσει το νοσοκομείο – για παράδειγμα – στο Κιλκίς πρέπει να έρθει ο Υπουργός αυτοπροσώπως να παραδώσει το «δωράκι» του, ενώ τόσα χρόνια που εργαζόμενοι και ασθενείς φωνάζουν, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε; Γιατί άραγε πρέπει τα αθλητικά σωματεία και τους πολιτιστικούς συλλόγους της περιοχής μας να τα χρηματοδοτούν οι τοπικοί άρχοντες, αυτοί οι ίδιοι που ψηφίζουν στη Βουλή να μειωθεί ο κρατικός προϋπολογισμός για τον πολιτισμό και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό;

Τα ερωτήματα πολλά, η απάντηση όμως είναι μία: Το πελατειακό κράτος, το προσωπικό αλισβερίσι και το χτύπημα στην πλάτη είναι αυτό που τους κρατάει ακόμη ζωντανούς. Συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται την ανάγκη και τη δυστυχία των συνανθρώπων μας για προσωπικό τους όφελος, για να ξαναβγούν κερδισμένοι στις εκλογές, άσχετα που και να βγουν δεν έχουν πρόγραμμα για το τι θα κάνουν. Όπως δεν είχαν και όλα αυτά τα χρόνια. 

Και συνεχίζουν να ζητούν από τον εργάτη, τον αγρότη, τον απολυμένο, τον νέο άνεργο επιστήμονα, τη γιαγιά με την πενιχρή σύνταξη, τον φοιτητή που πετάνε έξω από τις σχολές, να τους ξαναψηφίσουν. Είναι τόσο θρασείς που δε θα φύγουν μόνοι τους. Θα φύγουν μόνο όταν ο λαός αποφασίσει να τους διώξει. Μόνο όταν ο εργάτης, ο αγρότης, ο νέος επιστήμονας καταλάβει ότι δεν μπορεί να αφήνει το μέλλον του στα χέρια όσων έχουν αποδείξει ότι δε νοιάστηκαν ποτέ για το κοινό καλό. Μόνο όταν αποφασίσουν ότι δεν θα ανεχτούν ξανά στις πλάτες τους το υποκριτικό εκείνο χτύπημα στην πλάτη, μόνο τότε θα έχει αλλάξει κάτι.

Και αυτή η στιγμή φαίνεται να είναι κοντά. Τόσο στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές όσο και στις ευρωεκλογές θα πάρουν το μήνυμα αυτοί που πρέπει και θα περάσουν μια και καλή στην ιστορία…