Κιλκίς 2039 μ.Χ. (Έβδομο μέρος) : Τέλη μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ υπέρ συντήρησης νεκροταφείου

Παραμονές του 2040 και όλα πηγαίνουν τέλεια. Ξεχειλίζω από ευτυχία. Ειδικά στο θέμα της οικογένειας. Αυτό δεν είναι κράτος. Είναι το κάτι άλλο. Με την καλή την έννοια. Όχι όπως παλιά πριν 40 χρόνια που είχε γίνει αντικείμενο έρευνας, η χάλια οικονομική και οικογενειακή κατάσταση των Ελλήνων. Έπρεπε να δουλεύουν και οι δύο βουτηγμένοι στα χρέη και τα δάνεια για να επιβιώσουν, να δημιουργήσουν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους αξιοπρεπώς. Με τι αποτέλεσμα; Γκρίνια, κούραση, καβγάδες, διαζύγια. Πολλές απαιτήσεις, πολλές υποχρεώσεις, οι περισσότερες χωρίς λόγο.
Ακούστε τι κάνει σήμερα το κράτος μας.

Πριμοδοτεί για κάθε παιδί που θα κάνεις με 150 ευρώ και 400 ευρώ το τρίτο και μετά. Αρκεί όμως να ζεις μόνιμα στο Κιλκίς. Στις μεγαλουπόλεις είναι λιγότερα. Μια καλή σκέψη για αποσυμφόρηση των τερατουπόλεων. Με ένα όρο όμως. Να μην δουλεύει η γυναίκα. Την πληρώνει, την ασφαλίζει, της δίνει σύνταξη, την αντιμετωπίζει σαν εργαζόμενο, αρκεί να μην δουλεύει. Στην αρχή πριν 40 χρόνια όταν εφαρμόσθηκε πιλοτικά αυτό το μέτρο με αρχή από το Κιλκίς, έγινε χαμός.

Μόνο που δεν έπεσε ο Δήμος, η Περιφέρεια και η Κυβέρνηση. Τι ρατσιστές τους είπαν, τι φαλλοκράτες, τι γουρούνια ενάντια στα δικαιώματα της γυναίκας. Τι οπισθοδρόμηση ενάντια στα δικαιώματα για δουλειά κτλ.

Το σχέδιο του κράτους αφορούσε κυρίως τις γυναίκες που δεν ήταν πτυχιούχοι κτλ. και ήταν απλό: α) άμεσα θα είχαμε μείωση της ανεργίας β) Τα άσκοπα και τεράστια κονδύλια για ταμεία ανεργίας, καταρτίσεις προγραμμάτων ανέργων και επιδόματα εργαζομένων γυναικών κτλ. θα πήγαιναν για την καταβολή σ’ αυτό το πρόγραμμα γ) θα επανερχόταν η ηρεμία στα περισσότερα σπίτια λόγω της αποκλειστικής απασχόλησης της μητέρας με το σπίτι της και τα παιδιά της δ) θα μειωνόταν τα άσκοπα έξοδα της οικογένειας (π.χ. δύο αυτοκίνητα, περισσότερα ρούχα περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις, λεφτά για τη φύλαξη των παιδιών, παραπάνω έξοδα για ψυχαγωγία λόγω της καθημερινής κούρασης, παραπάνω έξοδα για έτοιμα προϊόντα και delivery λόγω της έλλειψης χρόνου. Εννοείται ότι όποια ήθελε θα μπορούσε να δουλέψει, απλά έδινε ένα κίνητρο παραπάνω, και δεν πριμοδοτούσε το κράτος την εργασία των γυναικών γιατί είπαμε: άνεργος άντρας = νεκρός άντρας.

Στην αρχή οι περισσότερες στραβομουτσούνιασαν. Τις είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου βέβαια και τα life style περιοδικά και η tv ότι π.χ. «δεν γεννήθηκαν για να μένουν σπίτι», «δεν είναι νοικοκυρούλες αγράμματες», έχουν δικαίωμα στη ζωή» κτλ.

Αν τις έλεγες βέβαια ότι σου βρήκα δουλειά σαν καθαρίστρια, ή στην οικοδομή, ή στο εργοστάσιο πάλι στραβομουντσούνιαζαν. Χρήματα δεν ήθελαν για την καλυτέρευση της οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς τους; Αν έχεις ανάγκη δεν κάνεις επιλογές…. Όσες τόλμησαν να μπουν στο πρόγραμμα (παρά τις αφόρητες πιέσεις για αποχή από τις έξυπνες άλλες γυναίκες) είδαν σταδιακά ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα άκουγαν. 

