Σκοτώνουν τα άλογα...πριν γεράσουν!

Υπογράφουν

Η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία &
Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή 115 Ζωοφιλικών Σωματείων 

Με αφορμή το πρόσφατο διατροφικό σκάνδαλο με το αλογίσιο κρέας, δράτουμε την ευκαιρία να αναδείξουμε όλες τις όψεις κακοποίησης που υφίσταται αυτό το πανέμορφο ζώο στη χώρα μας...και όχι μόνο! 
Ξεκινώντας από την παγκόσμια βιομηχανία του ιπποδρόμου, τα ζώα αυτά υφίστανται εκμετάλλευση, κακοποίηση, βία, ντοπάρισμα και πρόωρο θάνατο, συμφυείς επιπτώσεις μιας βιομηχανίας που βασίζεται στην απληστία και τον τζόγο. Τα άλογα βασανίζονται από τις εξαντλητικές προπονήσεις και τους σκληρούς αγώνες, ντοπάρονται, τραυματίζονται, «καίγονται» έως τα τρία τους χρόνια και, όσον αφορά τη χώρα μας, στο τέλος οδηγούνται σε σφαγεία της Ιταλίας, ή εγκαταλείπονται για να πεθάνουν από ασιτία και αργό θάνατο. 

Το The Jockey Club που έχει στα χέρια του το επίσημο αρχείο καθαρόαιμων αλόγων πίστας στις ΗΠΑ, εκτιμά ότι κάθε εβδομάδα πεθαίνουν περίπου 15 άλογα κατά την διάρκεια των ιπποδρομιών και τα περισσότερα από αυτά είναι μικρής ηλικίας. Από τα εκατοντάδες που εκτρέφονται για τον ιππόδρομο, πολύ λίγα τελικά τηρούν τις προδιαγραφές αλόγων κούρσας. Τα υπόλοιπα τα περιμένει συνήθως μία άσχημη τύχη. Τα τραυματισμένα από τους αγώνες άλογα συνήθως (ευ)θανατώνονται ή πωλούνται από τον ένα έμπορο στον άλλο. Ο τραυματισμός τους στον ιππόδρομο οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι αρχίζουν τις εξοντωτικές προπονήσεις πριν ακόμα δομήσουν ένα υγιές μυοσκελετικό σύστημα.

Επιπλέον στη χώρα μας, τα προς διάθεση και πώληση άλογα μεταφέρονται στην Ιταλία για σφαγή (αφού στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σφαγεία για άλογα προς το παρόν τουλάχιστον μιας και το αρμόδιο υπουργείο εξετάζει το ενδεχόμενο δημιουργίας τους) με παράνομες διαδικασίες. Η νομοθεσία προστασίας τους είναι ελλειπής και η δε εφαρμογή της ανύπαρκτη. Τα ζώα μεταφέρονται άσιτα και άνυδρα όσο διαρκεί το μακρινό τους ταξίδι διάρκειας περίπου 35 ωρών, υπό άθλιες συνθήκες συνωστισμού και ακατάλληλες θερμοκρασίες. Το στρες, η ταλαιπωρία και οι συχνοί τραυματισμοί τους έχει απασχολήσει πολλάκις τις φιλοζωϊκές οργανώσεις οι οποίες ασκούν πίεση στην Ε.Ε. για να σταματήσει δια νόμου το μαρτύριο αυτό.

Τα άλογα του ιπποδρόμου και του παραεμπορίου του, ωστόσο, δεν είναι τα μόνα κακοπαθημένα από τον άνθρωπο. Οι αγροτικές και απομονωμένες περιοχές της χώρας (Μυτιλήνη, Ρόδος, Ηράκλειο, Τύρναβος, Καρδίτσα, Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, Σπάτα, Ασπρόπυργος, Μαραθώνας, Μαρκόπουλο) βρίθουν από υποσιτισμένα, άρρωστα και τραυματισμένα άλογα των οποίων οι ιδιοκτήτες είτε αδυνατούν να τους παρέξουν την κατάλληλη φοντίδα, είτε τα εγκαταλείπουν από αδιαφορία στο έλεος της μοίρας τους.

