Σκληρές μέρες για όλους..

Του ΧάρηΤσιόκα
Ασφαλώς και η πλειοψηφία δε θέλει το άλμα στο κενό που ‘επιλέγουν’ οι ακραίες πολιτικές και παρασιτικές δυνάμεις. Για τους πολίτες δεν αποτελεί επιλογή η απομόνωση. Όμως υπάρχουν πλέον ισχυρές επιφυλάξεις για την εφαρμογή της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής

Ο αντίλογος είναι ότι δεν υπάρχει λύση εξόδου από την κρίση χωρίς χρηματοδότηση, διαρθρωτικές αλλαγές, δημοσιονομική εξυγίανση, με ευέλικτο αποκεντρωμένο – επιτελικό κράτος, δίκτυα προστασίας και αλληλεγγύης και πάνω απ όλα νέο παραγωγικό μοντέλο με ευκαιρίες πρόσβασης σε όλους!
Ζητούμενο, δίκαιος επιμερισμός των ευκαιριών και κινδύνων που δημιουργεί η Ευρωπαϊκή πλέον κρίση.
Το ερώτημα είναι:
Κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση η χώρα και οι πολιτικές δυνάμεις?
Ακριβώς σε αυτά τα θέματα κρίνεται και θα κρίνεται το επαχθέστερο μνημόνιο της κυβέρνησης Σαμαρά.
Ο πήχης αξιολόγησης της ψήφου έχει τεθεί στα ερωτήματα:
· Διασφαλίζεται ότι μετά την ψήφιση των μέτρων η Ελλάδα θα πάρει όλο το ποσό χωρίς άλλους εκβιασμούς για νέες θυσίες?
· Μπορεί αυτός ο συσχετισμός δύναμης της κυβέρνησης να θέτει θέματα πολιτικής διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη ,όταν έχασε την ευκαιρία μετά το μήνυμα των εκλογών, να σταματήσει η περιθωριακή διαπραγμάτευση πάνω στα επιμέρους μέτρα της τρόικας που παράγουν, διχασμό και παρασιτισμό?
· Ποια πολιτική, και με ποια εργαλεία διασφαλίζεται ότι οι τράπεζες θα κατευθύνουν το δανεισμό της χώρας στην πραγματική οικονομία και στην αγορά?
· Ο στόχος της επιμήκυνσης που θα άμβλυνε χρονικά το βάρος των κοινωνικά διχαστικών μέτρων του τρίτου, χειρότερου μνημονίου, πόσο αξιόπιστος κρίνεται, όταν δίνουν την ευκαιρία στους δανειστές να παρατείνουν πολιτικές ύφεσης για πολύ περισσότερα χρόνια?
· Τελικά τα περιεχόμενα της προγραμματικής συμφωνίας που αφορούν την συμμαχία αυτής της κυβερνητικής πολιτικής, κινούνται σε συμβατές τροχιές με το πλαίσιο του τρίτου επαχθέστερου μνημονίου?
Είναι προφανές ότι υπάρχουν ερωτήματα γύρω από τη βιωσιμότητα του λεγόμενου νέου σχεδίου. Για το κούρεμα και τη βίαιη αναδιανομή μεριδίων αγοράς και πλούτου υπέρ των ολίγων, που επιχειρείται και παρουσιάζεται με ‘ψιλά’ γράμματα.
Θα ήταν εύκολο αντίστοιχα να αριθμηθούν άλλα τόσα αρνητικά, αν ως επιλογή προκρινόταν η στάση των ακραίων δυνάμεων που εκφράζονται ως αντιπολίτευση. Με:
* μονομερείς καταγγελίες, ρήξη με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι κτλ.! Επιλογές που βάλουν ευθέως σε βάρος των παραγωγικών δυνάμεων που έχουν απομείνει.
Τα μέτρα λοιπόν είτε με τη λογική της αποδοχής για “τελευταία φορά”, είτε με την “μηδενιστική” προσέγγιση δεν αντέχουν σε μια δημοσιονομική ανάγνωση! Η ψήφος δε μπορεί να αξιολογείται έτσι γιατί:
- Η μεν, κυβέρνηση Σαμαρά εξάντλησε πολύτιμο χρόνο, όχι στη βάση της επαναδιαπραγμάτευσης που προέβλεπε η προγραμματική συμφωνία, αλλά επί των συγκεκριμένων μέτρων που επέδειξε ως ατζέντα η τρόικα και οι εγχώριοι συνομιλητές.
- Ένα δε, κομμάτι της αντιπολίτευσης διάλεξε τον εύκολο δρόμο της ‘μετωπικής’ λαϊκίστικης άρνησης, αρκούμενο στο ρόλο του περήφανου διαχειριστή της δραχμής και των επιπτώσεων μιας τυφλής αντιπαράθεσης με τους συσχετισμούς της Ευρώπης.
Απαιτείται στροφή προοδευτικής διεξόδου!
Ασφαλώς οι επιλογές αντιμετώπισης της κρίσης είναι δύσκολες στο δυσμενές ευρωπαϊκό περιβάλλον. Είναι όμως ευθύνη η χάραξη μιας εναλλακτικής στρατηγικής με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δικαιοσύνη.
Ο κυβερνητισμός ως πολιτική επιλογή στελεχών για τη “σωτηρίας της χώρας” χωρίς τους πολίτες δοκιμάστηκε και δεν βρίσκει κοινωνική αποδοχή.Οι παραγωγικές και κοινωνικές δυνάμεις δεν αποδέχονται θολούς αυτοπροσδιορισμούς Ένωσης Κέντρου! Θέλουν καθαρό πολιτικό στίγμα.
Για τους προοδευτικούς σχηματισμούς είναι η ώρα σοβαρών αποφάσεων, αλλαγών!
Ασφαλώς και δεν μπορούν, δεν πρέπει τυχοδιωκτικά να χρεωθούν μια κρίση ακυβερνησίας. Η προσφορά για κυβερνητική ανοχή όμως δεν μπορεί να ακυρώνει την επιδίωξη ενός άλλου δρόμου! Είναι πλέον ο χρόνος να αντικατασταθεί η αδιέξοδα επαναλαμβανόμενη “τελευταία φορά”, με τον αυτοκριτικό προσδιορισμό της “άλλης φοράς” για δίκαιη πολιτική εξόδου με ανάπτυξη! Χρειάζεται άλλο σχέδιο! Με απλή αναλογική, και προοδευτικές συγκλίσεις.
Γιατί ευθύνη κάθε προοδευτικής δύναμης και στελέχους, δεν είναι να ψηφίζει για τρίτη φορά επαχθέστερα μέτρα! Είναι να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση που εναλλακτικά πρέπει να προωθεί ο δημοκρατικός σοσιαλιστικός χώρος και γενικότερα η κεντροαριστερά.
είναι προφανές ότι τα προηγούμενα δεν αφορούν:
-τους γερασμένους πολιτικά- δήθεν νέους?! (sic)
-Τους “φούσκα” κυβερνητιστές παντός αρχηγού,που τάχα “βλέπουν πίσω”, ώστε να κρύβουν ότι έχουν “εκποιήσει” το μέλλον.
-Αυτούς που έχουν συμβιβαστεί με τις βίαιες “ρυθμίσεις” υπέρ των λίγων..