Τέλος οι μαλακίες και τα μπερεκέτια

Γράφει η Βούλα Ιωαννίδου
"Η διαθεσιμό-τητα, η κινητικό-τητα και η ηλιθιό-τητα αυτών στην πραγματικό-τητα, σπέρνουν την εχθρό-τητα, εξαφανίζουν την αποτελεσματικό-τητα, την εργατικό-τητα, διχάζουν την ενό-τητα και την εργασιακή οντό-τητα . Βέβαια ενισχύουν την καρπερότητα"

..Τελικά μάλλον το κατάφεραν αυτό που ήθελαν!

Από το πολύ πες-πες, άρχισα κι εγώ ν΄αναρωτιέμαι μήπως είμαι άχρηστη και παράσιτο...

Από την τόση προπαγάνδα εναντίον μου, "μ΄ επεισαν" ότι πρέπει να βγω σε διαθεσιμότητα, για να σωθεί η χώρα!

Νοιώθω σαν μια σύγχρονη Ιφιγένεια στην Ελλάδα της κρίσης.

...κι εκεί που πήγαινα κανονικά στη δουλειά μου, άρχισα τώρα πια, ανόρεχτα να σέρνω τα πόδια μου για να πάω..

...εκεί που ούτε πήγαινε ο νους στην συνταξιοδότηση γιατί είμαι ακόμη νέα (τουλάχιστον για δουλειά) άρχισα να φλερτάρω την ιδέα και να ρίχνω κλεφτές ματιές στις προϋποθέσεις για εθελούσια έξοδο από την εργασία μου. 

...εκεί που κοιτούσα την δουλειά μου, τώρα κοιτάζω το ημερολόγιο από την Δευτέρα ανυπομονώντας να΄ρθει το σαββατοκύριακο, για να κοιτάζω το ταβάνι ώρες ατέλειωτες με την ησυχία μου..

Νοιώθω να σπρώχνω τις ημέρες από πάνω μου με το στανιό, θαρρείς θέλω να προλάβω το αύριο...το μεθαύριο...το του χρόνου...χωρίς όμως να ξέρω το γιατί, χωρίς να ελπίζω σε κάτι ...έτσι απλά να φύγει άλλη μια μέρα ...και γερνάω ανούσια και ζω χωρίς να γεύομαι!

Μετράω τις μέρες σαν τους φαντάρους μία-μία και τις διαγράφω αδιάφορα. Αυτός τουλάχιστον περιμένει ν΄απολυθεί για να βγει στην ζωή. Ενώ εγώ περιμένω το αύριο, για να βγω από την ζωή!
΄Ακου παραδοξολογία..

Από την μια οι επιστήμονες ψάχνουν βοτάνια για μακροζωϊα κι από την άλλη οι πολιτικοί μου δημιουργούν την ανάγκη να βγω στο περιθώριο της ζωής, να συνταξιοδοτηθώ, να βιάζομαι να περάσουν άρον άρον τα χρόνια μου και να ζυγώνω τον θάνατο με αισθήματα μίσους και λύτρωσης ταυτόχρονα. 

Από την μια ανεβάζουν τα όρια συνταξιοδότησης (για να γίνουμε ευρωπαίοι (;)) κι από την άλλη με προσκαλούν με πλασματικά τερτίπια να βγω στην σύνταξη. 

Από την μια αδειάζουνε το "υπεράριθμο" δημόσιο (για να σωθεί η χώρα πάντα), κι από την άλλη φουσκώνουν τα ήδη υπερφορτωμένα με χίλια μύρια (όχι τυχαία βέβαια) , ασφαλιστικά ταμεία με νεότατους συνταξιούχους! Τάχα είμαστε κράτος των δημοσίων υπαλλήλων (λένε) και προσπαθούμε να λύσουμε (;) το πρόβλημα δημιουργώντας κράτος συνταξιούχων! Η μία βλακεία διαδέχεται την άλλη με ταχύτητα φωτός! 

"Βάρος" της κοινωνίας κι εργαζόμενη, βάρος της κοινωνίας και συνταξιούχος. Και στην μια περίπτωση άλλοθι των κυβερνήσεων για το χάλι μας και στην άλλη το ίδιο.
Κι εμείς σ΄όλα αυτά, ΘΕΑΤΕΣ!!!
Τι ζωή Χριστέ μου!!!!!
Κάτι δεν καταλαβαίνω σωστά;

Περπατάω στο δρόμο και διαβάζω τις σκέψεις των περαστικών γύρω μου ...
" ..άχρηστη... υπεράριθμη... κηφήνα... γλιφτράκι... έπιασες μια θέση και βολεύτηκες... να "πεθάνετε" όλοι σας..."

Ανεβάζω "στροφές" και θέλω να τους σταματήσω, να τους μιλήσω για μένα και για την δουλειά μου.... όμως εξουθενωμένη από την τόση λάσπη, από την τόση προπαγάνδα της τηλεόρασης και των πολιτικών εναντίον μου και από τον άνισο πόλεμο που μου κήρυξαν, σίγουρη για την ματαιότητα της προσπάθειας για κουβέντα, αποκαμωμένη ψιθυρίζω: " Ας είναι..." ...." Ας είναι....

