Το φθηνιάρικο «χιούμορ» του αντιγερμανισμού

Γράφει ο Όμηρος Ταχμαζίδης 
Η δημοσιότητα: Σε παλαιότερα άρθρα μου [στο Διαδίκτυο: Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων και η ελληνογερμανική σχέση, Όμηρος Ταχμαζίδης, Οι λυκοφιλίες των συντηρητικών, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η ελληνική λιτότητα και η ενάσκηση των γερμανικών δισταγμών, Όμηρος Ταχμαζίδης,
Από την ξένη γλώσσα στην ανόρθωση μέσω της μετάφρασης] αναφέρθηκα στις ελληνογερμανικές σχέσεις και στην πολιτική των Γερμανών συντηρητικών απέναντι στη χώρα μας: πολιτική που επαναλήφθηκε ως επάνοδος του ιδίου και στην περίπτωση της Κύπρου – αλλά τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα (τούτη η «διαπίστωση» των αρχαίων τραγικών δεν έχει καμία πολιτική και κοινωνική σημασία στη σύγχρονη Ελλάδα).

Αναφέρθηκα επίσης και στο ρόλο της δημοσιότητας στην οικοδόμηση ή όχι μιας ενιαίας Ευρώπης: με εμφαντικό τρόπο διατύπωσα τον σχετικώς υπερβολικό ισχυρισμό ότι «η κοινή ευρωπαϊκή δημοσιότητα είναι πιο σημαντική ακόμη και από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα…» - ή πιο ήπια («κοινή ευρωπαϊκή πολιτική χωρίς «ενιαία» κοινή γνώμη δεν ημπορεί να υπάρξει: σε κάθε περίπτωση θα έχουμε εκδοχές εθνικής πολιτικής, οι οποίες θα εμφανίζονται με ευρωπαϊκό προσωπείο – η πολιτική της σημερινής συντηρητικής γερμανικής κυβέρνησης, είναι το πιο απτό παράδειγμα»).

Οι ακραίοι: Στη χώρα μας υπάρχει μια ομάδα γνωμηγητόρων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι οποίοι συστηματικώς τροφοδοτούν τη δημοσιότητα με τα πιο απίθανα και χοντροκομμένα αντιγερμανικά στερεότυπα: είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι και σκιτσογράφοι του ημερήσιου τύπου όταν τους υποβάλλουν ερωτήσεις Γερμανοί δημοσιογράφοι – ανίκανοι να αιτιολογήσουν τη χοντροκοπιά των στερεοτύπων τους καταφεύγουν σε υπεκφυγές (οι ίδιοι απλώς αναμεταδίδουν τη γενικότερη διάθεση του αναγνωστικού κοινού, τουλάχιστον αυτό δήλωσαν πριν από κάποιους μήνες σε ένα ρεπορτάζ του Der Spiegel). 

 Η διγλωσσία είναι προφανής: δύο περιπτώσεις γνωστών γνωμηγητόρων είναι εξαιρετικώς ενδεικτικές – δεν είναι μόνο η ανόητη φλυαρία περί 4ου Ράιχ, αλλά και ο έκδηλος αντισημιτισμός τους, που δημιουργεί ανησυχίες για το ποιόν της δημόσιας «συζήτησης» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη χώρα μας και για τις επιπτώσεις που έχει στην κοινωνική συνείδηση.

Η σκυτάλη: Ο αντιγερμανισμός αποπροσανατολίζει: η επιχειρηματολογία ουσίας αντικαθίσταται από ανέξοδα στερεότυπα – έχουν πληθύνει οι διάφοροι «πολιτικώς καθυστερημένοι» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που θεωρούν ότι βοηθούν τη χώρα σηκώνοντας τη σημαία του αντιγερμανισμού και το τόνο της φωνής τους. 

 Το αντιγερμανικό μένος έχει παγιωθεί σε τέτοιο βαθμό στη δημοσιότητα, ώστε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να μην μπορούν να διακρίνουν τα αυτονόητα: η ρητορεία περί «Κατοχής», 4ου Ράιχ κλπ., ωφελούν μόνο εκείνους που προσπαθούν εναγωνίως να αποκρύψουν από την κοινή γνώμη τη λατρεία τους για το «Ράιχ» και ότι αυτό σήμαινε για την Γερμανία και την ανθρωπότητα – όποιος ταυτίζει τη σημερινή Γερμανία με τη Γερμανία του Α. Χίτλερ, δεν είναι μόνο πολιτικώς αφελής, αλλά συμβάλλει με τον τρόπο του στην από-ενοχοποίηση του ελληνικού νατσισμού. 

Οι νάτσηδες δεν ευρίσκονται στο παρελθόν, ούτε στη Γερμανία, αλλά μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο: με ψήφους Ελλήνων πολιτών – αυτό και μόνο θα έπρεπε να οδηγήσει πολλούς από τους γνωμηγήτορες μας να αναλογισθούν την ευθύνη τους απέναντι στον πολιτισμό της χώρας μας. (Ο φτωχός στη χειρότερη περίπτωση επαιτεί, όμως δε μετατρέπεται υποχρεωτικά σε κάθαρμα).

Οι «καλλιτέχνες»: Η μεγάλη κατηγορία των «διασκεδαστών», οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «καλλιτέχνες», συμπεριφέρονται σαν να έχουν το ανεξέλεγκτο: εάν οι πράξεις τους συναντούν και την υπαρκτή ή υποτιθέμενη επιδοκιμασία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού ακόμη καλύτερα, διότι ημπορούν να επικαλεστούν την εκτίναξη των δεικτών ακροαματικότητας και θεαματικότητας – δε θα έλεγα ότι εξεπλάγην από τη δημοφιλή εκπομπή (Τρίτη 2/3/13) του κ. Λάκη Λαζόπουλου, διότι ο συγκεκριμένος «καλλιτέχνης» έχει δώσει πάμπολλα αρνητικά δείγματα γραφής΄ απλώς θέλω να υπογραμμίσω ότι το αντιγερμανικό «χιούμορ» του είναι κοινότοπο και ξεπέρασε κάθε όριο ευτέλειας. 

Δεν υπήρχε ίχνος σατυρικής δηκτικότητας: το φιλοθεάμον κοινό συνεχίζει και στην εποχή της κρίσης να χαχανίζει και αυτό είναι κακός οιωνός – έχουμε χάσει προ πολλού την αίσθηση του γελοίου και αυτό είναι ακόμη χειρότερος οιωνός.