"Mερικό Τραγούδι"

Γράφει ο Φώτης Μισόπουλος

To "Mερικό Τραγούδι" είναι η επαγωγή μιας αντίστροφης μέτρησης στο "Κάντο Χενεράλ"- του νερουντιανού εγχειρήματος της καθολικότητας. Είναι η προσπάθεια να δηλωθεί επαγωγικά ότι αυτό που ισχύει για ένα στίχο και μια στροφή, θα ισχύσει και για ένα ποίημα, όσο εκτενές κι αν είναι. Είναι αν θέλετε η παραδοχή πως στο τέλος ό,τι γεννηθεί στην πολλαπλότητά του από ένα αρχικό κύτταρο είναι οπωσδήποτε οργανικό, ένα fractal poeme, όπου η συνοχή του ψηλαφίζεται όπως το χέρι του άλλου μέσα στην νύχτα....
Ίσως πράγματι η κρυφή ηδονή της ποίησης, νάναι η ομίχλη...Όπως στον Όντεν...


...thank you fog..., W. AUDEN

Η ακατανίκητη γλώσσα των δαχτύλων
Απομεινάρια μιας μέρας που γλυτώνει
Τις σφραγίδες ερώτων-, σ' ανυποψίαστα δειλινά
Είναι το φως που απότομα πυκνώνει

Η εμμονή να μιλάνε τα μάτια
Ιδέα: να συγκαλύψω αυτό που κοιτάς
Χαραγμένο βαθιά στη μνήμη του δρόμου
Τελεσίδικα έφυγε ό,τι ζητάς

Υπάρχει κοντά μια καμέλια
Στον ώμό της παντρολογιέται ο άνεμος
-Ξέχασα πως αύριο θα φύγουμε νωρίς
Είπα,- για πολλοστή φορά αναπάντεχος:

Είναι πάντα όλα τόσο απλά
Όσο ένα μυστικό αγεφύρωτο
Μια κρυμμένη γυάλα με ψάρια
Mια εξομολόγηση σε ήχο ανείπωτο

Κατοπτρισμός των λέξεων, έγγλυφος-
Ήταν μόνο η όαση που δηλώνει το Άλλο
-Κυνικό και Αθώο- πανικός,
καθολική καταστροφή, - απλό σινιάλο

Όπως ο θάνατος που εμπνέει αψεγάδιαστα
Την ύστερη περίπτυξη- το έλεος προηγείται
Κι η ένοχη κλίση- ηδονή της παράβασης,
Τα σκούρα πέπλα μιας ελπίδας που απειλείται

Στο άγγιγμα μετουσιώνεται ο χρόνος
Γιατί η αιωνιότητα διαφεύγει
Το νήμα των σιωπών είναι ο φόβος
Η παρένθεση του χάους που μάς κλέβει

Όταν πάλι χτυπάνε την πόρτα και δεν είναι κανείς
Η ομορφιά θα εκκολαφθεί κάπου στις όχθες-
Μια αστραφτερή νωχέλεια ή χίμαιρα
Ανάμεσα σε πένθιμες άχρωμες λόχμες

Το αθόρυβο ποτάμι του καιρού που κυκλώνει
όπως η πλάνη- τα νύχια της πόλης που ζούμε,
η λήθη του εμείς-, χαρίζει την έκσταση,
είμαστε κι οι δυο θεατές που θρηνούμε

Αιωρείσαι μέσα ή έξω απ' το ποίημα
Πάνω ή κάτω- στη σπηλιά του Πλάτωνα θα μπλέξεις-
Ένας θάνατος σε οίκο ευγηρίας
Μες στο σαπρό κορμί μου μύριες λέξεις

Ο χρόνος της ζωής ασήμαντος
Αθέατος γι' αυτά που λέμε ώρα
Τέλος του παιχνιδιού επώδυνο
Προοπτική θανάτου τώρα

Αυτή η στειρότητα να είχε σβήσει
Μόνο έτσι γεννιέμαι ξανά
Μόνο έτσι γυρίζω στην κόγχη μου-
Τα μάτια σταματούν αδειανά

Τ' όνειρο κι η αγρύπνια- ίδια παράνοια
Το βέβαιο- απ' τα φαινόμενα αντίκρυ- είδωλο
-Βλέπω το κενό, που είν' ο εαυτός μου
Η απώλεια είναι ψέμα αμφίβολο

Με παρασέρνει ο πόθος εκεί που ηττήθηκα
Ο καιρός να δραπετεύω έχει μια ρωγμή
Άδικη επανάληψη που με πληγώνει
Η αγωνία μιας απληστίας που με μισεί

Ενηλικίωση- μοιραία καταδίκη-
Δύοντας- προσφέρομαι ακέραιος
Στο μέτωπο αγνοημένες οι ρυτίδες
Με υποδέχονται ξανά, - θαρρώ αβέβαιος

Το κέλυφος της νύχτας καθώς σπάζει-
Καθρέφτες των λέξεων, που θα δεις
-Η ασυνέχεια της λαμπρής σκιάς που χάνεις-
Την ώρα που έρχεσαι, ξανά πενθείς

ΦΩΤΗΣ ΜΙΣΟΠΟΥΛΟΣ
Σεπτέμβρης- Οχτώβρης 2012