Ας είναι;

Ας είναι τι; και μετά θυμώνω μ΄εμένα...

Ας είνα,ι να μου παίρνουν την ζωή μου μέσα απ΄τα χέρια μου;

Ας είναι, να με ξεφτιλίζουν και να μου ρίχνουν τόση λάσπη κι εγώ να παραδίνομαι αμαχητί;

Ας είναι, να τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά μου, τόσο ξεδιάντροπα και ανελέητα;

Ας είναι, να ντρέπομαι που δουλεύω;

Μέσα στο σπίτι μου με τρελαίνουν οι σκέψεις μου κι έξω απ΄αυτό, με τρελαίνουν οι σκέψεις των άλλων... 

Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα! Καταρρέω!!!

Ψάχνω να βρω τις ισορροπίες μου, μέσα σ΄ένα ανισόρροπο περιβάλλον!
Πάω να τα βάλω σε μια σειρά κι έρχεται κάτι νέο απ΄το πουθενά που τ΄ανατρέπει στη στιγμή όλα. Κάθε μέρα αυτή η διαδικασία. Κάθε μέρα αυτό το βιολί.

΄Ενας λαβύρινθος, ένα αδιέξοδο χωρίς έξοδο κινδύνου!

Κάποιες κουβέντες σοφών ανθρώπων, μας συμβουλεύουν για την ευτυχία: Ζήσε το σήμερα, την κάθε σου στιγμή " , κι εγώ κατάντησα να θέλω απεγνωσμένα το κάθε σήμερα να γίνει χθες και στους απολογισμούς μου μετανοιώνω που το χθες μου, έφυγε άδειο, βιαστικό και δεν το πρόλαβα.
Αλήθεια αυτό πως λέγεται στην ψυχιατρική;

Ο πατέρας μου (που δουλεύει από τότε που γεννήθηκε, με τ΄όνειρο στα στερνά του να ησυχάσει με αξιοπρέπεια), με κοιτάζει περίεργα, γιατί ακούει ότι η σύνταξή του, ολοένα και μειώνεται για να μπορώ να πληρώνομαι εγώ ο δημόσιος υπάλληλος χωρίς να προσφέρω σε τίποτα με την δουλειά μου.
Ο αδελφός μου ελεύθερος επαγγελματίας, με κοιτάζει περίεργα, γιατί το ΦΠΑ, η φορολογία και η ανασφάλειά του, ανεβαίνουν σαν ασανσέρ, γιατί τον έπεισαν πως εγώ είμαι η αιτία του κακού του και πως το κράτος πρέπει να βρει χρήματα να με πληρώνει για να κάθομαι και να κοροϊδεύω την κοινωνία. 

Η αδελφή μου ιδιωτικός υπάλληλος, με κοιτάζει περίεργα, γιατί θεωρεί πως εξ΄αιτίας μου συνάδελφοί της χάνουν την δουλειά τους και με θεωρεί υπεύθυνη για τις συνεχόμενες μειώσεις του μισθού της και τα χαμένα της εργασιακά δικαιώματα. Τα παιδιά μου, με κοιτάζουν περίεργα, γιατί θεωρούν πως σαν μπαστακώθηκα σε μια θέση, δεν πρόκειται να βουν δουλειά στο αύριό τους και ότι εξαιτίας της δουλειάς μου και της εξάρτησής μου από το κράτος δεν θα έχει μεθαύριο δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη διαβίωση.

Από την άλλη, σε μια συζήτηση με κάποιον δημοτικό υπάλληλο για την διαθεσιμότητα, κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε: "Ευτυχώς εγώ την γλυτώνω την διαθεσιμότητα, γιατί έχω παιδί με αναπηρία 75%). Πριν τελειώσει καλά καλά την φράση του, με κοίταξε με παγωμένο βλέμμα κι άρχισε να κλαίει. Κοτζαμάν άντρας (που θα΄λεγε και η γιαγιά μου), να τον βλέπεις να κλαίει σαν μωρό παιδί. Ανατρίχιασα ολόκληρη!!! 

Θεέ μου τι ξεστομίζουμε!!!

Τι κουβέντες μας ξεφεύγουν που ούτε τα ίδια τ΄αυτιά μας δεν θέλουν να τις ακούσουν!
Φτάσαμε στο έσχατο σημείο να μακαρίζουμε τα δεινά μας! Είναι δυνατόν;;;

Τι κι αν αυτός ο άνθρωπος, δεν είναι σε καμιά λίστα διαθεσιμότητας, η ψυχή του θα΄ναι αγιάτρευτη γιατί έχασε τον αυτοσεβασμό του. Θα μου πείτε τώρα, τι λέξεις χρησιμοποιείς κι εσύ βρε Χριστιανή μου, εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ μιλάς για αυτοσεβασμό; Αυτές οι λέξεις είναι για τους φιλόσοφους και για τους ψυχολόγους, τι δουλειά έχουν στην καθημερινότητα του ΄Ελληνα εν έτη 2013; ψιλά γράμματα!!!

