Ένας τραυματισμός ξεχνιέται πολύ πιο γρήγορα από μια προσβολή

Γράφει ο Νίκος Νίτσας
Ένας τραυματισμός ξεχνιέται πολύ πιο γρήγορα από μια προσβολή. Δεν το λέω εγώ, αλλά ένας αγγλοσάξων προ μερικών αιώνων. Διαχρονικά επίκαιρη τοποθέτηση αναμφισβήτητα. Και ταιριάζει γάντι με φαινόμενα σαν αυτό της παρέλασης στην Νέα Φιλαδέλφια.

Λίγες σκέψεις επί του θέματος θα βοηθήσουν εμένα πρωτίστως και όσους διαβάσουν (ελπίζω) το σημερινό κείμενο.

Αρχικά υπήρχε η πληροφορία ότι την ημέρα εκείνη ήταν μαθήτριες εκείνες που θέλοντας να δώσουν μια άλλη διαφορετική και ξεκάθαρα πολιτική χροιά για τον εορτασμό της ημέρας της 28ης Οκτωβρίου. 

Ακολούθως προστέθηκε και μια νεώτερη πληροφορία που ήθελε τις πρωταγωνίστριες να είναι ενήλικες (σιτεμένες σαν την αφεντιά μου). Δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το σίγουρο είναι πως το όλο εγχείρημα είναι αποτέλεσμα ενηλίκων. Και λυπεί ιδιαίτερα.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερη ανάλυση δεδομένου του ότι είτε ενήλικας είτε ανήλικος τίθεται θέμα καθοδήγησης.

Ο ανήλικος έχει γονείς που δεν κατάφεραν να του μάθουν ότι τα σύμβολα δεν συγχέονται ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ με τις έννοιες του Μιλιταρισμού και λοιπών προοδευτικών αερολογιών.

Και ο ενήλικας που σαφώς έχει θέμα καθοδήγησης κι αυτός μιας και που αντί να αξιοποιήσει το δικό του μυαλό  που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει) αφήνεται στα χέρια κάποιου ισντρούκτορα η ακόμη χειρότερα στο ρεύμα της μόδας της εποχής που δεν είναι άλλο από αυτό της γενίκευσης και της ισοπέδωσης με μια απίστευτη ελαφρότητα που έρχεται στα πλαίσια αυτού που ισχυρίζονται κάποιοι ….ως ποιητική-καλλιτεχνική αδεία.

Αστειότητες ….και στις δυό περιπτώσεις αν και στην πρώτη περίπτωση θα έλεγα πως τα ανήλικα ποτέ δεν φταίνε. Το ορίζει και ο νόμος άλλωστε …..Άλλοι είναι αυτοί που φταίνε.

Είναι αυτοί που κατά καιρούς καίνε σημαίες, προσβάλλουν θεσμούς και άλλα τέτοια ωραία, στο όνομα της (λέμε και καμία..) επανάστασης για ένα καλύτερο μέλλον . Στο όνομα αυτής λοιπόν μάθαμε να βλέπουμε να καταστρέφεται ο ιδρώτας πολλών ανδρών και γυναικών έτσι γιατί έγινε εθιμικό πλέον να τα σπάμε σε κάθε πορεία διαμαρτυρίας. 

Να καίμε την δική μας σημαία αλλά και τις σημαίες άλλων χωρών ελαφρά τη καρδία χωρίς να σκεπτόμαστε τόσο για την δική μας όσο και για των άλλων το πόσο αίμα έχει χυθεί για αυτήν. Φαντάζει και είναι πλέον τόσο προβλέψιμο και τόσο φυσικό το γεγονός που δεν συγκινείται κανείς δεν προβληματίζεται κανείς με αυτά τα γεγονότα.

Πρόσφατα στην πόλη μας στην εβδομαδιαία υποστολή της σημαίας σε στρατιωτικό κτήριο που γίνεται με την παρουσία ενόπλου τμήματος είδα με τα πρεσβυωπικά ματάκια μου τους μισούς και λιγότερο από αυτούς περαστικούς να σταματούν και τους υπόλοιπους να μην το κάνουν και να ψάχνουν μέρος να μπουν ώστε να μην σταθούν προσοχή. 

