Ήταν Αύγουστος του 1992 όταν η Βούλα Πατουλίδου κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη στα 100μ. εμπόδια και γινόταν η πρώτη γυναίκα ολυμπιονίκης. Λίγα λεπτά μετά αφού είχε κόψει πρώτη το νήμα δήλωνε στους δημοσιογράφους: «…το μόνο που σκέφτηκα ήταν για την Ελλάδα ρε γαμώτο». Δύο χρόνια μετά η σπουδαία Αφροδίτη Μάνου αναφέρεται σχηματικά στο κατόρθωμα της Πατουλίδου και εμπνέεται από αυτό στο τραγούδι «Για ποια Ελλάδα».
Είχα πολύ καιρό να το ακούσω, το ξαναθυμήθηκα το βράδυ της περασμένης Τετάρτης παρακολουθώντας ζωντανά στο διαδίκτυο τη συναυλία για τον αιφνίδιο θάνατό της ΕΡΤ έξω από το ραδιομέγαρο.
Ο ίδιος κόμπος στο λαιμό κάθε φορά με την ερμηνεία της Μάνου. Συγκλονιστική! Ματιά ευαίσθητη, εκφραστική, ελεύθερη. Ανέκαθεν στρατευμένη, πάντα εξέφραζε πολιτική άποψη. Και όταν ο χώρος του τραγουδιού έγινε γι’ αυτήν πολύπλοκος και σκοτεινός δε δίστασε να αποτραβηχτεί.
Τότε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, εποχή ευδαιμονίας η Αφροδίτη Μάνου ήταν με τους στίχους της καταγγελτική με μια μελωδία που έμοιαζε κραυγή αντίδρασης στα κακώς κείμενα της εποχής. Στίχοι προφητικοί, ανατριχιαστικά διαχρονικοί και επίκαιροι. Δικαιώθηκε τραγικά. Λόγια γραμμένα και για το αύριο και για του χρόνου και…. για πάντα; Για ποια Ελλάδα ρε…;
Στη χώρα των ηρώων γεννήθηκα κι εγώ
Αντάρτες και θεοί κληρονομιά μου
Μετρούσα τούς αιώνες με τον ήλιο αρχηγό
Τα θαύματα του κόσμου όλα δικά μου
Μα κύλησαν τα χρόνια σε λάθος ποταμό
Ξεφτίλα, τηλεόραση και πλήξη
Τα πλοία στο λιμάνι σκουριάζουνε καιρό
Κι ένα αεράκι να μη λέει να φυσήξει
Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το
Αθάνατη πατρίδα μου, προεκλογική
Της αφασίας και του μετ’ εμποδίων
Αδίστακτο τοπίο, τροχιά ελλειπτική
Των οραμάτων και των μυστηρίων
Μια πίκρα, μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό
Με το που ανοίγεις την εφημερίδα
Ελλάδα σ’ αγαπούσα κι ακόμα σ’ αγαπώ
Όπως σε πρόλαβα, σε γνώρισα, σε είδα
Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το
Στη χώρα των ηρώων, γεννήθηκα κι εγώ
Βαριά, πολύ βαριά η κληρονομιά μου
Τις μέρες να μετρώ με ένα ήλιο ναυαγό
Τα τραύματα του κόσμου όλα δικά μου
Στίχοι,μουσική : Αφροδίτη Μάνου
1η ερμηνεία: Αφροδίτη Μάνου
Δίσκος: Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό (1994)
Αντάρτες και θεοί κληρονομιά μου
Μετρούσα τούς αιώνες με τον ήλιο αρχηγό
Τα θαύματα του κόσμου όλα δικά μου
Μα κύλησαν τα χρόνια σε λάθος ποταμό
Ξεφτίλα, τηλεόραση και πλήξη
Τα πλοία στο λιμάνι σκουριάζουνε καιρό
Κι ένα αεράκι να μη λέει να φυσήξει
Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το
Αθάνατη πατρίδα μου, προεκλογική
Της αφασίας και του μετ’ εμποδίων
Αδίστακτο τοπίο, τροχιά ελλειπτική
Των οραμάτων και των μυστηρίων
Μια πίκρα, μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό
Με το που ανοίγεις την εφημερίδα
Ελλάδα σ’ αγαπούσα κι ακόμα σ’ αγαπώ
Όπως σε πρόλαβα, σε γνώρισα, σε είδα
Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το
Στη χώρα των ηρώων, γεννήθηκα κι εγώ
Βαριά, πολύ βαριά η κληρονομιά μου
Τις μέρες να μετρώ με ένα ήλιο ναυαγό
Τα τραύματα του κόσμου όλα δικά μου
Στίχοι,μουσική : Αφροδίτη Μάνου
1η ερμηνεία: Αφροδίτη Μάνου
Δίσκος: Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό (1994)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.