Ελάτε ρε παιδιά να κάνουμε ένα πρόγραμμα της προκοπής για άτακτη χρεοκοπία

Γράφει ο Κώστας Ραμπίδης

Η εκλογική επιτυχία έφερε την αριστερά (του ΣΥΡΙΖΑ) στο προσκήνιο, όμως, ταυτόχρονα αποκάλυψε και τη γύμνια της. Το κόμμα των δώδεκα συνιστωσών που μέχρι χτες αιτούνταν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, την αναδιανομή του πλούτου και την κοινωνική δικαιοσύνη, σήμερα, κλείνει το μάτι στους χτεσινούς μεγαλοπαράγοντες και μεγαλοσυνδικαλιστές του ΠαΣοΚ και υπόσχεται την ολική τους επαναφορά.
Από τη μία, υπόσχεται την ανάσταση του παπανδρεϊκού μοντέλου που ηττήθηκε κατά κράτος (χρήματα που δεν υπάρχουν και διορισμοί που είναι αδύνατο να γίνουν) ενώ, από την άλλη, διαλαλεί τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου εντός Ελλάδος, την επανεξέτασή του εκτός, την επιθυμία παραμονής στη ζώνη του ευρώ ενώ, την ίδια στιγμή, μια ισχυρή μειοψηφία υπερασπίζεται την, όχι και τόσο, καταστροφική επιλογή της επιστροφής στη δραχμή.
Δυστυχώς, η προεκλογική ρητορική αυτής της αριστεράς, εγκλωβισμένη σε έναν δημαγωγικό, ψηφοθηρικό και άναρχο λόγο, δε δίνει καμιά προοπτική ανανέωσης και ανασύστασης του τόπου. Επικαλείται αξίες της ευρωπαϊκής, ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς που, όμως, δεν έχει.
Αν ήταν διεθνιστική, πρώτα και κύρια, θα σεβόταν τους λαούς της Ευρώπης που, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης, αποφάσισαν να μας στηρίξουν και, ειδικά, εκείνους που ζούσαν και ζουν φτωχότερα από εμάς.
Αν πίστευε στην εθνική κυριαρχία, θα αναζητούσε τρόπους για τη μείωση των ελλειμμάτων που έχουν ως συνέπεια τον υπέρογκο δανεισμό και τη μετατροπή της χώρας σε υποχείριο των δανειστών της.
Αν πίστευε στην κοινωνική δικαιοσύνη, θα ζητούσε από όλους να αποδεχθούν τη δίκαιη λιτότητα και την ανακατανομή των διαθέσιμων πόρων, με στόχο την προστασία των αδυνάμων, όχι ως φιλολαϊκή πολιτική, όχι ως ελεημοσύνη αλλά ως πολιτική ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και της συνεργασίας με στόχο την επανεκκίνηση και την καταπολέμηση των προκλητικών προνομίων των συντεχνιών.
Αν ήθελε να πολεμήσει την ανεργία και τη φτώχια, θα ευνοούσε την καινοτομία, την επιχειρηματικότητα, τον επαναπατρισμό των κεφαλαίων, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το ήπιο πολιτικό κλίμα.
Αν ήταν επαναστατική, θα ζητούσε τον εξορθολογισμό της παιδείας, την καθιέρωση της αριστείας και της αξιολόγησης. Θα ήθελε περισσότερα πρότυπα και πειραματικά σχολεία, λιγότερα αλλά καλύτερα πανεπιστήμια, πραγματικά τεχνικά λύκεια. Δεν θα στήριζε ένα παρακμιακό πανεπιστημιακό κατεστημένο που αντιστέκεται σε κάθε προοδευτική αλλαγή. Μπορεί τα χρήματα να λείπουν αλλά οι δάσκαλοι είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν σκληρά όταν υπάρχει όραμα, σχέδιο και αξιόπιστος έλεγχος.
Αν ήταν πολέμια του υπάρχοντος συστήματος, θα ζητούσε βαθιές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, στη δικαιοσύνη, στο σύστημα των κρατικών επενδύσεων, στα νοσοκομεία. Θα επιζητούσε την καταστροφή των θυλάκων διακομματικής και συνδικαλιστικής διαπλοκής που λυμαίνονται τον τόπο προς όφελος των αστικών κομμάτων και του παρασιτικού κεφαλαίου. Θα ζητούσε συγγνώμη από τον πολίτη, γιατί και αυτή συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη της γάγγραινας του κρατικού «συνδικαλισμού» που κατατρώει το σώμα της δημόσιας διοίκησης.
Αν ήταν δημοκρατική, θα δίδασκε στους πολίτες και ιδιαίτερα στους νέους το δικαίωμα της προσωπικής άποψης και της διαφωνίας που, όμως, δεν αναιρεί την υπακοή στους νόμους της Δημοκρατίας, ούτε το σεβασμό στο κοινοβούλιο. Εξάλλου, μέσα από το κοινοβούλιο, αυτή η αριστερά, αξιώνει και η ίδια την αυριανή της ισχύ.
Δυστυχώς η χρεοκοπία των προοδευτικών αξιών οδηγεί αναπόφευκτα και στην άτακτη οικονομική χρεοκοπία.
Κρίμα!