Μαρτυρίες Μεταλλείων Χρυσού – Βουλγαρία (1)

Σε μία προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουμε τους κατοίκους του νομού για τις καταστροφικές συνέπειες της εγκατάστασης μεταλλείων χαλκού - χρυσού στον νομό μας, έχουμε αρχίσει να συγκεντρώνουμε και να μεταφράζουμε μία σειρά σχετικών με το αντικείμενο άρθρων από διάφορες περιοχές του κόσμου. Στα κείμενα αυτά καταγράφονται από δημοσιογράφους και κατοίκους μεταλλευτικών περιοχών οι εμπειρίες που έχουν τόσο από αυτή καθ' αυτή τη λειτουργία των μεταλλείων όσο και από τη συμπεριφορά των μεταλλευτικών εταιρειών.
Μέτωπο Αγώνα Ενάντια στα Μεταλλεία σε Κρούσια - Πάικο

10.000 άνθρωποι από το Krumovgrad και τα γειτονικά χωριά υπέγραψαν ενάντια του σχεδίου το 2006.
Ο σύζυγος της Pavlina Pavlova είναι ένας από τους 70 ανθρώπους από το χωριό που δουλεύουν στο μεταλλείο Chelopech και δεν ήταν έκπληξη ό,τι δεν ήθελε να μας μιλήσει. «Προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, τα πουλιά θα τραγουδούν τριγύρω, οι κύκνοι θα επιπλέουν. Ακόμη λίγο και θα μας προτείνουν να πίνουμε κυάνιο αντί για βιταμίνες. Ο ποταμός Topomitsa αλλάζει χρώμα από μέρα σε μέρα και οι αγελάδες πίνουν νερό απ’ αυτόν. Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να πιούμε αυτό το γάλα;» ρώτησε η Pavlina Pavlova. Δεν είδαμε το νερό να αλλάζει χρώμα, αλλά τη βαριά μπόχα εύκολα τη μυρίζεις από αρκετά μέτρα. Είδαμε όμως ότι δεν υπήρχε ζωή στο νερό, ούτε καν άλγη.
Υπάρχουν ενστάσεις εδώ και αρκετά χρόνια. «Δε μας νοιάζουν ούτε οι πολιτικοί, ούτε ο χρυσός τους. Το μόνο που θέλουμε είναι να σώσουμε τις ζωές μας!» είπε ο Mustafa Afuzbekir, ένας νεαρός αγρότης από το Krumovgrad, που προτίμησε να μείνει στη Βουλγαρία αντί για την Τουρκία όπως έκαναν άλλοι. «Μόλις τελείωσα το χτίσιμο του σπιτιού μου και ξαφνικά πρέπει να μετακομίσω με την οικογένειά μου και να ξεκινήσω από το μηδέν κάπου αλλού. Αλλά δε θα γίνει έτσι!» Έχει αποφασίσει σταθερά ότι δε θ’ αφήσει το σπίτι του, το οποίο σύμφωνα με το σχέδιο του ορυχείου βρίσκεται σε ακτίνα σκουπιδότοπου. «Αγόρασαν λίγα σπίτια των οποίων οι ιδιοκτήτες ζουν εδώ και πολύ καιρό στην Τουρκία. Κανείς άλλος δεν πουλάει.» Στην αρχή του σχεδίου είναι απαραίτητο να κάνουν 200 ανθρώπους να φύγουν από αυτό το μέρος και σ’ ένα δεύτερο στάδιο πολλούς περισσότερους, καθώς επεκτείνεται νότια σε τρία χωριά. Πόσος είναι ο τελικός αριθμός, δε δίνονται ακριβή στοιχεία. Οι άνθρωποι εδώ είναι αποφασισμένοι να μην παραδοθούν. «Υπήρχε μια πινακίδα στο σπίτι μου «ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ» για πάνω από ένα χρόνο. Ελπίζω πως δε θα χρειαστεί να την ξαναβάλω.»
Η φάρμα του Mustafa Afuzbekir δεν είναι από τις μεγαλύτερες, αλλά του δίνει καλά λεφτά. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτή την περιοχή, ζει από τον καπνό. «Δεν πιστεύουμε στα λόγια τους ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Το μεταλλείο Ada Tepe θα βρίσκεται πάνω από τη ζώνη παροχής νερού της πόλης. Πώς θα πίνουμε τότε νερό; Ξέρουμε πως είναι η κατάσταση στην Τουρκία, δε θα αφήσουμε να γίνει και εδώ» πρόσθεσε ο Mustafa Afuzbekir.
Η εταιρεία American Tobacco από το Haskovo, που είναι ο κύριος αγοραστής καπνού, κατηγορηματικά δήλωσε πως αν υλοποιηθεί το σχέδιο Dundee Precious, θα σταματήσουν να αγοράζουν τα προϊόντα της σοδειάς. Για πολλούς ανθρώπους στο Krumovgrad αυτή είναι η τελευταία προειδοποίηση.
Η ετήσια παραγωγή είναι περίπου 4.500 τόνοι, που αποφέρει σε μερικές οικογένειες περίπου 10.000 BGN (περίπου 5.000€), ένα ευπρεπές εισόδημα. «Λένε ότι δε θα υπάρχει ανεργία. Μπορούν όμως να προσλάβουν 100 ανθρώπους, το πολύ 200 για 5 ή 6 χρόνια. Και μετά; Τι θα κάνουμε όλοι; Δεν είναι αυτό που εγώ ονομάζω αποδεκτή ανάπτυξη» είπε ο Mustafa Afuzbekir.
[πηγή www.i-scoop.org] 


Υπάρχει αρκετή αμφισβήτηση για τις υποσχέσεις ασφαλούς τεχνολογίας στα χωριά Chelopech και Chavdar. Ο δημοτικός σύμβουλός του Chavdar Nikola Radunchov δεν έχει τίποτα εναντίον της τεχνολογίας που εφαρμόζεται σήμερα. Τα συμπυκνώματα εξάγονται στον Καναδά, το αρσενικό και το θειάφι μαζί. «Αν αρχίσουν να χρησιμοποιούν κυάνιο, θα είναι καταστροφή για εμάς. Το αρσενικό και το θειάφι θα μένουν εδώ. Για εκείνον τα χώματα και τα υπόγεια ύδατα με φυσικά υψηλά επίπεδα οξέων έχουν μολυνθεί πολύ καιρό πριν, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν, τα νερά δεν είναι κατάλληλα για άδρευση. «Δημιουργούν δουλειές για 80 ανθρώπους από το χωριό για 10 χρόνια. Και τι θα συμβεί σε όλους μετά; Να πεθάνουμε εδώ;» λένε οι χωρικοί. «Δε χρειαζόμαστε χρήματα, θέλουμε μόνο το χωριό μας» είπε ο Nikola Radunchev.