Με αφορμή την επέτειο ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, νιώθουν πολλοί την ανάγκη να θυμηθούν αυτή την ένδοξη σελίδα της Εθνικής Αντίστασης, παραβλέποντας σκοπίμως ή άθελα τους την ταξική έννοια του Ελληνικού αγώνα κατά του φασισμού.
Χρησιμοποιείται ο όρος «εθνικό» για να αντηχεί όμορφα στα αυτιά του απολιτικ σύγχρονου Έλληνα, να υποδηλώνει ότι πλούσιοι και φτωχοί, Μεταξάδες και μη, συντάσσονταν όλοι μαζί σε έναν αγώνα κατά του εχθρού της πατρίδας, του ξένου δυνάστη, παραβλέποντας τα μαύρα κοράκια της Ελληνικής Ιστορίας που στην περίοδο της Κατοχής γέμιζαν τις τσέπες τους παρέα με τους Γερμανούς φίλους τους.
Παραβλέπουν ότι ο αγώνας της ελληνικής αντίστασης ήταν αγώνας λαϊκός, που είχε στον πυρήνα του την πρωτοπορία του τότε Κομμουνιστικού Κόμματος το οποίο έκανε την αρχή να δημιουργήσει το αντάρτικο και να «παρασύρει» το λαό σε ξεσηκωμό και δράση.
Ξεσήκωσε όχι μόνο στο αντάρτικο αλλά και στις μεγάλες απεργίες στα αστικά κέντρα, βασικό οικονομικό πλήγμα του κατακτητή που είχε καταλάβει εργοστάσια και όλων των ειδών μέσα παραγωγής και στην ουσία είχε σκλαβώσει τον ελληνικό λαό, οδηγώντας τον στην πείνα και την εξαθλίωση.
Αυτά συνήθως παραλείπονται να αναφέρονται από όποιον θυμάται τα ιστορικά γεγονότα, θέλοντας ο ίδιος να δείξει αχρωμάτιστος και ακομμάτιστος. Όμως η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι πολιτική ιστορία, όσο κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ιστορία και πολιτική δρουν ξεχωριστά.
Αυτά συνήθως παραλείπονται να αναφέρονται από όποιον θυμάται τα ιστορικά γεγονότα, θέλοντας ο ίδιος να δείξει αχρωμάτιστος και ακομμάτιστος. Όμως η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι πολιτική ιστορία, όσο κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ιστορία και πολιτική δρουν ξεχωριστά.
Στην ουσία παρουσιάζοντας ιστορικά γεγονότα παίρνεις θέση μέσα στα πράγματα. Παίρνεις θέση όταν επικαλείσαι για να πείσεις αυτόν τον απολιτίκ αλλά κατά τ’άλλα πατριώτη Έλληνα τους Άγγλους αξιωματούχους που είχαν να πουν μόνο καλά λόγια για τους Έλληνες αγωνιστές, αλλά με τη λήξη της γερμανικής κατοχής ήρθαν να μας καταπνίξουν με τη σειρά τους μέσα στο αίμα και να προκαλέσουν τον εθνικό διχασμό.
Το ΚΚΕ κλείνει φέτος 100 ΙΣΤΟΡΙΚΑ χρόνια δράσης, παράνομα και νόμιμα, με λάθη και θριάμβους, με νίκες και ήττες, ήταν παρόν σε όλες αυτές τις ένδοξες σελίδες, δίνοντας το αίμα του. Καθημερινά όμως, ο καθείς αστικός ρήτορας βρίσκει αφορμές να το αφήνει απ’έξω όταν μιλάει για ιστορία, να επισημαίνει μόνο τα λάθη του, να λέει τα μισά γεγονότα απ’όσα πραγματικά συνέβησαν.
Το ΚΚΕ κλείνει φέτος 100 ΙΣΤΟΡΙΚΑ χρόνια δράσης, παράνομα και νόμιμα, με λάθη και θριάμβους, με νίκες και ήττες, ήταν παρόν σε όλες αυτές τις ένδοξες σελίδες, δίνοντας το αίμα του. Καθημερινά όμως, ο καθείς αστικός ρήτορας βρίσκει αφορμές να το αφήνει απ’έξω όταν μιλάει για ιστορία, να επισημαίνει μόνο τα λάθη του, να λέει τα μισά γεγονότα απ’όσα πραγματικά συνέβησαν.
Εμείς που δε φοβόμαστε να είμαστε καθαροί και αληθινοί σε αυτά που πρεσβεύουμε, που μιλάμε ανοιχτά στο λαό, που «αγαπάμε τη ζωή, τα αγαθά της, την ειρήνη, είμαστε ήρεμοι και συναισθηματικοί, πολεμάμε καλά και καθημερινά το άδικο, τραγουδάμε πολύ και δακρύζουμε με το τίποτα» (Δημήτρης Χατζής, Μοργκάνα), θα είμαστε πάντα εκεί στην πρώτη γραμμή των αγώνων κατά του οικονομικού πολέμου του κεφαλαίου που συνεχίζεται όλο και πιο άγριος, να υπενθυμίζουμε στο λαό τις ρίζες του, που οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αγνοούν σκοπίμως και να αποτελούμε την πρωτοπορία που θα τον σπρώξει μπροστά να κάνει τα μεγάλα του άλματα στην ιστορία, όπως η μάνα βοηθάει το παιδί της να κάνει τα πρώτα του βήματα.
Ο πρώτος αιώνας τους ταρακούνησε καλά, στον επόμενο να τους συντρίψουμε για πάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.