"Το Κρυφτό Των Αναμνήσεων"

Γράφει ο Χαράλαμπος Μωυσίδης
Ο άνθρωπος ξεψυχάει πάνω από τα ανεκπλήρωτά του όνειρα. Σαν τον ελέφαντα του τσίρκου που είναι δεμένος σ' ένα μικρό πάσσαλο, με ένα τράβηγμα μπορεί να τον σπάσει αλλά η μνήμη του δεν τον αφήνει. Θυμάται τα μερόνυχτα που ήτανε μικρός και προσπαθούσε να ξεφύγει απεγνωσμένα, μα ο πάσσαλος τον νικούσε. Έπεφτε εξαντλημένος μετά από τις προσπάθειες του και του πήρε μήνες, όχι να νικήσει την εξάντληση, μα να αποδεχτεί την ήττα.
Τώρα τα χρόνια πέρασαν και ο ελέφαντας μεγάλωσε, μπορεί να νικήσει τον πάσσαλο μα το σημαντικότερο είναι πως μπορεί να νικήσει την συνήθεια που τον κρατάει δεμένο και φυλακισμένο. Αρκεί μια νύχτα να ξανανιώσει παιδί, να ξανανιώσει μικρός και να σπάσει τα δεσμά του. Γιατί ξέρεις, μόνο τα μικρά παιδιά επιθυμούν και ζουν την πραγματική ελευθερία. Απελευθερωμένα από σκέψεις, προκαταλήψεις, ανησυχίες. Αν με ρωτούσες με ποια λέξη θα περιέγραφα την λέξη "ελευθερία" αυτή θα ήταν το "κρυφτό". Το μόνο άγχος είναι να βρεις κάπου να κρυφτείς καλά, μα ακόμα κι αν η κρυψώνα δεν είναι καλή, μπορείς να το διορθώσεις τρέχοντας. Τότε κρυφτό και σήμερα κρυφτό. Τότε από τους άλλους, σήμερα από τον εαυτό μας. Και οι πάσσαλοι είναι πολλοί, οικογένεια, έρωτας, αγάπη, εθισμοί. Μα μένουμε εδώ, δεμένοι, να μετράμε πασσάλους και να θυμόμαστε τις ήττες, όχι να ζητούμε την νίκη, να θυμόμαστε τις ήττες. Σαν να μην έφτανε αυτό, κουβαλούμε στις τσέπες μας σπόρους που θα φυτρώσουν νέους πασσάλους, και ο άνθρωπος ζει υπό την επήρεια αναμνήσεων, μιλάει πια με τους πάσσαλους και όχι με αυτούς με τους οποίους τους δημιούργησε, φοβισμένος να ελευθερωθεί για να μην μείνεις μόνος. Μετρώ εκατό και εβδομήντα τέσσερις ημέρες που έσπασα και τον τελευταίο μου πάσσαλο. Και τώρα, ο άνθρωπος πουλάει την ψυχή του στην μοναξιά.