Η εφόρμηση στους ανεμόμυλους

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης


Με το θέμα των υποδομών υγείας στο νομό, θα καταπιαστεί πάλι σήμερα η στήλη. Κι όταν λέμε «υποδομές» εννοούμε στην ουσία το επίπεδο της παρεχόμενης πρόληψης και περίθαλψης, τουλάχιστον κατά ένα μεγάλο ποσοστό (το υπόλοιπο εξαρτάται απ’ τον ανθρώπινο παράγοντα, που καλείται να λειτουργήσει μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο πλαίσιο).

Αφορμή, βέβαια, αποτέλεσε η πολυαναμενόμενη και πολυσυζητημένη επίσκεψη του υπουργού Υγείας, Αν. Λοβέρδου, που κάποιοι στα ιντερνετικά μπλογκς αποκαλούν…Βασιλάκη Καΐλα της πολιτικής! Πράγματι, έχει αυτή τη σπιρτάδα στο βλέμμα, αντάμα με μια απροσδιόριστη θλίψη, ο υπουργός μας. Όμοια με τα προσόντα που διέθετε το πάλαι ποτέ παιδί – θαύμα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου! Προσόντα, που βοηθούν τον υπουργό να γίνεται πιστευτός καθότι έχεις την αίσθηση ότι αυτά που λέει είναι καταστάλαγμα …οδυνηρών εμπειριών, ακονισμένων στο ξυράφι ενός κοφτερού μυαλού!

Τι ουσιαστικό προέκυψε απ’ την επίσκεψη Λοβέρδου το περασμένο Σάββατο; Αυτό που θα μπορούσε να προκύψει: Μια σαφής δέσμευση και τίποτα άλλο. Ποια δέσμευση; Αυτή ακριβώς που περιμέναμε, αφού εμείς την προκρίναμε και τη ζητήσαμε, μετά από εκείνη τη σύσκεψη στην αντιπεριφέρεια, με την συμμετοχή όλων των «εμπλεκομένων παραγόντων» (πλην εργαζομένων, θυμίζουμε, αλλά και που δεν νομίζουμε ότι θα είχαν σοβαρές διαφωνίες σε περίπτωση συμμετοχής τους). Μιλάμε, βέβαια, για τη θέση ότι δεν πρέπει να θιγούν η υπόσταση και η λειτουργία των νοσηλευτικών ιδρυμάτων του νομού μας, παρά μόνο να θεσμοθετηθεί η κοινή διοίκησή τους.

Ε, λοιπόν, αυτή ακριβώς τη δέσμευση ανέλαβε (γι’ άλλη μια φορά, εδώ που τα λέμε) ο υπουργός. Με τον «αστερίσκο» ότι ενδέχεται να υπάρξει «καλλικράτης» κλινικών, όπως οι δυο που διαθέτει σήμερα το Νοσοκομείο Κιλκίς. Ο.Κ., αν συμφωνήσουν όλοι ότι αυτό μπορεί να βελτιώσει την περίθαλψη ή άλλες παραμέτρους της λειτουργίας του ιδρύματος, ας γίνει.

Η δέσμευση αυτή είναι «ένα το κρατούμενο». Κάτι χειροπιαστό, που έχουμε, όσο χειροπιαστό μπορεί να ‘ναι τα…έπεα, καθότι αυτή είναι συνήθως…πτερόεντα. Το άλλο γεγονός, πιο χειροπιαστό αυτό, που μας κάνει να  λέμε «δύο τα κρατούμενα» είναι αυτό που διατρανώνουν με κάθε ευκαιρία οι εργαζόμενοι (γιατροί και λοιπό προσωπικό) των νοσοκομείων μας. Ότι, δηλαδή, το πρόβλημα εντοπίζεται στον παρόντα χρόνο, υφίσταται «εδώ και τώρα», και δεν αφορά κανένα μέλλον ή καμιά ανησυχία για υποβάθμιση λειτουργίας, κατάργηση ιδρύματος ή συγχωνεύσεις. Τώρα, σήμερα, (και από χθες), δεν μπορούν να λειτουργήσουν σωστά τα νοσοκομεία μας.

Αυτές, κατά τη γνώμη μας, είναι οι δυο υπαρκτές και ουσιαστικές, επομένως, παράμετροι, με βάση τις οποίες θα πρέπει να κινηθούμε στο μέλλον, αν θέλουμε να βελτιώσουμε τα δεδομένα της υγείας στο τόπο μας κι όχι να ξεστρατίζουμε σ’ αδιέξοδα μονοπάτια.

Κι αυτό το λέμε, επειδή μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό που ξέσπασε δικαιολογημένα όταν νιώσαμε ότι το κύριο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να υποχωρήσει μπροστά σ’ άλλες εφήμερες προτεραιότητες, φυσιολογικά πανικοβληθήκαμε. Κι ο πανικός γέννησε, ως συνήθως, και σπασμωδικές αντιδράσεις. Του τύπου «θέλουν να κλείσουν τα νοσοκομεία μας», «σκοπεύουν να τα υποβαθμίσουν», «θα πεθαίνουμε στους δρόμους» κ.λ.π. Και, βέβαια, ο κίνδυνος απ’ την επικράτηση τέτοιων προφητικού τύπου αντιλήψεων είναι να οδηγηθούμε ως νέοι δονκιχώτες σε μια ανελέητη μάχη εναντίον ανεμόμυλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σύμπτωμα που παρουσιάζει η ΕΝΙΚ μέσω των τελευταίων ανακοινώσεών της. Με χαρακτηρισμούς όπως «προδοτική κυβέρνηση», «πρωτοπαλίκαρο της κυβερνητικής χούντας ο Λοβέρδος», «η συμμορία να ετοιμάζεται να φύγει γιατί τα ελικόπτερα διαθέτουν περιορισμένο αριθμό θέσεων» κ.α. δίνει ακριβώς την αίσθηση ότι ζωστήκαμε τις πανοπλίες μας και εφορμούμε αλαλάζοντες εναντίον των δύσμοιρων …φτερωτών.

Το ‘παμε απ’ την αρχή αυτού του θυελλώδους διαλόγου, που ξεκίνησε εδώ και πολλούς μήνες, καθότι τα προβλήματα είναι ήδη υπαρκτά: Με βάση την διατήρηση των «κεκτημένων» υποδομών κι έμψυχου δυναμικού, να παλέψουμε για την βελτίωση και τον εμπλουτισμό τους. Για την «διατήρηση» έχουμε στο χέρι τις δεσμεύσεις Λοβέρδου. Πρέπει να τις κρατήσουμε ως κόρη οφθαλμού, επαγρυπνώντας με τους οφθαλμούς δεκατέσσερις. Για την «βελτίωση», όμως, ως πρώτο στόχο έχει να επανέλθουμε στα προ της εμφάνισης των τελευταίων προβλημάτων επίπεδα. Όμως, δεν πρέπει να μείνουμε σ’ αυτό. Η υγεία στον τόπο μας έχρηζε μέγιστων βελτιώσεων. Και γι’ αυτές θα πρέπει να αγωνιστούμε στη συνέχεια.