Οι αλαζόνες που καβάλησαν το καλάμι

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ραμπίδης

Αποσβολωμένοι παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες αγωνιστές, διανοούμενους, οικονομολόγους, ειδήμονες επί παντός επιστητού να κατακλύζουν τους τηλεοπτικούς δέκτες (πανελλήνιας και τοπικής εμβέλειας) και να προσπαθούν να μας πείσουν - άλλοτε φωνάζοντας και άλλοτε χειροδικώντας- να τους ακολουθήσουμε στο καλάμι που καβάλησαν με αέρα 16,8 μποφόρ. Φανταστείτε τι πρόκειται να συμβεί αν αυξηθεί η ένταση του αέρα και ανέβουν τα μποφόρ. Τότε ίσως οι φωνές, οι χειροδικίες και οι εντάσεις να μετατραπούν σε ξυλοδαρμό. Αυτά είναι τα νέα ήθη. Είναι τα ήθη που πηγάζουν από μια βαθιά ριζωμένη «προοδευτική» αντίληψη που θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι χώρα που ανήκει στη μεγάλη πλάκα της Αφρικής από την οποία αποκόπηκε κατά τη διάρκεια της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Το μόνο που δεν μας έταξαν ακόμη είναι ένα καλό και φτηνό «Σολάριουμ» για όλο τον πληθυσμό (έτσι να μην ξεχωρίζουμε από μετανάστες «συμπατριώτες» μας).

Με απλά λόγια δεν πιστεύουν ότι είμαστε Ευρωπαϊκή χώρα, άρα δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η συμπόρευση με τους άλλους Ευρωπαίους. Όσο για τα όσα λένε, κάποιοι εξ’αυτών, για παραμονή μας στη Ευρωζώνη, απλά μας παραμυθιάζουν. 

Το νέο «κυβερνητικής συνιστώσας» σύστημα που γεννήθηκε από τις κάλπες Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα στοιχεία που συνθέτουν το νέο κυβερνητικό σύστημα (ΣΥΡΙΖΑ) που προέκυψε από τις εκλογές της 6 Μαΐου 2012.
Σε επίπεδο ηγετικής ομάδας και εκπροσώπων είναι ένα συνονθύλευμα (κοινώς αχταρμάς) δώδεκα συνιστωσών (ούτε οι θεοί του Ολύμπου να ήταν). Πολλοί εξ’αυτών (ίσως οι περισσότεροι) προέρχονται από τα σπλάχνα του ΚΚΕ (Γλέζος, Λαφαζάνης, Δραγασάκης, Στρατούλης, Τσίπρας κ.ά.π.), για το λόγο αυτό η κ. Παπαρήγα είναι πυρ και μανία. Πώς να μην είναι άλλωστε, όταν σκέφτεται ότι τόσα χρόνια τους εκπαιδεύαμε από το πως να χαιρετούν ένα νεκρό σύντροφο ( στην εικόνα ο κ. Μανώλης Γλέζος στην κηδεία του Εμβέρ Χότζα) μέχρι πως να κλείνουν λιμάνια και δημόσιες υπηρεσίες και αυτοί, εκτός του ότι μας εγκατέλειψαν, πάνε και να μας κυβερνήσουν.
Σε επίπεδο ψηφοφόρων τώρα και σύμφωνα με τις αναλύσεις των δημοσκόπων το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων που μετακινήθηκε στο νέο κυβερνητικό σύστημα (ΣΥΡΙΖΑ) είναι ψηφοφόροι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ. Αν τώρα δούμε και το επάγγελμα αυτών που μετακινήθηκαν θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι η μεγαλύτερη ομάδα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γιατί άραγε; Η απάντηση στο εν λόγω ερώτημα αποτελεί από μόνο του ένα ολόκληρο άρθρο. Μέχρι τότε σκεφτείτε το και εσείς αγαπητοί αναγνώστες.
Έχουμε λοιπόν ένα νέο κυβερνητικό σύστημα που απαρτίζεται από ηγέτες οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί κυρίως στο πως να αντιπολιτεύονται (άρα δε χρειάζεται πρόγραμμα) και να παρεμποδίζουν με «αφρικάνικες πρακτικές», όταν δε συμφωνούν, τη λειτουργία της κοινωνίας και των θεσμών της και από ψηφοφόρους οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί σε συστήματα πελατειακών σχέσεων, αναξιοκρατίας (κυρίως δημόσιο και ΔΕΚΟ), εργασιακής ασφάλειας (δημόσιο και ΔΕΚΟ), υψηλών αποδοχών (τμήμα του δημοσίου και ΔΕΚΟ), ήσσονος προσπάθειας (μη χαλάσει η «πιάτσα»), φοροδιαφυγής, ατομικότητας και προσωπικού βολέματος. Oι ψηφοφόροι μετακινούνται ανάλογα με τα προσωπικά τους συμφέροντα (και όχι το λεγόμενο κοινό καλό), καθώς και από τις σειρήνες εκείνων που, ελλείψει προγράμματος και εφικτών λύσεων, εξειδικεύονται στο να δίνουν υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις με τις οποίες χειραγωγούν τους πολίτες. Ένα τέτοιο κυβερνητικό σύστημα, δώδεκα αλληλοσυγκρουόμενων συνιστωσών και με τη σύνθεση που έχει περιγραφεί, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ακόμη μεγαλύτερη παρακμή την κοινωνία και φυσικά γεννά μόνο φρούδες ελπίδες.