Τρεις Μπαλάντες...

Γράφει ο Φώτης Μισόπουλος

Οι τρεις Μπαλάντες είναι γραμμένες στα πρότυπα της παλαιο- γαλλικής ποίησης του 15ου- 16ου αιώνα, που μετρικά μεταχειρίστηκε κι ο Καρυωτάκης στην "Μπαλάντα για τους άδοξους ποιητές". Μια μπαλάντα είναι τουλάχιστο τρία οκτάστιχα κι ένα τετράστιχο που ο τελευταίος στίχος είναι πάντα ίδιος. Το "Κοράκι" του Έντγκαρ Άλλαν Πόε περιέχει πολλά οκτάστιχα, με πασίγνωστο τον τελευταίο στίχο ".......Nevermore".

ARGOMENTUM ή Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΦΑΟΥΣΤ
Ω, φρίκη μεταφυσική του εαυτού σου...
ΦΑΟΥΣΤ, ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

Διαλυθήκαν τόσοι απάνθρωποι αιώνες,
θαρρώ πως υποκύπτεις στους χειμώνες,
-ο χρόνος είναι απολιθωμένο ψάρι-
μοιάζω αυτόν τον άγνωστο νεκρό που λείπει

-η πόρτα ανοιχτή για να περάσει η λύπη-
σαλεύω σαν κάτι να 'ρθει να με πάρει

όταν φανεί θα φεύγω τελευταία φορά
-έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά.

Ο καιρός προχωρώντας μ' ατίμωση
καθαιρεί την αλήθεια στάζει ερήμωση-
-ποτέ δεν ήμουν στο ίδιο σώμα-,
τα ρολόγια είναι βουβά κι η αιχμαλωσία-,
η θάλασσα υπόσχεται αθανασία
κι είναι βράδυ. Το φεγγαρόφωτο στο χώμα-
μ' ένα κόκκινο πάθος περιμένω σειρά
έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά.

Τι κυνηγάς-, στο βουνό αφανίσαν τα ίχνη-,
νωρίς τα φώτα σβήνουν στην πολίχνη-
παλιά ιστορία η υψικάμινος που πλέει-
ένας τρόπος ψεύτικος για να γερνώ-
ίδιες εικόνες, οι ίδιες σκηνές που προσπερνώ-
αθώρητος ο άγγελος π' αποκοιμιέται- λέει-,
σαν σκαρφαλώνουν τα βρύα στο βορρά
έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά

Η νύχτα γνέθει ένα χάδι θαλερά
το παρελθόν μοιάζει ανώφελο και ταξιδεύω
τα βράδια αρνιέμαι τη σιγή τους να ξοδεύω
έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά

ΦΩΤΗΣ ΜΙΣΟΠΟΥΛΟΣ

Αύγουστος 2012

ΕΙΔΩΛΟ
Xρειάζομαι μια τέχνη νηστεμένη
κάποιος να μοιράζεται την αγωνία μαζί μου
θα σέρνω ξέπνοες επιθυμίες στην ψυχή μου,
-σχισμές στη νύχτα, η σελήνη κομμένη-,
η μοίρα κείται άνυδρη-, το άφυλό μου
εκτύπωμα-, η σκιά μου στη γη θα υπνώσει-,
μόνο αυτή, πιστή, δεν θα προδώσει

κραυγάζοντας σκαιά το είδωλό μου

Θα φροντίσουν οι θεοί το πεπρωμένο-,
-λές-, να μετρήσω την άμμο στη θάλασσα,
βλέπω στο βάθος των ζωών μου ό,τι χάλασα
-ένα πρόσωπο στενό και ρημαγμένο-
ό,τι περνά απ' το χέρι σου για το καλό μου
φερ' το- το ιερό που ζητά η Ομορφιά-,
η άνοιξη απλωμένη στην ποδιά
κραυγάζοντας σκαιά το είδωλό μου

Οι εύνοιες της τύχης έχουν τίμημα
σύντομα θα γίνω ό,τι δεν είμαι ακόμα
-κάποιο αμίλητο κι ανεξερεύνητο πτώμα-
όπως περνάς και τελειώνει το ποίημα
μες στο βράδυ χαράζεις το λαιμό μου
όλα όσα πίστεψες για μένα είναι ψέμα,
η σιωπή- κήπος αλλοιώτικος-, μυρίζει αίμα
κραυγάζοντας σκαιά το είδωλό μου

Υπάρχεις σαν θαμπός χρυσός μες στο μυαλό μου
-το γερμένο ποτήρι, το μαύρο ψωμί-
αφήνω πριν φύγω στην πόρτα το κλειδί
κραυγάζοντας σκαιά το είδωλό μου
ΦΩΤΗΣ ΜΙΣΟΠΟΥΛΟΣ

Αύγουστος 2012

ΕΛΕΝΗ
...Αν η Ελένη δεν ήταν εκεί τι σημασία θάχε η Τροία,
άνδρες Αχαιοί......
ΟΣΙΠ ΜΑΝΤΕΛΣΤΑΜ, ΠΟΙΗΜΑ 78

Nα ενδώσω στα μαρτύρια- αυτό είν' η μοίρα
-το σφρίγος ως διάρκεια ή σωφροσύνη
ν' αντέξω σαν φωνή εξορίστου ό,τι πήρα
στην ακατάληπτη έρημο του νου, θα λύνει
μπρος στα τείχη η Ελένη τα μαλλιά της
κι ας νέμονται την Τροία οι χειμώνες
το ουρλιαχτό ενός τοξότη κι οι θαμώνες-
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης


Οι απόγονοί μου θα θυμούνται το σωστό
-πόσα θύματα ένας πόλεμος αν γίνει-
ο Πλάτων εξόρισε τους ποιητές στο λιακωτό-
οι λέξεις που κρατάς είναι μια δέσμη με σαγήνη-
τα βογκητά- στη μάχη- οι θρήνοι, η μιλιά της

το φονικό σπαθί μπηγμένο στο κρανίο,
σύννεφα απ' αλάτι το ξαφνικό αντίο-
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης


Μ' ένα χαμόγελο ο Μαγιακόφσκι μαγικό
τον δαίμονά του, ίσως, απότομα ρωτήσει
για το παλάτι, της νύφης το ρυθμό-
το σκάφαντρο στο Σκάμαντρο ν' αφήσει-

στη γριά πόλη που χάνεται κοντά της
στο θόρυβο του χρόνου που απειλεί

-συμμετρίες σοφές απαριθμεί
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης


Ιδού η θωριά της πέρδικας, τα δάκρυά της,
στη μάχη ανατριχιάζουν το λιοπύρι
ο γάμος- μου λες- είν' πανηγύρι,
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης.

ΦΩΤΗΣ ΜΙΣΟΠΟΥΛΟΣ

Αύγουστος 2012