Κι όμως αυτός ο άνθρωπος, (τον οποίο γνωρίζω καλά), έχει φέρει τη γη πάνω κάτω προκειμένου να βελτιώσει την κατάσταση του παιδιού του. Θα΄δινε και την ίδια του τη ζωή, αν υπήρχε έστω και μία ελπίδα να γιατρευτεί το παιδί του και τώρα, αμπαρώθηκε πίσω απ΄αυτό και νοιώθει ασφαλής μέσα στην κόλασή του. 

Τίποτα δεν μπορώ να σκεφτώ χειρότερο απ΄αυτό, ούτε πείνα, ούτε φτώχεια. Αυτή του η φράση, που άλλοι του την έβαλα στο μυαλό και στα χείλη του, θα τον τυραννάει μέχρι τέλους.

Ζούμε σε μια τρέλα!!! Κομπάζουν οι πολύτεκνοι για την καρπερότητά τους γιατί εξελίχθηκε σε σανίδα σωτηρίας για την δουλειά τους και οι άτεκνοι (είτε από επιλογή είτε από τη φύση τους) σιχτιρίζουν δυό φορές την ατυχία τους που τους στερεί εκτός από το ν΄αποκτήσουν παιδιά και το δικαίωμά τους στην εργασία τους.

Ρεεεεε! Δεν αντέχω να ζω έτσι! ΄Ολα γύρω μου καταρρέουν!!!

Δεν αντέχω την μιζέρια που μου επιβάλλετε!

Θέλω να ζήσω τη μέρα μου, την στιγμή μου, την ζωή μου!!!

Είναι ιερό δικαίωμά μου!

Είναι υποχρέωσή μου στον εαυτό μου και στους γύρω μου!!!

Πριν φτάσω να φωνάξω, δώστε μου πίσω τη ζωή μου, γιατί το πίσω είναι ανεπιστρεπί και δεν πρόκειται να γίνει, μήπως πρέπει να εστιάσω στο : ΘΕΛΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ;;;

Αρκετά παίξατε με την υπόληψή μου και την αξιοπρέπειά μου!

Αρκετά ευχαριστηθήκατε τον εξευτελισμό μου.

Αρκετά γλεντήσατε με τον τρόμο μου, τον φόβο μου και την ανοχή μου να υποστηρίξω τη δουλειά μου και τ΄όνομά μου!

Αμέτε στον διάολο κι εσείς και η σωτηρία σας και η ανάπτυξή σας!!!!

Σεις χρεοκοπήσατε την χώρα, Σεις να την ξε-χρεοκοπήσετε!

Βγάλτε τα σόγϊα σας και τις κουμπαριές σας από το δημόσιο σε θέσεις κλειδιά ή μη, διώξτε τους παρατρεχάμενους σας κι αυτούς που από πίσω τους αμπαρώνεστε και αλληλογλύφεστε, παραδώστε κινητά κι αυτοκίνητα και οτιδήποτε άλλα προνόμια έχετε σε σχέση μ΄όλους τους άλλους εργαζόμενους, μπείτε και στην μισθοδοσία του ενιαίου μισθολογίου ως δημόσιοι λειτουργοί κι εσείς, περάστε από αξιολογήσεις τους εαυτούς σας με κριτήρια που θα σας δώσουμε εμείς κι όχι οι ψηφοφόροι σας, διώξτε και τα αποδεδειγμένα ρεμάλια από το δημόσιο, μείνετε μακριά εσείς και τα κομματόσκυλα φιλαράκια σας από την λειτουργία και τα πόστα του δημοσίου, μην πλησιάζετε σε απόσταση ασφαλείας ενός χιλιομέτρου από κάθε δημόσιο χώρο και φορέα και περιοριστείτε στην Βουλή, διαβάστε κανένα νομοσχέδιο, γιατί εκεί είναι η δουλειά σας (για όσο ακόμα...) κι αφήστε μας να κάνουμε την δουλειά μας και να λύσουμε τα προβλήματα εμείς, που και τα ξέρουμε και που έχουμε λύσεις γιατί τα δουλεύουμε και γιατί αγαπάμε και πονάμε την δουλειά μας!!!

Κι άμα δεν δείτε χαϊρι και προκοπή έτσι (στη λειτουργία του δημοσίου αναφέρομαι αποκλειστικά), τότε στήστε μας στην πλατεία συντάγματος και λιθοβολήστε μας!!!

Πρώτη εγώ!!!!

Τέλος οι μαλακίες και τα μπερεκέτια!!!

΄Ετσι μόνο λύνονται τα προβλήματα, κι όχι ξεκληρίζοντας ζωές, όνειρα, ελπίδες και σπέρνοντας την διχόνοια σ΄έναν λαό ολάκερο!!!!
Αϊ σιχτίρ πια!!!!!!!!!

Υ.Γ. Παράκληση προς τους πολύτεκνους συναδέλφους μου, που εκτιμώ και θαυμάζω, να μην με παρεξηγήσουν, γιατί η αναφορά μου σ΄αυτούς γίνεται για να σχολιάσω απλώς τα κριτήρια αξιολόγησης που σκαρφίζονται οι "μεταρρυθμιστές"...