“Εφυγε ο Καθηγητής...”

Στις 16 του Αυγούστου έφυγε από κοντά μας ένας καλός και σπουδαίος άνθρωπος, ο Χρήστος Χριστοφορίδης, ο “καθηγητής” όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι δεκάδες μαθητές και μαθήτριες του στην μεγάλη του διδακτική καριέρα.
Από μικρό παιδί, μόλις 9 ετών, έμεινε ορφανός καθώς ο εμφύλιος πόλεμος του στέρησε τον πατέρα του και όμως... χωρίς χρήματα και χωρίς βοήθεια κατάφερε να σπουδάσει δουλεύοντας ταυτόχρονα για να εξασφαλίσει τα προς το ζήν. 

Μετά τον διορισμό του ως φυσικός, κύριο μέλημα του ήταν να μπορεί να προσφέρει γνώση και μόρφωση στα παιδιά που δίδασκε και να τα βοηθάει με ότι μέσο διέθετε, κάτι το οποίο πάντα προσέφερε απλόχερα σε όλη την καθηγητική του καριέρα.

Αλλά και στην οικογένεια του υπήρξε πάντοτε προστάτης - ως ένας πελώριος και περήφανος αετός που μέσα στα φτερά του έκλεινε όλους... την γυναίκα του Μαργαρίτα,τα παιδιά του Ελεονόρα με τον σύζυγό της Ηλία,τον Θεόδωρο με την σύζυγό του Κατερίνα, τον Νικηφόρο με την σύζυγό του Ειρηνίκη καθώς και τα 7 εγγόνια του Μαρία,Σόνια, Αγαθοκλή,Χρήστο,Φοίβο, Βασιλική και Ηλία.

Όμως η μεγαλοψυχία του δεν σταματούσε εδώ... ήταν πάντα παρών σε οποιαδήποτε ανάγκη προέκυπτε σε συγγενικά και μη πρόσωπα. Δεν του άρεσαν ποτέ οι πολυτέλειες της ζωής, άλλωστε μεγάλωσε χωρίς αυτές. Αντιθέτως του άρεσε η προσφορά που με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσε να παρέχει, από το να βοηθήσει κάποιο μέλος ή συγγενή της οικογένειας του μέχρι το να κάνει δωρεές σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς όπως το “Χαμόγελο του παιδιού” ή απλά κάποιον συνάνθρωπό μας που είχε ανάγκη.

Λιτά μεγάλωσε και λιτά έζησε... για να μπορέσει να δώσει στην οικογένεια του ότι αυτός ποτέ δεν είχε...ένα γλυκό και στοργικό πατέρα που φρόντιζε κάθε ανάγκη και ήταν πάντα δίπλα τους.

Αυτός ήταν ο Χρήστος, ο “Καθηγητής”, ο σπουδαιότερος και καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα μέχρι σήμερα, ο πατέρας μου... Καλό σου ταξίδι και είθε το χώμα που σε σκεπάζει να είναι ελαφρύ...


Νικηφόρος Χ. Χριστοφορίδης