Αριστερή Πρωτοβουλία ΠΑΣΟΚ: "Απεγκλωβισμός ΤΩΡΑ από τη συντηρητική κυβέρνηση Σαμαρά"

38 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου παρουσίασε την ιστορική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη. Μετά από πολλά χρόνια κυοφορίας, γεννήθηκε το ΠΑΣΟΚ ως φυσική προέκταση και μετεξέλιξη της ιστορικής διαδρομής της δημοκρατικής παράταξης.  Η ίδρυσή του πιστοποιεί την ιστορική ζεύξη των στόχων της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Κοινωνικής Απελευθέρωσης με το δυναμισμό του δημοκρατικού και ριζοσπαστικού κινήματος.
Πιστοποιεί επίσης η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, το μπόλιασμα ενός μαζικού πολιτικού κινήματος με τις σοσιαλιστικές ιδέες και τη δημοκρατική και σοσιαλιστική στρατηγική.
Η ιδρυτική μας διακήρυξη δεν βρίσκεται μόνο σε αντιστοιχία με τη μεταπολιτευτική συγκυρία αλλά πολύ πιο πέρα από αυτή.
Λέξεις, οράματα και επιλογές αποκτούν και σήμερα μια απίστευτη ταύτιση με τις εξελίξεις, κάνοντας αναγκαία και επιτακτική την προσαρμογή και όχι την μετάλλαξή τους.
Είμαστε αρκετά ώριμοι και αρκετά έμπειροι, έχουμε ήδη πολλά βιώματα αλλά και πολλά παραδείγματα για να ξεπεράσουμε τις «παιδικές ασθένειες» της πολιτικής.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι πρέπει να μετράμε τη συνέπειά μας με τις απαιτήσεις του σήμερα, με τις προκλήσεις του αύριο. Να μετράμε τη συνέπειά μας με τη σθεναρή παρέμβασή μας στις σύγχρονες αντιφάσεις της πραγματικότητας και της ζωής και όχι με τις αφηρημένες και αναντίστοιχες επικλήσεις σε ξεπερασμένες θέσεις.
Είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάμε ΜΠΡΟΣΤΑ, αν θέλουμε να πάμε ΜΑΚΡΙΑ.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε τις ρίζες μας, τις αρχές μας και τις αξίες μας.
Δεν μπορεί να αλλάζει με την προσαρμογή στην πραγματικότητα η καρδιά του Κινήματός μας.
Δεν είμαστε έτσι ρεαλιστές, αλλά καιροσκόποι.
Δεν είμαστε έτσι σύγχρονοι, αλλά ανιστόρητοι και αποιδεολογικοποιημένοι.
Δεν είμαστε έτσι προοδευτικοί, αλλά εκφραστές του προσωρινού και άρα του διαχρονικά συντηρητικού.

ΣΗΜΕΡΑ είναι περισσότερο από ποτέ κατανοητό ότι : Ο αγώνας για την κατοχύρωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας περνά μέσα από την αποδέσμευση της χώρας μας από τους μηχανισμούς εξάρτησης του Δ.Ν.Τ. και της Τρόικα. Το ξεπέρασμα του μνημονίου και η αυτοδύναμη πορεία της χώρας σε μια διαφορετική Ευρώπη, μια Ευρώπη ουμανιστικών ιδεών, ευαισθησιών και αξιών, κοινωνικών στρατηγικών, που στηρίζονται στην ελευθερία, το διάλογο, στις ευρύτατες συναινέσεις και την αλληλεγγύη των λαών, είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Ο αγώνας για τη Λαϊκή Κυριαρχία σηματοδοτεί τη δυνατότητα όχι μόνο της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών και της άμεσης σχέσης των επιθυμιών του λαού και των πρακτικών της εκάστοτε μορφής εξουσίας αλλά και της ανατροπής ενός φαύλου, πελατειακού, αναποτελεσματικού και εξαρτημένου πολιτικού συστήματος. Οι αλλαγές πρέπει να έχουν σαρωτικό χαρακτήρα.
Ο αγώνας για την Κοινωνική Δικαιοσύνη συμβαδίζει με τη μάχη κατά της μεγαλύτερης κοινωνικής ανισότητας που αποκτά τραγικά χαρακτηριστικά. Την αποτελεσματική μάχη κατά της ανεργίας, της ανασφάλειας για τη ζωή των νέων ανθρώπων. Είναι η μάχη για την κατοχύρωση δίκαιων κανόνων σε όλους τους τομείς της καθημερινής δραστηριότητας των πολιτών της χώρας.
Είναι ο αγώνας για αξιοκρατία, για ισότιμη αντιμετώπιση των προβλημάτων ειδικά των ανίσχυρων που πολλαπλασιάζονται από την κρίση.
Είναι ο αγώνας για δίκαιο φορολογικό σύστημα και τη συμμετοχή του κάθε πολίτη ανάλογα με τα εισοδήματά του και την περιουσία του στη λειτουργία του κράτους.
Είναι ο αγώνας για ίση, αξιοπρεπή αμοιβή και σύνταξη προς όλους όσους έχουν τα ίδια προσόντα. Είναι η κατοχύρωση της απάλειψης των εξαιρέσεων για τους «υμετέρους», τους «έχοντες», τους «κραταιούς», που εκμεταλλεύτηκαν στο μέγιστο βαθμό την εξαρτημένη σχέση που είχε μαζί τους το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος.
Η προσαρμογή των θεμελιακών μας αρχών και αξιών στις απαιτήσεις του σήμερα, οι απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν αμείλικτα οι νέες κοινωνικές διεργασίες, δεν είναι εύκολη.
Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις κυρίως όταν θέλουν να είναι υπεύθυνες και ουσιαστικές πέρα από μεταφυσικούς εξορκισμούς, πέρα από φοβισμένες διαμαρτυρίες και πέρα από ανέξοδους αφηρημένους και ρητορικούς δικολαβισμούς.
Ταχθήκαμε να υπηρετούμε το λαό και τα συμφέροντά του και όχι τις προσωπικές επιδιώξεις του κάθε εμφανιζόμενου παράγοντα της πολιτικής μας σκηνής.
Σήμερα, 38 χρόνια μετά, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε ποτέ, όχι γιατί κρίθηκε στη βάση μιας προοδευτικής πολιτικής αλλά γιατί ασπάστηκε, εφάρμοσε και υλοποίησε μια καθαρά συντηρητική και νεοφιλελεύθερη πρακτική στο επίπεδο της εξουσίας.
Γιατί βρέθηκε αντιμέτωπο με το σύνολο της κοινωνίας, γιατί απομονώθηκε από τις κοινωνικές δυνάμεις που παραδοσιακά το στήριζαν γιατί αποδέχθηκε το ρόλο του κομπάρσου στις επιλογές των ισχυρών της Ευρώπης.

