Αφιερωμένο στην μανούλα μου που σήμερα κλείνει 49 ολόκληρα χρόνια γάμου
...πλύντε τα χέρια σας...το τραπέζι είναι έτοιμο ... τρώμεεεε...
Ακόμη ακούω τη φωνή της μαμάς, στ΄ αυτιά μου ...
Ακόμη και τώρα, 48 χρόνων γαϊδούρα, και 22 χρόνια μανούλα η ίδια, όταν θα πάω στους γονείς μου, (στο χωριό τώρα πια), μετά τις χαιρετούρες και τους εναγκαλισμούς, η πρώτη κίνησή μου είναι η "επιδρομή" στην κουζίνα της μαμάς, όπου ανοίγοντας τις κατσαρόλες όλο και κάποια νοστιμιά-έκπληξη θα κρύβουν μέσα τους ... και τους ήχους από τα τσετζεριδικά πάντα θα τους συνοδεύει η φωνή της από μέσα :... πεινάτε; ...να σας βάλω να φάτε;...
Ένα περίεργο πράγμα, από τραπέζι να σηκωθώ και μετά να πάω στους γονείς μου, η κίνηση αυτή είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καλωσορίσματος, κάτι σαν άγραφος νόμος ....
Οι μυρωδιές της κουζίνας της, γνώριμες, φορτωμένες με αναμνήσεις, γεγονότα, εικόνες ... άλλοτε καλές... άλλοτε άσχημες ...
Νομίζω πως σ΄έναν διαγωνισμό γεύσεων και φαγητών, όπου όλοι οι συμμετέχοντες μαγειρεύουν το ίδιο φαγητό, ακόμη κι εκεί θα ξεχώριζα από την μυρωδιά το φαγητό της δικής μου μαμάς (φαντάζομαι και ο καθένας της δικής του).
Τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο και τόσο μοναδικό σε γεύση και νοστιμιά;
Μην είναι που το έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια, αφού μεγαλώσαμε μ΄αυτό;
Μην έγινε σημείο αναφοράς των γεύσεών μας και μέτρο σύγκρισης για άλλων γεύσεις;
Μην είναι ένα "ποτ πουρί" αναμνήσεων, οπτικών, ακουστικών και γευστικών ερεθισμάτων και συναισθημάτων;
Ένα "φλας μπακ" γεύσεων από τα μικράτα μας μέχρι τώρα;
Ένα "γαργαλητό" μνήμης των ιστορικών γευστικών διαδρομών της ζωής μας;
Μην είναι μία ακόμη απόδειξη που επαληθεύει το "αποτύπωμα" του είναι μας;
Ένα "αόρατο τατού" μέσα στην ψυχή μας, στο μυαλό μας, στο στομάχι και τον οισοφάγο μας;
Μην είναι ένα από τα "δόλια μέσα" που χρησιμοποιούν οι μανούλες για να μας "δέσουν" γευστικά στην ποδιά τους;
Μην είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που ενδεχομένως δεν μου έρχονται στο νου τώρα;
Θαρρώ πως η συνταγή δεν έχει τίποτα το εξωτικό, τίποτα το ασυνήθιστο!
Τα υλικά είναι αυτά που υπάρχουν και στα πιο φτωχικά ντουλάπια και στα πιο συνηθισμένα ψυγεία των σπιτιών.
Υλικά καθαρά, καλής ποιότητας και καθαρές γεύσεις.
Υποθέτω πως το μαγικό μυστικό, είναι στα μπαχάρια στα καρυκεύματα και στον συνδυασμό αυτών.
Με το σοτάρισμα, αναδύονται έγνοιες και αγωνίες.
Η έγνοια της να τρώμε απ΄ όλα τις τροφές που έχουμε ανάγκη, και η αγωνία της να μας κάνει υγιείς, γερούς και δυνατούς οργανισμούς.
Με τα καρυκεύματα "μπολιάζει" τις γευστικές ιδιαιτερότητες και ιδιορρυθμίες του καθενός μας , στις σωστές αναλογίες και τα μπαχάρια είναι η αθώα πονηριά της να συνδυάσει τις τροφές που πρέπει να φάμε, μ΄ αυτές που δεν μας αρέσουν αλλά χρειάζονται, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι υγιεινό, εύγευστο , επιθυμητό και αρεστό σε όλους μας.
Το ανακάτεμα είναι η πίστωση χρόνου για να σκεφτεί μη ξέχασε τα "χούγια" κανενός μας, και να ζυγίσει ποσότητες και υλικά.
