ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ DALLA MERDE

Γράφει ο

Κώστας Στεφανίδης

Είναι να προβληματίζεται, να απορεί, να εκνευρίζεται και να ετοιμάζεται τελικά να αντιδράσει κάθε λογικά σκεπτόμενος Έλληνας, ο οποίος πλέον βιώνει τη σταδιακή υποβάθμιση του επιπέδου ζωής του ίδιου και των συμπολιτών του που για περίπου δύο εκατομμύρια Γραικούς, έχουν εξαντληθεί παντελώς όλα τα όρια κάθε ανοχής.

Εφέτος η επέτειος της αρχής της εξέγερσης των Ελλήνων, της 25^η Μαρτίου 1821, συμπίπτει με την σύνοδο κορυφής των 27 πλέον αρχηγών κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου αναμένεται να παρθούν σημαντικές αποφάσεις σε σχέση με την τρέχουσα οικονομική κυρίως κατάσταση και το καθόλα αβέβαιο μέλλον της.

Δεν ξέρω εάν ‘βλέπετε’ τις ομοιότητες και τις αναλογίες που υπάρχουν μεταξύ των δύο καταστάσεων; Το 1821 μία ομάδα Ελλήνων αποφάσισε να εξεγερθεί εναντίον του Τούρκου κατακτητή ώστε να απελευθερώσει την χώρα ή το έθνος, εάν θέλετε, από τον Τουρκικό ζυγό. Βεβαίως το όλο εγχείρημα δεν έδειχνε να είναι, ούτε και ήταν στην πραγματικότητα, μια απλή και εύκολη υπόθεση. Η επί 400 χρόνια  επιβίωση και συμβίωση από και με τους Τούρκους δημιούργησε ποικιλόμορφες και σε ορισμένες περιπτώσεις, ουκ ολίγες, ιδιάζουσας μορφής σχέσεις, μεταξύ κατακτητή και κατακτημένου, που περιγράφονται με απόλυτη πιστότητα από την φράση ‘σφάξεμε Αγάμ’ν’αγιάσω’. Ένα είναι σίγουρο. Η πλειοψηφία των Ελλήνων είχε συμβιβαστεί και προσαρμοστεί στα δεδομένα της εποχής εκείνης για καθαρά λόγους επιβίωσης. Κράτησαν όμως μέσα στην ψυχή τους τα χαρακτηριστικά του Ελληνισμού και την ελπίδα της απελευθέρωσης, περιμένοντας να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και φυσικά οι κατάλληλοι Έλληνες να τραβήξουν μπροστά ώστε να τους ακολουθήσουν, όπως και έγινε. Αντιλαμβάνεστε όμως την ψυχολογία των Ραγιάδων που επί 400 χρόνια ήταν σε αναμονή; Πιστεύω ότι στην ιστορία του πλανήτη και στο σύνολο των ομάδων του ζωικού βασιλείου το παράδειγμα των Ελλήνων να απελευθερωθούν έπειτα από 400 χρόνια σκλαβιάς, είναι μοναδικό. Το ότι οι πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821 ήταν θαρραλέοι, ικανοί, ασυμβίβαστοι κλπ. είναι αυτονόητο. Το ξεχωριστό χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν ήταν βολεμένοι. Όχι γιατί δεν μπορούσαν να βολευτούν αλλά ένοιωθαν άβολα με την συνείδησή τους εάν θα ήταν βολεμένοι. Σήμερα, μετά από 190 χρόνια και αφού η ευλογημένη τούτη χώρα πέρασε από 1^ο-2^ο παγκόσμιο πόλεμο και την περίοδο της δικτατορίας, διήνυσε τα τελευταία 37 χρόνια διακυβέρνησης μέσα  από το πολίτευμα της προεδρευόμενης δημοκρατίας, με σημαντικό σταθμό την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή  Ένωση. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται περίτρανα και αδιαμφισβήτητα ότι και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε η αν προτιμάτε και το αμπέλι ήτανε στραβό και το έφαγε και ο γάιδαρος. Με περισσή σοφία και αυτοσαρκασμό εμείς οι Πόντιοι όταν αναγνωρίζουμε τα σφάλματά μας λέμε ‘το σκατόν ντ’έφαγα’ χωρίς να μας ενοχλεί. Γιατί σας ενοχλεί που ο Στρο Σκαν είπε ότι ‘οι Έλληνες είναι μέσα στα σκατά’; Δεν είπε να τα φάμε, είπε ότι είμαστε μέσα. Πέρα από το γεγονός ότι στην Γαλλική γλώσσα η συγκεκριμένη έκφραση αποτελεί συνήθη λεκτική καθημερινότητα δίχως χαρακτήρα ύβρεως, θα πρέπει να σταθούμε στην ουσία της δήλωσης. Προσωπικά πιστεύω ότι όποιος διαφωνεί και ενοχλήθηκε από την φράση αυτή ο ίδιος δεν είναι μέσα αλλά συνετέλεσε ώστε να βρεθούν όλοι οι άλλοι.

Η κατάσταση δεν περιγράφεται ούτε με την συγκεκριμένη έκφραση. Είναι πάρα πολύ χειρότερη. Αναρωτιέμαι πως θα εκφράζονταν ο Κολοκοτρώνης, ο Μιαούλης και τα άλλα τα παιδιά. Προτείνω φέτος πέρα από μία σύντομη ιστορική αναφορά στο 1821 να εξηγήσουμε στην νεολαία της Ελλάδας γιατί φτάσαμε έως εδώ. Εάν μπορούμε.