ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: Tο δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι και ο ανόητος κοιτάζει το δάκτυλο!

Δελτίο τύπου "Πράσινοι - Αλληλεγγύη"

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ έχουμε μείνει άναυδοι με το «θέμα» που κινδυνεύει να ρίξει την κυβέρνηση! Δεν είχαμε φαίνεται άλλα σοβαρά προβλήματα ως χώρα (ανεργία, φτώχεια, διάλυση οικονομίας και διοίκησης, αδυναμία ολοκληρωμένης πολιτικής για το προσφυγικό, σοβαρή κρίση στο σύστημα υγείας και το ασφαλιστικό). 

Κεντρικό ζήτημα αναδεικνύεται από τον κυβερνητικό εταίρο το γλωσσικό ολίσθημα του αναπληρωτή Υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής Γ. Μουζάλα, που αντί να μιλήσει για «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, μίλησε, μέσα στη ζαλάδα του, για «Μακεδονία».

Η Ελλάδα είχε την δυνατότητα να πετύχει, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έναν δίκαιο συμβιβασμό με την ΠΓΔΜ, με μια σύνθετη ονομασία, που να μην επιτρέπει στη γειτονική χώρα να εγείρει θέματα αλυτρωτισμού και παράλληλα να δεσμεύσει τους γείτονες σε μια σχέση καλής γειτονίας, απαλλαγμένη από εθνικισμούς και παραποίηση της ιστορίας, με εξάλειψη από τα βιβλία τους και την εκπαίδευση των νέων γενιών μιας παραποιημένης «εθνικής αφήγησης». 

Δυστυχώς, παρασύρθηκε η ελληνική κοινωνία, με ευθύνη του πολιτικού συστήματος, σε μια ανεύθυνη πολιτική που στο τέλος οδήγησε τη χώρα σε μόνιμη κατάσταση άμυνας, αλλά και σε 100% αποτυχία ως προς τους στόχους που είχε θέσει. Αυτά που μπορούσαμε να έχουμε πετύχει εύκολα, με διεθνή υποστήριξη, στις αρχές της δεκαετίας του 90, σήμερα πλέον μοιάζουν με άπιαστο όνειρο. 

Κι όμως, για την αποτυχία αυτή κανένας πολιτικός δεν ζήτησε συγνώμη, δεν ομολόγησε ότι ο μαξιμαλισμός οδήγησε σε πλήρη ήττα, ενώ υπήρχε δυνατότητα ενός έντιμου συμβιβασμού. Και υπάρχουν ακόμα κόμματα και πολιτικοί (κι όχι μόνο οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής) που προσπαθούν να κτίσουν κομματικές καριέρες πάνω στον λαϊκισμό, αντί να επιδιώκουν να συνεισφέρουν στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων της χώρας.

Αντί τα πολιτικά κόμματα να προτείνουν - και να συμφωνήσουν με την κοινωνία σε -ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από την πολύπλευρη κρίση, ασχολούνται με μπαλώματα και αδυνατούν να εμπνεύσουν σε μια διαδικασία αναγέννησης της κοινωνίας και της χώρας. Ο δε, κυβερνητικός εταίρος, ο Π. Καμμένος ξαναθυμήθηκε το Κούγκι, έτοιμος να ξαναδημιουργήσει «βαρβάρους», μια και είναι μια κάποια λύση για την επιβίωσή του.

Μια κυβερνητική κρίση μέσα στην βαθιά κρίση, λοιπόν, και μάλιστα λίγες μόνο ώρες πριν από την κρίσιμη σύνοδο (άλλη μια …κρίσιμη σύνοδος) για το προσφυγικό, ενώ στην Ειδομένη οι πρόσφυγες αλλά και οι ευρωπαϊκές αξίες, ο ανθρωπισμός και το διεθνές δίκαιο βουλιάζουν μέσα στη λάσπη και στην απελπισία. Ακόμα και αν ο πρωθυπουργός βρει ένα «συμβιβασμό» για το μέγα θέμα που προέκυψε, η χώρα βυθίζεται …στη λάσπη.

Πόσο «μικρό» είναι το πολιτικό σύστημα! Η ΝΔ είχε την υποχρέωση να δημιουργήσει από το 2012, όπως είχε συμφωνήσει, 4 κέντρα υποδοχής και καταγραφής και 20.000 θέσεις πρόσφυγες. Δεν έκανε τίποτα. Ο Κ. Μητσοτάκης, ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, τώρα κατηγορεί υποκριτικά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έβλεπε τόσο καιρό το τσουνάμι να έρχεται αλλά δεν προετοιμάστηκε. 

Δεν δημιούργησε εγκαίρως χώρους υποδοχής, καταγραφής και πιστοποίησης, δεν διαμόρφωσε από κοινού με κοινωνικούς φορείς και την αυτοδιοίκηση στρατηγικές για κοινωνική ένταξη ενός αριθμού προσφύγων, αφού κάποια στιγμή θα έμεναν στη χώρα, έτσι κι αλλιώς, αρκετοί. Νόμιζε ότι οι πρόσφυγες θα έμπαιναν από τα ανατολικά σύνορα και πάντα θα έβγαιναν από τα βόρεια, για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Τελικά ανέλαβε ο στρατός να κάνει hotspots όταν πλέον είναι αργά για κάτι τέτοιο. Σήμερα, με την προοπτική να μείνουν στην Ελλάδα για αρκετό χρόνο πάνω από 50-100.000 πρόσφυγες, χρειάζονται δομές και στρατηγικές κοινωνικής ένταξης, όχι απλώς χώροι με χιλιάδες σκηνές και στοιχειώδεις υποδομές.

Το ότι ανέλαβε την «δουλειά» ο στρατός, έχει και μια άλλη επίπτωση: ενώ υπήρχαν ευρωπαϊκοί πόροι για την κατασκευή των χώρων φιλοξενίας, η εμπλοκή του στρατού οδηγεί υποχρεωτικά στην διάθεση εθνικών πόρων για την κατασκευή τους με διαδικασίες εξπρές (οι στρατοί δεν μπορούν σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς να χρηματοδοτούνται από τον κοινό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, και δικαίως). 

Αλλά κι αν καταφέρει η ελληνική κυβέρνηση να μεταφέρει ευρωπαϊκούς πόρους στον στρατό, θα ανοίξει τους ασκούς του αιόλου, αφού κι άλλες χώρες θα αρχίσουν να διεκδικούν χρήματα για τον στρατό τους, ενώ μεγάλα κονδύλια θα διεκδικήσει πιθανόν και το ΝΑΤΟ. Προσπάθειες χρόνων και αγώνων στο Ευρωκοινοβούλιο, να μένει ο στρατός εκτός χρηματοδοτήσεων από τον κοινό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, μπορεί να καταρρεύσουν από την τσαπατσουλιά και την προχειρότητα της κυβέρνησης. Αλλά για αυτά ποιος θα συζητήσει…