Μήνυμα για την γιορτή των Τριών Ιεραρχών

Γράφει ο Γεώργιος Κωνσταντινίδης
Μ.Α. Φιλόλογος - Θεολόγος 

Δ/ντής Β/θμιας Εκπ/σης Κιλκίς 

Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών είναι γιορτή της παιδείας και μάλιστα η πρώτη από την έναρξη της νέας χρονιάς. Σ’ αυτή τη γιορτή τιμώνται τρεις οικουμενικοί διδάσκαλοι, ο Μέγας Βασίλειος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και προβάλλονται ως πρότυπα γνώσης και βιοτής.
Έχει ήδη ειπωθεί ότι η σημερινή κρίση μπορεί να ειδωθεί ως ευκαιρία, ως αφορμή για ένα κριτικό αναστοχασμό της ατομικής και συλλογικής πορείας. Είναι επίσης γνωστό ότι το βασικό ζητούμενο σ’ αυτό τον προβληματισμό είναι μια νέα αρχή, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από τα λάθη του παρελθόντος, που οδήγησαν ανθρώπους και λαούς στο χείλος της καταστροφής. Η διάρκεια της κρίσης επιτρέπει να διατυπώνονται ήδη προτάσεις για την υπέρβασή της. Και βέβαια, σ’ αυτές τις προτάσεις κυριαρχεί η ανατροπή, η αλλαγή, το καινούριο.

Η σημερινή γιορτή, μέσα σ’ αυτή την παρόρμηση της αλλαγής, έρχεται να επισημάνει ένα κίνδυνο, τον κίνδυνο να ταυτιστεί το καινούριο και το λυτρωτικό με την αποκοπή από το παρελθόν, τη λησμονιά της ιστορίας, τη χειραφέτηση από την παράδοση, την αποταγή όλων εκείνων των στοιχείων που συγκροτούν την ταυτότητά μας.

Αναμφισβήτητα, σήμερα, χρειαζόμαστε νέο μήνυμα, νέα ελπίδα, νέο ξεκίνημα. Αυτό όμως το νέο δε μπορεί παρά να θεμελιώνεται σε διαχρονικές αξίες και πανανθρώπινα ιδανικά. Οι Τρεις Ιεράρχες, ως υπέρμαχοι και κήρυκες της ευαγγελικής αλήθειας, ανέδειξαν τη διαχρονικότητά της. Η προσήλωση, συνεπώς, σ’ αυτή δε μπορεί να εκλαμβάνεται ως προσκόλληση στο παρελθόν. Η προβολή και η διδαχή της δεν είναι δυνατό να προβάλλεται ως αναχρονισμός.

Οι Τρεις Ιεράρχες υπηρέτησαν την ευαγγελική αλήθεια λόγω και έργω αποκαλύπτοντας ότι αυτή δεν είναι μόνο γνώση, αλλά κατεξοχήν και κυρίως βίωμα. Στην περίοδο αυτής της τραγικής κρίσης δεν απουσιάζει η γνώση ούτε η θεωρητική της αναπαραγωγή, αλλά η με πιστότητα βίωση της αλήθειας.

Στο σημείο, που έντρομοι στεκόμαστε σήμερα, είναι αναγκαίο, όσο ποτέ άλλοτε, όχι μόνο να προταθούν λύσεις, αλλά κυρίως να προβληθούν διαχρονικά και οικουμενικά πρότυπα. Στο πλαίσιο αυτό, προσωπικό χρέος κάθε εκπαιδευτικού θα πρέπει να αποτελεί η μίμηση της ζωής και του έργου των Τριών Ιεραρχών. Παράλληλα, εκπαιδευτικό καθήκον όλων μας είναι απαραίτητο να αποτελεί η προβολή τους ως ανυπέρβλητα πρότυπα στα παιδιά μας, στη νέα γενιά, η οποία ενσαρκώνει το νέο και το καινό και στην οποία, άλλωστε, εναποθέτουμε όλες μας τις ελπίδες.