Φαυλότητα ή κατασκευή ενοχής;

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
«Δεν πρόκειται να αποδεχθώ την κατασκευή ενοχής εκεί που δεν υπάρχει, δε θα γίνω εξιλαστήριο θύμα σε αυτήν την υπόθεση». Αυτή ήταν η απάντηση του πρώην υπουργού του κου Παπακωνσταντίνου στις κατηγορίες που του προσάπτουν αναφορικά με τη αλλοίωση των δεδομένων της λίστας Λαγκάρντ.
Παρόμοιες δηλώσεις έκανε προ καιρού και ο κος Τσοχατζόπουλος. Το όλο σκηνικό οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Είτε οι δυο προαναφερθέντες κατηγορούμενοι πολιτικοί, όπως και οι όμοιοί τους, είναι θύμα πλεκτάνης είτε είναι θρασείς και προκλητικά διεφθαρμένοι, βιώνοντας ένα σύνδρομο: Της αλαζονείας και του απυρόβλητου λόγω της μεγάλης πολιτικής δύναμης που απέκτησαν από τις θέσεις που κατείχαν ή λόγω της διαδικασίας παραγραφής των αδικημάτων των πολιτικών, που ισχύει σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας.

Ως προς το ενδεχόμενο της «κατασκευής ενοχής» κατά τον κο Παπακωνσταντίνου, αυτή δεν πρέπει βέβαια εξαρχής να αποκλείεται. Να υπενθυμίσουμε ότι ο εκάστοτε υπουργός οικονομικών γνωρίζει, τα πάντα σ’ ό,τι αφορά τη διαχείριση των κονδυλίων κάθε υπουργείου εκ μέρους των συναδέλφων του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν εδώ τα κονδύλια των ειδικών λογαριασμών τα εκτός λοιπόν προϋπολογισμού (ιδίως έως το 2009), εκτός δηλαδή του ελέγχου της Βουλής. Επίσης, γνωρίζει όλες τις άστοχες ή κακότεχνες λύσεις φαινομενικά ή μη, που συχνά δίνονται σε ευαίσθητα οικονομικά θέματα (υπογραφές συμφωνιών κ.λπ), μέσω υπουργικών αποφάσεων ή άλλων ρυθμίσεων, ικανών να προκαλέσουν υπέρμετρο πλουτισμό στον εμπνευστή τους.

Επίσης, ως προς το «στικάκι», η πιθανολογούμενη αλλοίωση των όποιων δεδομένων εκ μέρους του κου Παπακωνσταντίνου δεν εκμηδενίζει τις ευθύνες που σχετίζονται με την καθυστερημένη κατάθεση του στο «Μαξίμου». Εκεί άλλοι συνειρμοί σκέψεων είναι δυνατό να κτίσουν διάφορα υποθετικά σενάρια επιλεκτικής χρήσης των μη διαγραμμένων δεδομένων του. Βέβαια όλα αυτά υποβαθμίζονται στις ημέρες μας, λόγω της πρόσφατης αποκάλυψης.

Η αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ, φαίνεται να συνδέεται και με το μαύρο πολιτικό χρήμα, στο βαθμό που δε δικαιολογηθεί επαρκώς η προέλευσή του από τους ενδιαφερόμενους-διαγραμμένους συγγενείς του κου Παπακωσταντίνου. Βέβαια, απ’ όσο επιτρέπει η μνήμη μου, δε θυμάμαι Έλληνα πολιτικό να έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι ήταν αποδέκτης μαύρου πολιτικού χρήματος.

Εκεί όπου βρίσκονται όλως τυχαίως, εκατομμύρια σε λογαριασμούς πολιτικών ή κάποιες πανάκριβες κατοικίες ή εξοχικές βίλες υπό την κατοχή τους, η ερμηνεία είναι απλή: Πεθεροί ή πεθερές ή φίλοι ακόμη έδωσαν έτσι απλόχερα αυτά τα χρήματα για οτιδήποτε αγορές!.

Γιατί όμως δε διερευνάται η ροή, όπως και η πηγή αυτών των χρημάτων, ενώ το «πόθεν έσχες» σταματά με μια απλή δήλωση εκ μέρους του δωρητή; Ο γενναιόδωρος δωρητής πού βρήκε τα χρήματα ή ακόμη, με τι τρόπο μεταφέρθηκαν στον αποδέκτη τους; Να υπενθυμίσουμε ότι η χώρα μας κατέχει την 80η θέση (σε σύνολο 158 κρατών) στη κλίμακα της παγκόσμιας διαφθοράς.

Κυκλοφορούν –ανυπόστατες έως σήμερα– φήμες για πολιτικούς με πανάκριβα σπίτια στην Ελλάδα ή στο Λονδίνο με θέα το ανάκτορο του Μπάκινχαμ ή με ράβδους χρυσού ανυπολόγιστης αξίας ή για οτιδήποτε σχετικό. Αυτές, εύλογα θα λάβουν μια άλλη χροιά αν οι υποθέσεις Παπακωνσταντίνου και Τσοχατζόπουλου, οδηγήσουν στην ενοχή των άλλοτε πανίσχυρων υπουργών, επιτρέποντας κατ’ επέκταση, την αποδοχή κάθε σκέψης περί της εντυπωσιακής φαυλότητας του πολιτικού μας συστήματος.