Για τους οδηγούς δεν το συζητώ καν. Μια φορά το έκανα και άκουσα τα εξ’αμάξης. Και πολλοί από αυτούς είναι ΚΑΙ γονείς ….αυτοί είναι που φταίνε τελικά… και πάντα αυτοί θα φταίνε. Είτε για καλό είτε για κακό.

Ανέφερα παραπάνω την έκφραση-λέξη προσοχή. Τι αλήθεια σημαίνει προσοχή;

Τι πραγματικά πρεσβεύει η έννοιας

Στα σίγουρο δεν είναι τμήμα μιας μιλιταριστικής διαδικασίας…

Οι αρχαίοι υμών χρησιμοποιώντας την γλώσσα του σώματος το έκαναν ως επίδειξη της σοβαρότητας και του σεβασμού που επεδείκνυαν για ένα γεγονός η για έναν συνομιλητή. Επιπρόσθετα έσκυβαν και την κεφαλή ως ένδειξη σεβασμού.

Ας δούμε και κάτι άλλο. Τι ήταν αυτό που ζητούσε την προσοχή τους και τι είναι αυτό που ζητά και την δική μας προσοχή σήμερα. 

Τα σύμβολα έχουν την πρωτοκαθεδρία και η σημαία είναι ένα σύμβολο.
Τα πρόσωπα ? Ναι ορισμένα από αυτά την αξίζουν….. ειδικότερα όταν αυτά διαμορφώνουν ιστορικές στιγμές στην πορεία ενός έθνους (επιμένω στην λέξη έθνος και δεν με αγγίζει ουδόλως η σύγχρονη αντίληψη για τον συγκεκριμένο όρο) που είναι διαχρονική στο πέρασμα των αιώνων.

Ο Πατέρας, η Μητέρα είναι τα πρώτα πρόσωπα που στην διάρκεια της ανατροφής μας γίνονται σύμβολα. Εκεί λοιπόν τριγυρίζει η κουβαρίστρα της ουσίας.

Η σημαία και οι άνθρωποι που έδωσαν το αίμα τους για αυτήν θυσίασαν ότι είχαν και δεν είχαν για να κυματίζει στον ιστό είναι τμήμα της οικογένειας μας και πρέπει πάντα μα πάντα να επιδεικνύεται ο απαραίτητος σεβασμός. Καμία άλλη αντίληψη που συγχέει αυτές τις αξίες δεν είναι αποδεκτή. 

ΣΕ ΚΑΜΙΑ των περιπτώσεων ο σεβασμός δεν πρέπει να αναμιγνύεται με άλλες αντιλήψεις. Και φυσικά να εκλαμβάνεται ως πολιτική κορωνίδα όπως αυτή του Μιλιταρισμού του Φασισμού (που σαφώς και είναι υπαρκτές). Ναι με την σημαία μπροστάρη έγιναν και εγκλήματα. Αλλά δεν τα διέπραξε αυτή.

Τα εγκλήματα έγιναν από ανθρώπους που ενδεχομένως να ήταν ίδιοι με αυτούς που την διακωμώδησαν σήμερα. Που την έκαψαν παλιότερα και που θα την κάψουν ξανά στο μέλλον. 

Αυτή ήταν και θα παραμείνει αγνή και υπεράνω όλων. Θα συνεχίσει να υπάρχει να μας θυμίζει το παρελθόν μας , και θα συμπαραστέκεται σε αυτούς που θέλουν να χαράξουν το μέλλον μας . Θα σκεπάσει με ευλάβεια τα σώματα όλων όσων θα γίνουν αρωγοί σε αυτήν την προσπάθεια. Σε πεδία μαχών, σε πεδία μάθησης, σε πεδία δημιουργίας παντού και πάντα…

Ένας Λατίνος ποιητής είπε :

Η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τον απολίτιστο νικητή.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας

* ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΓΝΩΜΗΣ

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Facebook

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Twitter

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Pinterest

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Dailymotion

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Youtube