Απεργήσαμε; Γιατί;

Της Μέμας Τεμεκενίδου

Δεν ξέρω ποιου του περισσεύουν 30-50 ή 60 ευρώ σήμερα, εγώ προσωπικά απήργησα... μόνο για τον εαυτό μου και τους αγαπημένους μου! Για να είμαι παράδειγμα προς μίμηση κι όχι προς αποφυγή.
Για να μπορώ να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να μη μου ανεβαίνει αυτόματα το σάλιο στα χείλη. Για να μην αισθάνομαι ότι νομιμοποίησα με την οσφυοκαμψία μου την Κυβέρνηση έκτρωμα και να μπορώ να απευθύνομαι στους νέους, χωρίς ενοχές ότι δεν αντιστάθηκα στη δολοφονία των ονείρων τους.
Βγήκα στην πλατεία την ΕΛΑΧΙΣΤΑ γεμάτη, χάρηκα τους απεργούς του Νοσοκομείου μας που περάσανε συλλογικά, θύμωσα με τους συμπολίτες μου που, είτε πήγαν στη δουλίτσα τους , είτε κάτσανε στα σπίτια τους, ή ακόμη χειρότερα αράδιασαν τους πατσάδες τους στις καφετερίες (γιατί περάσαμε κι από κει διαδηλώνοντας), αλλά δε βολεύτηκα. Γιατί ξέρω ένα παλιό τραγουδάκι για τον κυρ Παντελή....που με κυνηγάει χρόνια, όποτε προσπαθώ να βολευτώ στην ανυπαρξία του τίποτα!
Και γιατί είμαι η κόρη της Κάλλης και του Γιάγκου, που μ έμαθαν να βούλομαι κι όχι να βολεύομαι. (Αυτό δεν ξέρω αν είναι και πολύ καλό,) αλλά...
Βούλομαι ακόμη δόξα τον λαό και δρω συλλογικά. Αλίμονο σ όποιον πιστεύει ότι σ΄αυτό το χαλασμό, μπορεί οποιοσδήποτε ...να επιβιώσει μόνος του!
Και δεν μου αρέσει να επικαλούμαι τους πουλημένους συνδικαλιστές για να κρυφτώ πίσω τους,(είμαι άλλωστε πολύ πληθωρική για να χωρέσω). Που κι εγώ σε κάποια φάση ή χάση της ζωής μου...μπορεί και να τους ψήφισα,άρα έχω κάποια ευθύνη να πετάξω από πάνω μου.
Ναι το έχω ανάγκη το 50ρικο που έχασα σήμερα.... αλλά περισσότερη ανάγκη έχω τον αυτοσεβασμό μου κι αυτόν υπερασπίστηκα!!