Στην επαρχία τα άλογα τα χρησιμοποιούν για βαριές εργασίες, όπως το κουβάλημα ξύλων σε ορεινές περιοχές, οικοσυσκευών και υλικά οικοδομών. Όταν αρρωστήσουν ή τραυματιστούν, εγκαταλείπονται συνήθως σε ερημικές τοποθεσίες για να πεθάνουν μόνα και αβοήθητα. Έτσι τα ανταμείβουν οι άνθρωποι για τις υπηρεσίες που τους προσέφεραν!

Τέλος, αγέλες άγριων αλόγων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας αποδεκατίζονται από ασυνείδητους που τα σκοτώνουν (Ξάνθη, Ορεινή Κορινθία, Κουμαριά Βερμίου Ημαθίας, κ.λπ). Τα άγρια αυτά άλογα κινδυνεύουν από ολοκληρωτικό αφανισμό, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις, ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί έως και 90%.

Στην ελληνική μυθολογία και λαογραφία το άλογο κατέχει εξέχουσα θέση. Στη μυθολογία ξεχωρίζει ο φτερωτός Πήγασος και στην αρχαία ιστορία ο Βουκεφάλας του Μέγα Αλέξανδρου. Πολλά γλυπτά που απεικόνιζαν άλογα στόλιζαν ναούς και άλλους ιερούς χώρους. Ακόμα και σήμερα οι ωραιότεροι αδριάντες είναι εκείνοι των έφιππων που διακοσμούν τις πλατείες.

Στη λαϊκή παράδοση ο ίππος έχει συνδεθεί με ιδιαίτερα χαρίσματα αλλά και με πλήθος από δοξασίες. Στα Μεσαιωνικά ποιήματα τα λεγόμενα Ακριτικά, κυριαρχούν ονόματα αλόγων (Γρίβας, Μαύρος, κ.λπ.), ενώ πολλά κλέφτικα τραγούδια αναφέρονται σε αυτά τα ζώα που θεωρούνταν ως οι πιστότεροι σύντροφοι του πολεμιστή.

Στο αλβανικό έπος τα άλογα και τα μουλάρια ήταν οι αφανείς ήρωες που τρομοκρατημένα και ταλαιπωρημένα έζησαν πλάι στον Έλληνα όλη τη φρίκη του πολέμου.

Έπειτα από όλα τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε ότι το θέμα με την απάτη του αλογίσιου κρέατος ξεπερνά κατά πολύ την ασφάλεια των τροφίμων και την ανθρώπινη υγεία, εφόσον προσλαμβάνει και ηθικές διαστάσεις. Βεβαίως, η κατανάλωση αλογίσιου κρέατος επιτρέπεται και στη χώρα μας, όμως δεν είναι στη κουλτούρα μας να τρώμε αυτό το ζώο, τουλάχιστον με την ίδια ευκολία που το τρώνε οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι, λόγω των ισχυρών συμβολισμών του που ενυπάρχουν στις συνειδήσεις μας.

Από την άλλη, όμως, οποιοσδήποτε διαχωρισμός των ζώων σε κατηγορίες ανάλογα με τις ανάγκες μας είναι ρατσιστικός και σπισιστικός. Τα αλογάκια δεν έχουν για εμάς μεγαλύτερη συναισθηματική αξία από τα κατσικάκια και τα γουρουνάκια. Όλα τα ζώα έχουν το ίδιο δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την αυτοδιάθεση και άρα οποιαδήποτε εκμετάλλευσή τους μας βρίσκει πολέμιους. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτά πέφτουν θύματα της κακής λειτουργίας του ελεγκτικού μηχανισμού, της έλλειψης νομοθεσίας προστασίας τους, των παράνομων κυκλωμάτων διακίνησής τους και των εν γένει παραβάσεων των συνθηκών ευζωίας, μεταφοράς και σφαγής τους.

Καλούμε την πολιτεία να θεσπίσει ρητή και σαφή νομοθεσία για την προστασία των αλόγων και των ιπποειδών εν γένει και να ορίσει ρητώς τον μηχανισμό εφαρμογής της. Συγκεκριμένα τα μέτρα προστασίας τους πρέπει να περιλαμβάνουν τη δημιουργία ηλεκτρονικού μητρώου για την καταγραφή όλων των ιπποειδών, την πάταξη του λαθρεμπορίου και του παράνομου δικτύου διακίνησής τους, καθώς και τακτικούς ελέγχους κατά τη σφαγή και τη μεταφορά τους.