Οι "δοκιμές" της είναι τόσες, όσα είναι και τ΄ αγαπημένα της πρόσωπα, σε κάθε δοκιμή γεύεται με τη γεύση του καθενός μας ξεχωριστά.
Και τελειώνει, πασπαλίζοντας το φαγητό, με το μεράκι της, με την φροντίδα της, με την στοργή και την αγάπη της.
Βάζοντάς το στο φούρνο ή την κατσαρόλα, εύχεται η προσδοκία της να μας ευχαριστήσει όλους, να βγει αληθινή!
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι το γνωστό:
Σαν της μαμάς μου την κουζίνα ...καμιά!
...σερβιρισμένο πάνω στο άσπρο τραπεζομάντηλο τις Κυριακές και τις γιορτές, και στο καρό ή ριγέ τις καθημερινές ...
Γράφοντας όλα αυτά, μ΄έπιασε μια γλυκιά θλίψη... θυμήθηκα ... πως όλα αυτά τα συναισθήματα που μοιράζομαι τώρα εδώ μαζί σας, δεν τα έχω πει ποτέ στη μαμά μου για την κουζίνα της, πέρα από κάποια μουγκρητά και κάποια επιφωνήματα διαρκείας όπως ... μμμμμμμ.... μιαμ μιαμ.... νόστιμοοοοοοοο.... τέλειο.... όνειρο....
(σιγά τα ωά, αυτό το κάνει και η Μενεγάκη κάθε πρωί .......... μάλλον πρέπει να της μιλήσω)...
Τώρα ζηλεύω τη μαμά μου, που νιώθω τόσο όμορφα για την κουζίνα της, τα δικά μου τα "σκασμένα" θα θυμούνται άραγε τίποτα από τη δική μου κουζίνα....
Υ.Γ. Ξέχασα να σας πω το πιο σπουδαίο! Μετά το master chef, έμαθε και τα γκουρμέ ...., από δω και πέρα μας δήλωσε ότι τα φαγητά της θα είναι γκουρμέ!
Από τη μια η κρίση, από την άλλη τα γκουρμέ φαγητά της μαμάς μου ... βάλτε με το νου σας τι μας περιμένει ..... άτιμη τηλεόραση και την κουζίνα της μαμάς μου μαγάρισες!
Ακόμη ακούω τη φωνή της μαμάς, στ΄ αυτιά μου ...
Ακόμη και τώρα, 48 χρόνων γαϊδούρα, και 22 χρόνια μανούλα η ίδια, όταν θα πάω στους γονείς μου, (στο χωριό τώρα πια), μετά τις χαιρετούρες και τους εναγκαλισμούς, η πρώτη κίνησή μου είναι η "επιδρομή" στην κουζίνα της μαμάς, όπου ανοίγοντας τις κατσαρόλες όλο και κάποια νοστιμιά-έκπληξη θα κρύβουν μέσα τους ... και τους ήχους από τα τσετζεριδικά πάντα θα τους συνοδεύει η φωνή της από μέσα :... πεινάτε; ...να σας βάλω να φάτε;...
Ένα περίεργο πράγμα, από τραπέζι να σηκωθώ και μετά να πάω στους γονείς μου, η κίνηση αυτή είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καλωσορίσματος, κάτι σαν άγραφος νόμος ....
Οι μυρωδιές της κουζίνας της, γνώριμες, φορτωμένες με αναμνήσεις, γεγονότα, εικόνες ... άλλοτε καλές... άλλοτε άσχημες ...
Νομίζω πως σ΄έναν διαγωνισμό γεύσεων και φαγητών, όπου όλοι οι συμμετέχοντες μαγειρεύουν το ίδιο φαγητό, ακόμη κι εκεί θα ξεχώριζα από την μυρωδιά το φαγητό της δικής μου μαμάς (φαντάζομαι και ο καθένας της δικής του).
Τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο και τόσο μοναδικό σε γεύση και νοστιμιά;
Μην είναι που το έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια, αφού μεγαλώσαμε μ΄αυτό;
Μην έγινε σημείο αναφοράς των γεύσεών μας και μέτρο σύγκρισης για άλλων γεύσεις;
Μην είναι ένα "ποτ πουρί" αναμνήσεων, οπτικών, ακουστικών και γευστικών ερεθισμάτων και συναισθημάτων;
Ένα "φλας μπακ" γεύσεων από τα μικράτα μας μέχρι τώρα;
Ένα "γαργαλητό" μνήμης των ιστορικών γευστικών διαδρομών της ζωής μας;
Μην είναι μία ακόμη απόδειξη που επαληθεύει το "αποτύπωμα" του είναι μας;
Ένα "αόρατο τατού" μέσα στην ψυχή μας, στο μυαλό μας, στο στομάχι και τον οισοφάγο μας;
Μην είναι ένα από τα "δόλια μέσα" που χρησιμοποιούν οι μανούλες για να μας "δέσουν" γευστικά στην ποδιά τους;
Μην είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που ενδεχομένως δεν μου έρχονται στο νου τώρα;
Θαρρώ πως η συνταγή δεν έχει τίποτα το εξωτικό, τίποτα το ασυνήθιστο!
Τα υλικά είναι αυτά που υπάρχουν και στα πιο φτωχικά ντουλάπια και στα πιο συνηθισμένα ψυγεία των σπιτιών.
Υλικά καθαρά, καλής ποιότητας και καθαρές γεύσεις.
Υποθέτω πως το μαγικό μυστικό, είναι στα μπαχάρια στα καρυκεύματα και στον συνδυασμό αυτών.
Με το σοτάρισμα, αναδύονται έγνοιες και αγωνίες.
Η έγνοια της να τρώμε απ΄ όλα τις τροφές που έχουμε ανάγκη, και η αγωνία της να μας κάνει υγιείς, γερούς και δυνατούς οργανισμούς.
Με τα καρυκεύματα "μπολιάζει" τις γευστικές ιδιαιτερότητες και ιδιορρυθμίες του καθενός μας , στις σωστές αναλογίες και τα μπαχάρια είναι η αθώα πονηριά της να συνδυάσει τις τροφές που πρέπει να φάμε, μ΄ αυτές που δεν μας αρέσουν αλλά χρειάζονται, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι υγιεινό, εύγευστο , επιθυμητό και αρεστό σε όλους μας.
Το ανακάτεμα είναι η πίστωση χρόνου για να σκεφτεί μη ξέχασε τα "χούγια" κανενός μας, και να ζυγίσει ποσότητες και υλικά.
Οι "δοκιμές" της είναι τόσες, όσα είναι και τ΄ αγαπημένα της πρόσωπα, σε κάθε δοκιμή γεύεται με τη γεύση του καθενός μας ξεχωριστά.
Και τελειώνει, πασπαλίζοντας το φαγητό, με το μεράκι της, με την φροντίδα της, με την στοργή και την αγάπη της.
Βάζοντάς το στο φούρνο ή την κατσαρόλα, εύχεται η προσδοκία της να μας ευχαριστήσει όλους, να βγει αληθινή!
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι το γνωστό:
Σαν της μαμάς μου την κουζίνα ...καμιά!
...σερβιρισμένο πάνω στο άσπρο τραπεζομάντηλο τις Κυριακές και τις γιορτές, και στο καρό ή ριγέ τις καθημερινές ...
Γράφοντας όλα αυτά, μ΄έπιασε μια γλυκιά θλίψη... θυμήθηκα ... πως όλα αυτά τα συναισθήματα που μοιράζομαι τώρα εδώ μαζί σας, δεν τα έχω πει ποτέ στη μαμά μου για την κουζίνα της, πέρα από κάποια μουγκρητά και κάποια επιφωνήματα διαρκείας όπως ... μμμμμμμ.... μιαμ μιαμ.... νόστιμοοοοοοοο.... τέλειο.... όνειρο....
(σιγά τα ωά, αυτό το κάνει και η Μενεγάκη κάθε πρωί .......... μάλλον πρέπει να της μιλήσω)...
Τώρα ζηλεύω τη μαμά μου, που νιώθω τόσο όμορφα για την κουζίνα της, τα δικά μου τα "σκασμένα" θα θυμούνται άραγε τίποτα από τη δική μου κουζίνα....
Υ.Γ. Ξέχασα να σας πω το πιο σπουδαίο! Μετά το master chef, έμαθε και τα γκουρμέ ...., από δω και πέρα μας δήλωσε ότι τα φαγητά της θα είναι γκουρμέ!
Από τη μια η κρίση, από την άλλη τα γκουρμέ φαγητά της μαμάς μου ... βάλτε με το νου σας τι μας περιμένει ..... άτιμη τηλεόραση και την κουζίνα της μαμάς μου μαγάρισες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.