Μια γυναίκα η οποία π.χ. είχε 3 παιδιά έπαιρνε 700 ευρώ (150+150+400=700). Και το ατομικό της χαρτζιλίκι είχε, και βοηθούσε οικονομικά την οικογένεια της, μεγάλωσε αυτή τα παιδιά της, κουραζόταν μόνο σε ότι είχε σχέση με τον άντρα της, τα παιδιά της, και το σπίτι της. Υπήρχε οικογενειακή γαλήνη και ηρεμία γιατί ο κακομοίρης ο άντρας της γύριζε από τη δουλειά κουρασμένος έβρισκε ένα σπίτι «ζεστό» με μαγειρεμένο φαγητό σπιτικό, χωρίς γκρίνια για κούραση και «εξωτερικά» προβλήματα (ο άντρας επειδή είναι άμυαλο ον θέλει 3 πράγματα (όχι γκρίνιες, σεξ και φαγητό). Όσες είχαν άντρες με «ανοιχτό» μυαλό περνούσαν και περνάνε καταπληκτικά. Και τις βόλτες τους, και τα ταξίδια τους, και τις εξόδους τους. 

Όλα τακτοποιημένα, και παρέμειναν θηλυκές και ελκυστικές. Τη διάθεση δεν την κάνει ο χώρος, την κάνει η ψυχική γαλήνη…. Όσες όμως είχαν άντρες ανατολίτες δερβέναγες που ήθελαν μια υπηρετριούλα, ατύχησαν, και γρήγορα προσπάθησαν να την κοπανήσουν με ελαφρά πηδηματάκια με το πρόσχημα της δουλειάς.

Αύριο λέω να πάω να ανάψω ένα κεράκι στον συγχωρεμένο τον πατέρα μου. Πριν 3 χρόνια το 2036 παραδόθηκαν τα νέα νεκροταφεία κοντά στην περιοχή της νέας Νομαρχίας στο δρόμο για Αργυρούπολη. Επιτέλους, γιατί το 2005, ξεκίνησαν αλλά κανείς δεν τα ήθελε στην περιοχή του. Και έτσι με ενστάσεις πάνω σε ενστάσεις φτάσαμε στο 2036. Κανείς δεν τους θέλει τους καημένους τους νεκρούς κοντά του. Εδώ δεν τους μιλούσαν ζωντανούς θα μου πείτε. Aλλά ήθελα να ρωτήσω όλους αυτούς που αντιδρούν: κι άντε δεν ξέρουμε αν υπάρχει ΖΩΗ μετά θάνατον, ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ πριν από τον θάνατο;

Δεν θα ξεχάσω τότε στις αρχές του 21ου αιώνα στο Κιλκίς που είχες τον πόνο σου για κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, και είχες και το πρόβλημα να βρεις μέρος. Στους διαδρόμους τους βάζανε. Και οι ζώντες; Χωρίς τουαλέτες, χωρίς ένα χώρο να πιεις ένα ποτήρι νερό, να πλυθείς, να ξαποστάσεις, να πιεις ένα καφέ μετά τις οδυνηρές στιγμές. Τέτοιος σεβασμός και σε νεκρούς και σε ζωντανούς. Να αγοράσεις ένα λουλούδι, ένα κερί κτλ. Τίποτα. Έτσι ο Δήμος μαζί με τα νέα νεκροταφεία, προσέλαβε και 6-8 υπαλλήλους για την συντήρηση, καθαριότητα αυτών.

Επίσης άναβαν τα καντηλάκια για όσους δημότες δεν μπορούσαν να έρθουν, πότιζαν, έβαφαν, και γενικά επικρατούσε μια αισθητική σεβασμού και γαλήνης και για ζώντες και νεκρούς. Επειδή η πρόσληψη θα επιβάρυνε τα κονδύλια του Δήμου, αποφασίστηκε μια μικρή εισφορά από όλους του δημότες μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ υπέρ συντήρησης νεκροταφείου. Κάποιοι έξυπνοι Κιλκισιώτες αντέδρασαν γιατί να πληρώνουν αφού δεν έχουν άνθρωπο εκεί; Γιατί ρε μάγκα; Μήπως όταν πληρώνεις ΕΡΤ μέσω της ΔΕΗ σε ρωτάει κανείς αν βλέπεις ΕΡΤ ή ακόμα αν έχεις τηλεόραση; Εκεί γιατί δεν αντιδράς;

Διαβάστε το έκτο μέρος

Διαβάστε το πέμπτο μέρος

Διαβάστε το τέταρτο μέρος

Διαβάστε το τρίτο μέρος

Διαβάστε το δεύτερο μέρος

Διαβάστε το πρώτο μέρος