Μικροί, ανακόλουθοι, μοιραίοι!

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Τα αυτονόητα φαίνονται ως ανυπέρβλητος άθλος στη «χώρα του τίποτε», λόγω της δειλίας ή της αναποτελεσματικότητας των κυβερνώντων. Από την άλλη, η γλωσσολαγνεία, όπως και ενίοτε το lifestyle υπουργών και υφυπουργών καλά κρατούν.
Η άγνοια, η απειρία των προαναφερθέντων, αναμεμειγμένη με μια υπέρμετρη φιλοδοξία ή φόβο ή διαπλοκή, οδηγούν σιγά-σιγά αλλά σταθερά και –χωρίς να το πολυσυνειδητοποιούμε εμείς οι «πληβείοι» – την Ελλάδα σε άγνωστες ατραπούς.

Παράλληλα, μετακινήσεις μαζών αρχισυνδικαλιστών από το καταρρέον ΠΑΣΟΚ σε άλλους χώρους με κύριο αποδέκτη το ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πια μια πεζή καθημερινότητα.

Βαρόνοι του ΠΑΣΟΚ, που βρίσκονται μετά από δυο σχεδόν δεκαετίες εκτός Βουλής, αλλάζουν μονομιάς, πρεσβεύοντας οτιδήποτε αφόριζαν όταν κυβερνούσαν. Έτσι απόψεις για την απλή αναλογική δικαιολογούνται επαρκώς από πρώην υπουργούς με μηδαμινό έργο, ενώ άλλοι κατακεραυνώνουν την οικονομική πολιτική που οι ίδιοι χάραξαν και λάτρεψαν από το 1990 και μετά.

Έτσι, ο πολιτικός αριβισμός με τον καιρό κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος. Όλοι μετρούν τα κουκιά τους, πριν από κάθε επίμαχη ψηφοφορία. Όσοι τρέφουν προσωπικές αντιπάθειες εναντίον των νυν αρχηγών των κομμάτων και των παρεΐστικων κρατικοδίαιτων επιτελείων τους ή τύψεις για τα όσα έκαναν, εγκαταλείπουν το βαπόρι που βουλιάζει, βιώνοντας την αυταπάτη ότι θα σωθούν!

Από την άλλη αιφνίδιες –όχι όμως για όλους– δηλώσεις αξιωματούχων Ελλήνων, οδηγούν σε ανεβοκατεβάσματα του χρηματιστηρίου, κάνοντας κάποιους ιδιαίτερα πλούσιους μέσα σε λίγες ώρες.

Έτσι φθάσαμε αισίως στο τρίτο Μνημόνιο, μετά από ηρωισμούς και παλινωδίες.

Όσοι πολιτικά μικροί, ήθελαν να κερδίζουν πόντους, αφόρισαν επιμελώς το εν λόγω Μνημόνιο πριν την πρόσφατη ψηφοφορία. Τελικά όμως κούρνιαξαν και το υπερψήφισαν με… το πιστόλι στον κρόταφο, εξασφαλίζοντας ίσως κάτι από μια ευάλωτη αρχηγία.

Άλλοι, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον ανακόλουθοι, ψήφισαν το Μνημόνιο άλλα θα καταψηφίσουν τον προϋπολογισμό προτάσσοντας ό,τι γεννά η φαντασία τους ως επιχείρημα. Δε λείπουν βέβαια και όσοι δήλωσαν ένα βροντερό παρόν στην ψηφοφορία για το Μνημόνιο αλλά θα υπερψηφίσουν τον προϋπολογισμό στη Βουλή. Ποια η διαφορά στην ουσία ανάμεσα στις δύο παραπάνω ψηφοφορίες;

Υπάρχουν και οι μοιραίοι, που γαντζωμένοι στο πλοίο της εξουσίας ανέλαβαν πάλι την ευθύνη σωτηρίας της χώρας με τη ψήφο τους, άσχετα αν δεν έχουν διαβάσει τα Μνημόνια που υπερψήφισαν. Δηλώσεις βέβαια περί μη μελέτης Μνημονίων μπορούν να θεωρηθούν είτε θέσεις ειλικρίνειας είτε υπέρμετρης ανοησίας.

Και τέλος οι αντιμνημονιακοί, που βαπτίζουν το δημόσιο χρέος άλλοτε απεχθές και άλλοτε επονείδιστο (δυο όροι διαφορετικοί και όχι συνώνυμοι), επενδύοντας στο «δεν πληρώνω» ή/και στην επιστροφή της δραχμής, βρήκαν πεδίον δόξης λαμπρόν, προτάσσοντας ό,τι θεωρούν ικανό να τους αναδείξει στη Βουλή.

Και σε όλο αυτό το συρφετό, ένας λαός που κοιτά στα άστρα, ελπίζοντας να βρει εκεί αισίως τη σωτηρία του, παίζει το ρόλο του σύγχρονου Διογένη. Έτσι, ψάχνει με το φανάρι του τους λίγους στη Βουλή, τους τολμηρούς και ειλικρινείς, που παραμένουν αξιοπρεπείς και συνεπείς στα όσα διακήρυτταν χρόνια από όποιον πολιτικό χώρο και αν βρίσκονται, χωρίς να θεωρούνται κακέκτυπα μιας παλαιομοδίτικης φρασεολογίας και χωρίς τα φοβικά σύνδρομα ή τη μανία για την εξουσία άλλων συντρόφων τους.