Η αναγέννησή του αποτελεί όρο επιβίωσης. Η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ανιχνευτεί μέσα από την αναγέννηση στη σκέψη και τις ιδέες, τη σύνθεση της στρατηγικής, τις προτεραιότητες και τα πρόσωπα, τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις του κινήματος με τους πολίτες και την επανασύνδεσή του με τις λαϊκές δυνάμεις.
Μια αναγέννηση στα χαρακτηριστικά, τη φυσιογνωμία και τη δημοκρατία της οργάνωσης, στις αξίες και τις ευαισθησίες, στο ήθος και το ύφος όλων ανεξαιρέτως.
Μια αναγέννηση που θα προκαλεί αλλά και θα κατοχυρώνει μια επιθυμητή και αναγκαία υπέρβαση, που δεν θα αρνείται αλλά θα εμπλουτίζει, θα κλιμακώνει και θα ανατροφοδοτεί την 38χρονη πορεία.
Σε αυτή την πορεία δεν χωρούν ούτε συμβιβασμοί, ούτε προσωπικές πολιτικές. Αυτή η πορεία δεν ταυτίζεται με λογικές «ημετέρων» και ελέγχου. Όσοι απεργάζονται ένα μικρό, ελεγχόμενο, άβουλο και φοβικό ΠΑΣΟΚ θα συγκρουστούν με την ίδια την ιστορία του.
Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι ο κομπάρσος και το βοηθητικό υποστύλωμα των συντηρητικών και αντιλαϊκών λύσεων που προωθούνται σήμερα στο όνομα μιας ακόμη σωτηρίας της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ της συμβιβασμένης και αδιέξοδης συντηρητικής μετάλλαξης δεν μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα της κοινωνίας, δεν μπορεί να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει.
Όσοι σήμερα επιμένουν στο πολιτικά εφικτό ξεχνώντας το κοινωνικά αναγκαίο, αυτοεγκλωβίζονται στο προσωπικό τους πολιτικό αδιέξοδο.
Όσοι επιμένουν να εκφράζουν ένα νεφελώδη αλλά οπωσδήποτε «βολικό» για το σύστημα, πολιτικό πλουραλισμό, όπου περίπου όλα επιτρέπονται: Και νεοφιλελεύθερες θέσεις, και διάθεση πλήρους καθυπόταξης στους μηχανισμούς της Αγοράς Εργασίας, και πολιτικό φλερτ με τα θέσμια της κεντροδεξιάς και νομιμοποιητικές αγωνίες για την κρίση του Κοινωνικού Κράτους που υπενθυμίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε κάποτε αριστερό Κόμμα, υπονομεύουν την ίδια την ύπαρξή του.
Σήμερα οφείλουμε να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να οργανωθούμε και να δράσουμε.
Οι αρχές μας δεν είναι είδος προς διαπραγμάτευση.
Οι αξίες μας δεν κοστολογούνται στο πολιτικό παζάρι ανάλογα με τις εκλογικές επιδιώξεις.
Δεν είναι η εξουσία αυτοσκοπός ενός κινήματος παρά μόνο όταν μπορεί και είναι σίγουρο ότι η πολιτική του μπορεί να υλοποιήσει τους στόχους του.

Απεγκλωβισμός ΤΩΡΑ από τη Συντηρητική Κυβέρνηση Σαμαρά. Επαναπροσδιορισμός της πολιτικής κατεύθυνσης του κινήματος στη βάση των προοδευτικών και δημοκρατικών του χαρακτηριστικών, που σηματοδότησε η γέννησή του στις 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ του 1974.
Οργανωτική και πολιτική Αναγέννηση, χωρίς αποκλεισμούς και κινητοποίηση όλων των δυνάμεών του.
Συνέδριο δημοκρατικό και εκλογή όλων των οργάνων.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.