Ο παλιός καλός κινηματογράφος

Γράφει η Δέσποινα Παπαδοπούλου
Μήπως όλοι δε μεγαλώσαμε με τις παλιές εκείνες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου; Σάββατο και η καλύτερη παρέα για όσους δε βγαίνουν απόψε στα γνωστά μπαρ- κλάμπ όπου συχνάζει ο πολύς ο κόσμος, είναι οι ελληνικές ταινίες.
 Ναι, ναι, η αγάπη στην πιο ανόθευτη μορφή της, αγνοί έρωτες εκτυλίσσονται ρομαντικά στη μικρή οθόνη, όμορφα σκηνικά, μπαλέτα και χοροί σε συνδυασμό με τη μουσική, σε κάνουν να νοσταλγείς και να αποζητάς να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Δε συνειδητοποίησες ακόμη πως φεύγει. Φεύγουν οι ώρες, φεύγουν οι μέρες, τα χρόνια.. φεύγει η ζωή.
Και κάθεσαι σαν αποστασιοποιημένος παρατηρητής της ζωής σου και λες: Τι όμορφα χρόνια! Δημιουργική έμπνευση σε συνδυασμό με το πηγαίο ταλέντο των ηθοποιών της εποχής αυτής δίνουν ένα άψογο αποτέλεσμα. Όλοι θυμόμαστε ατάκες με διαχρονική αξία και τις χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας, όλοι σκιρτήσαμε παρακολουθώντας ιστορίες αγάπης με πρωταγωνίστριες την Αλίκη, τη Λάσκαρη, την Καρέζη, όλοι γελάσαμε με την ψυχή μας με τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Βουτσά, τον Κωνσταντάρα, τον Βέγγο, τον Ηλιόπουλο, τον Χατζηχρήστο και άλλους πολλούς που δε χωρούν σε μια και δυο σελίδες. Πόσο πολύ απέχουν όλα αυτά από σήμερα; Πόσο διαφέρει πια το χιούμορ, ο έρωτας, η αγάπη; Φυσικά και ακόμη υπάρχουν καλές ταινίες και ηθοποιοί, αλλά είναι πολύ λίγες και πολύ λίγοι. Γιατί θα πρέπει οι ατάκες να είναι υβριστικές για να προκαλέσουν γέλιο; Γιατί πια δε βλέπουμε αγνές ιστορίες αγάπης; Πόσο θα 'θελα να γυρίζαμε στην εποχή εκείνη, τότε που οι άντρες ξεροστάλιαζαν κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους και επιδίδονταν σε καντάδες με μόνο έπαθλο, ένα βλέμμα.
Η κοινωνία αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλάζουν τα ιδεώδη, οι αξίες. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο οι ίδιοι είμαστε διατεθειμένοι να προφυλάξουμε και να υπερασπιστούμε αυτή την πολιτιστική μας κληρονομιά, ώστε να παραδώσουμε έναν ακέραιο πολιτισμό και να μεταλαμπαδεύσουμε τις γνώσεις μας στις επόμενες γενιές. Γιατί μην ξεχνάμε.. Η ιστορία της ανθρώπινης ψυχής κρύβεται πίσω από κάτι τέτοιες ταινιούλες, σε κάτι ταβερνάκια, κάποιους κρύους χειμώνες, και το μπουζούκι να παίζει ελληνικά, από ανθρώπους με μεράκι, αδέσμευτους,ατρόμητους, ερωτευμένους με τη ζωή.